Toυ Ιωάννη Κοσμίδη
Σήμερα σκέφτηκα να γράψω αντίθετα απ’ ότι συνηθίζω. Πικρόχολος, καυστικός, εύστοχος, ορθολογιστής κατ’ εμέ και τους αναγνώστες που συμφωνούν μαζί μου. Εγκάθετος, νεοφιλελεύθερος ταλιμπάν, wannabe Kαψής κατά τους επικριτές μου. Έχω πλήρη συνείδηση για το ποιος είμαι και τι θέλω από την ζωή μου. Μέσα από πολλές διαδικασίες έχω ειρήνη μέσα μου. Σήμερα λοιπόν θέλω να φέρω παραδείγματα ανθρώπων που γνωρίζω και που στύβουν την ζωή χωρίς να εγκλωβίζονται σε μοιρολατρίες και θυματοποίηση. Υπάρχουν και αυτοί.
Ο Alzhaimer*
Γνωριστήκαμε το 1991 όταν και ήρθα να εγκατασταθώ στην Κοζάνη. Μέχρι τότε ζούσα στην Νεάπολη του Βοϊου με την παρεμβολή των σπουδών μου σε ιδιωτική σχολή στο τμήμα παραγωγής ραδιοφώνου και τηλεόρασης. Δέσαμε από την αρχή και κάναμε πολύ καλή παρέα. Γίναμε κολλητοί. Ο Mάνθος ήταν τότε χωρίς καμία βάση πέραν του Λυκείου. Κάποια στιγμή αποφασίζει να πάει στη Θεσσαλονίκη για να σπουδάσει σε ιδιωτική σχολή Διοίκηση Επιχειρήσεων. Δουλεύει μπάρμαν για να βιοπορίζεται και να πληρώνει την σχολή του. Ξενύχτι ,διάβασμα, σχολή και πάλι τα ίδια. Αρχίζει μετά το πέρας τον σπουδών του να δουλεύει στην Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή ανοίγει θέση στην Κοζάνη σε εταιρεία σχετική με τον τομέα του και επανέρχεται. Παίρνει δάνειο και χτίζει σπίτι πάνω από το πατρικό του. Παράλληλα αποφασίζει να κάνει μεταπτυχιακό. Ξανά δάνειο για να το πληρώσει. Διάβασμα ατελείωτο και δουλειά. Ύπνος λίγος γιατί δεν προλαβαίνει. Τότε εγώ περνάω μια τεράστια ξαφνική περιπέτεια υγείας. Ο Μάνθος είναι εκεί, μπροστά σε όλα και πάντα δίπλα μου. ’Σαν αδερφός σου’ λέει η γυναίκα μου. Κάποια στιγμή για δικούς του λόγους ξαναφεύγει στην Θεσσαλονίκη. Στο μεταξύ εγώ ο τυχεράκιας, περνώ και δεύτερη ακόμα πιο μεγάλη περιπέτεια με την υγεία μου. Αυτός πάλι εκεί. Σε όλα. Σήμερα ο Μάνθος δουλεύει και ζει στην Θεσσαλονίκη, στον ιδιωτικό τομέα πάντα, με μισθό που δεν θα είχε πριν αλλά τον κατέκτησε χάριν των ικανοτήτων του και των προσόντων με τα οποία φρόντισε να εξοπλιστεί και της συνεχούς εγρήγορσής του για βελτίωση.
* Τον χαρακτηρίζω Alzhaimer γιατί ξεχνά μονίμως τα πάντα, όπως λέει και ο ίδιος έχει κάψει εγκεφαλικά κύτταρα από το πολύ διάβασμα.
-Μαζί φαντάροι-
Ήμασταν μαζί φαντάροι. Λέγαμε ένα γεια και δύο λόγια παραπάνω καθώς είχαμε καλή χημεία. Σπούδασε λογιστής αλλά δεν εξάσκησε ποτέ το επάγγελμα του. Ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του και της άλλαξε όψη εντελώς. Την αβγάτισε και επεκτάθηκε. Σήμερα είναι ένας άκρως επιτυχημένος επιχειρηματίας που το μυαλό του φέρνει χιλιάδες στροφές το δευτερόλεπτο. Προχθές μου έλεγε πως σκέφτεται από Σεπτέμβρη να κάνει και άλλο ένα επαγγελματικό βήμα.
-Της αρέσει η δουλειά της και την κάνει με πολύ αγάπη-
Τελείωσε το Λύκειο. Δούλευε και ζούσε στο πατρικό της. Στα 19,5 της αρραβωνιάστηκε με έναν τύπο που εκτός από καλό παιδί δεν είχε καμία οικονομική άνεση. Αποφάσισε να γραφτεί στα Π.Σ.Ε. Ένα μέτρο του υπουργείου παιδείας επί Αρσένη που έδινε την ευκαιρία σε μεγαλύτερους να σπουδάσουν σε ΤΕΙ. Πήγε και έκανε διοίκηση επιχειρήσεων. Στα 24 της όλα αυτά. Έπρεπε να διαβάσει ανάμεσα στα άλλα λογιστική. Τα μαθηματικά τα απεχθανόταν. Στρώθηκε, δουλεύοντας παράλληλα και διάβασε σαν τρελή. Πέρασε το κάθε μάθημα με την πρώτη και αποφοίτησε. Κάποια στιγμή, άνοιξε μια θέση σε τράπεζα. Ο άντρας της την παρότρυνε να πάει στην συνέντευξη έστω και πήγε. Με μισή καρδιά βέβαια αλλά πήγε. Μέχρι να ανακοινωθούν τα αποτελέσματα άνοιξε την δική της επιχείρηση, με δάνειο πάντα. Δεν μπορούσε έλεγε να μένει άπραγη περιμένοντας. Σήμερα έχει το κατάστημα της που ίσως όχι σε οικονομικό επίπεδο αλλά σε ψυχικό της αποφέρει τεράστιο εισόδημα. Της αρέσει η δουλειά της και την κάνει με πολύ αγάπη.
Επιμύθιο. Καλό είναι να φροντίζουν οι άλλοι για σένα, ακόμα καλύτερο όμως να παίρνεις αποφάσεις ο ίδιος για την ζωή σου και τον δρόμο της.
ik0252@yahoo.gr
