Βαρέθηκα πια! Μπούχτισα! Κάποιες καραμέλες, όσο κι αν τις πιπιλάμε, δεν λιώνουν ποτέ! Για όλα φταίει το κράτος, οι πολιτικοί, η Μέρκελ, οι Εβραίοι, οι Αμερικανοί, οι Ροκφέλερ, οι εξωγήινοι… Για όλα φταίνε οι άλλοι. ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ ποτέ!
Δε λέω, όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης. Όμως, οι ανίκανοι πολιτικοί δεν κατεβαίνουν από τον ουρανό, ψηφίζονται από ΕΣΕΝΑ κι από ΕΜΕΝΑ, δηλαδή από ΕΜΑΣ. Πώς γίνεται να τους ψηφίζουμε και μετά να τους βρίζουμε; Ας το πάρουμε απόφαση: Οι λαοί είναι άξιοι των ηγετών που τους κυβερνούν, είτε αυτό μας βολεύει, είτε όχι. Όσο για τις λαμογιές και τις απάτες, μήπως είναι ίδιον μόνο των ιθυνόντων; Ασφαλώς και όχι! Μια ματιά στην καθημερινή ειδησεογραφία επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: όποια πέτρα κι αν σηκώσεις στην Ελλάδα, απατεώνα θα βρεις από κάτω. Από τον τελευταίο αγρότη του Έβρου, τον σουβλατζή της γειτονιάς και τον οδηγό του λεωφορείου, μέχρι τον επίορκο δημόσιο υπάλληλο, τον γιατρό, τον εφοριακό, τον δικαστικό. Ώρες – ώρες μάλιστα, στριφογυρίζουν στο μυαλό μου τα λόγια του απολύτως αντιπαθέστατου Θεόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε!», που ξεσήκωσαν χιλιάδες αγανακτισμένους, και σκέφτομαι πως ίσως είναι ό,τι πιο σωστό έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια. Καθένας, στο μέτρο των δυνατοτήτων του, έφαγε και εξακολουθεί να τρώει όσο και όπως μπορεί. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ!
Ή μήπως πιστεύει κανείς ότι αν δεν είχαμε αφήσει κερκόπορτες ανοιχτές, (ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ), η Μέρκελ, το ΔΝΤ, οι τοκογλύφοι και η τρόικα θα ήταν τώρα στο κεφάλι μας; Μάλλον κάτι σάπιο υπήρχε (και υπάρχει) στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Σήψη, γάγγραινα, δυσοσμία!
Ναι, δυσοσμία, σαν κι αυτή που επικρατεί στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών (και όχι μόνο, φυσικά), όπως πληροφορηθήκαμε πρόσφατα. Προσωπικό καθαριότητας δεν υπάρχει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πολύ κακό αυτό, πράγματι! Ασφαλώς, απαράδεκτο! Φαγωμάρα στην πανεπιστημιακή κοινότητα – προσλήψεις ή ιδιωτικές εταιρείες; – αφήνουν τους ναούς της γνώσης (λέμε τώρα!) να πνίγονται στο σκουπιδαριό, τις κατσαρίδες και τη μπόχα. Όμως, ας μου λύσει κάποιος την απορία, όλα αυτά τα ποτήρια του καφέ, που βλέπουμε στις φωτογραφίες, τα κουτιά από τσιγάρα, τα μπουκαλάκια του νερού, τα τσαλακωμένα χαρτιά και δεν συμμαζεύεται, ποιος τ’ αφήνει πάνω στα έδρανα; ΕΣΥ, ΕΓΩ, ΕΜΕΙΣ! Όλες αυτές οι τσαλαπατημένες αφίσες των πολιτικών/φοιτητικών παρατάξεων που σχηματίζουν βουνά, τι δουλειά έχουν στους διαδρόμους των σχολών; Οι μουντζουρωμένοι τοίχοι, τα σκισμένα πανώ;
Πριν χρόνια, είχα βρεθεί στο πανεπιστήμιο Panthιon-Assas στο Παρίσι. Ντρεπόμουν να πατήσω. Μάταια θα έψαχνε κάποιος να βρει το παραμικρό σκουπιδάκι ή μισοάδεια ποτήρια καφέ και κουτιά από τσιγάρα παρατημένα. Στην πραγματικότητα ουδείς διανοείται να πιει καφέ ή να καπνίσει μέσα στο αμφιθέατρο. Φαντάζομαι ότι το προσωπικό καθαριότητας το μόνο που έχει να κάνει είναι να σκουπίσει, να σφουγγαρίσει και να καθαρίσει τις τουαλέτες και τα τζάμια. Όσο για αφίσες στους τοίχους… τι είναι αυτό;
Κρίμα και πάλι κρίμα! Πίστευα ότι η νέα γενιά έχει κάνει ένα βήμα μπροστά, αλλά μάλλον έκανα λάθος. Κι αν οι νέοι δεν προχωρήσουν ένα βήμα μπροστά, πώς θα προχωρήσει η χώρα;
Χαίρε Έλληνα, που στρογγυλοκάθεσαι οργίλος πάνω σε παρθενώνες, κλείνοντας κουτοπόνηρα το μάτι στους νόμους και βρίζοντας τους ξένους που επιβουλεύονται την όμορφη πατρίδα σου!
