Η ιστορία…
Βρισκόμαστε σε μια πόλη. Μεγάλη! Με ένα από τα καλύτερα Πανεπιστήμια. Ένα τμήμα του Πανεπιστημίου αυτού –όπου προεδρεύει ο «γκουρού» ενός θέματος και έχει κι άλλους από πίσω να τον ακολουθούν, που τους έχει εκπαιδεύσει και τους έχει μεταλαμπαδεύσει τις πολύτιμες γνώσεις του-, οργανώνει ένα φεστιβάλ για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν έχουν χρήματα. Έχουν μόνο μεγάλη αγάπη για το «θέμα», μεγάλη όρεξη να το φτάσουν μέχρι το τέλος (διότι πολλοί ξεκίνησαν να οργανώσουν πράγματα και ελάχιστα έφτασαν να ολοκληρωθούν), όνειρα για το αποτέλεσμα και έναν τόπο μαγικό όπου ταιριάζει απόλυτα. Μακριά από την πόλη, αλλά ήταν, είναι και θα είναι ο ιδανικός.
Το φεστιβάλ (το πρώτο στην Ελλάδα για το θέμα αυτό), γίνεται. Οι προτάσεις για συμμετοχή προς πάσα κατεύθυνση. Η πρώτη διευκρίνιση: Δεν υπάρχουν χρήματα. Οι αρνήσεις πολλές. Οι συμμετοχές περισσότερες. Μένω σε μια άρνηση γιατί θα βοηθήσει στην εξέλιξη της ιστορίας μας. «Μεγάλος και τρανός» πάνω στο συγκεκριμένο θέμα (όπου εισαγωγικά: ΝΟΜΙΖΕΙ ότι είναι μεγάλος και τρανός και έχει πείσει μεγάλη μερίδα ανθρώπων…έχουμε κι εμείς εδώ τέτοιους…α όχι…μην με πιέζετε…δεν μπορώ να πω ονόματα ακόμα δεν αρχίσαμε…), αρνείται και λοιδορεί την προσπάθεια. Δεν απασχολεί την ομάδα (ψιλοχαίρεται κιόλας) γιατί τα μέλη της ανήκουν σε αυτούς που ξέρουν ακριβώς ποιος είναι.
Τελειώνει το φεστιβάλ και οι κριτικές είναι διθυραμβικές. Η ομάδα ετοιμάζεται πυρετωδώς για το δεύτερο αν και η ορισμένη ημερομηνία είναι δυο χρόνια μετά.
Περνάει το καλοκαίρι και ξαφνικά ανοίγει ο ασκός του Αιόλου.
Σε επαρχιακή πόλη. Ο «Μεγάλος και τρανός» οργανώνει φεστιβάλ (δεν έχει καμία σχέση με την πόλη και η πόλη δεν έχει καμία σχέση με το συγκεκριμένο θέμα, δεν ανήκει στην παράδοση και την κουλτούρα της). Και το επόμενο καλοκαίρι σε κάθε γωνιά της πόλη που βρίσκεται το Πανεπιστήμιο, σε κάθε λόφο και μικρή πλαγιά, κάθε πικραμένος κάνει το δικό του φεστιβάλ.
Σημείωση: Σε κανένα φεστιβάλ δεν καλείται κανείς από την ομάδα των ειδικών.
Τα χρόνια περνούν και κανένα από τα φεστιβάλ δεν έχει σταματήσει. Και είναι πράγματι σπουδαίο να συμβαίνουν πράγματα και σε καιρούς δύσκολους όπως αυτοί που διανύουμε να συνεχίζονται οι προσπάθειες και να στηρίζονται από τον κόσμο. Αυτό που με κάνει έξαλλη σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, είναι η αγνωμοσύνη και η έλλειψη σεβασμού. Είναι αυτό που παθαίνουν οι άνθρωποι που «ίπτανται» με την βοήθεια εκείνου του καλαμιού, όπως λέει και ο λαός μας, και ξεχνούν. Όσους τους δίδαξαν, τους στήριξαν, τους ξελάσπωσαν, τους χαρίσανε, τους άνοιξαν τον δρόμο και τα μάτια μερικές φορές. Το ευχαριστώ φίλοι μου…είναι σπουδαία έννοια. Και λέω έννοια γιατί μερικές φορές δεν είναι αναγκαίο να το πεις, αρκεί να δείξεις πως το νιώθεις.
Μάρθα Μαυρίδου