Χαίρε Ελλάδα, με τις κομπίνες, τα κομματικά παραμάγαζα και τα φακελάκια σου!
Χαίρε πατρίδα, με τους γιαλαντζί ανάπηρους, τα πλαστά πτυχία, τις μαϊμού συντάξεις, το Δημόσιο-χωματερή και τους υπερπατριώτες σου!
Χαίρε Ρωμιέ, δαιμόνιε και πανέξυπνε! Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αλήθεια, αν χρησιμοποιούσες αντίστροφα το μυαλό σου! Προς το παρόν, ΣΟΥ, ΜΟΥ, ΜΑΣ αφιερώνω ένα γνωστό σε όλους ποιηματάκι – ψυχογράφημα του Σουρή, που όπως φαίνεται εξακολουθεί να ΣΟΥ, ΜΟΥ, ΜΑΣ ταιριάζει γάντι:
Ο Ρωμιός
Στον καφενέ απ’ έξω σαν μπέης ξαπλωμένος,
του ήλιου τις ακτίνες αχόρταγα ρουφώ,
και στων εφημερίδων τα νέα βυθισμένος,
κανέναν δεν κυττάζω, κανέναν δεν ψηφώ.
Σε μια καρέκλα τόνα ποδάρι μου τεντώνω,
το άλλο σε μιαν άλλη, κι ολίγο παρεκεί
αφίνω το καπέλλο, και αρχινώ με τόνο
τούς υπουργούς να βρίζω και την πολιτική.
Ψυχή μου! τί λιακάδα! τί ουρανός! τί φύσις!
αχνίζει εμπροστά μου ο καϊμακλής καφές,
κι εγώ κατεμπνευσμένος για όλα φέρνω κρίσεις,
και μόνος μου τις βρίσκω μεγάλες και σοφές.
Βρίζω Εγγλέζους, Ρώσους, και όποιους άλλους θέλω
και στρίβω το μουστάκι μ’ αγέρωχο πολύ,
και μέσα στο θυμό μου κατά διαβόλου στέλλω
τον ίδιον εαυτό μου, και γίνομαι σκυλί.
Φέρνω τον νουν στον Διάκο και εις τον Καραΐσκο
κατενθουσιασμένος τα γένια μου μαδώ,
τον Έλληνα εις όλα ανώτερο τον βρίσκω,
κι απάνω στην καρέκλα χαρούμενος πηδώ.
Την φίλη μας Ευρώπη με πέντε φασκελώνω
απάνω στο τραπέζι τον γρόθο μου κτυπώ…
Εχύθη ο καφές μου, τα ρούχα μου λερώνω,
κι όσες βλαστήμιες ξέρω αρχίζω να τις πω.
Στον καφετζή ξεσπάω…φωτιά και κείνος παίρνει.
Αμέσως άνω κάτω τού κάνω τον μπουφέ,
τον βρίζω και με βρίζει, τον δέρνω και με δέρνει,
και τέλος δεν πληρώνω…δεκάρα τον καφέ!”
