«Πώς θα περιγράφατε τη ζωή σας;», την είχα ρωτήσει την τελευταία φορά που τη συνάντησα, τον Δεκέμβριο του 2010: «Eίμαι ένα δυνατό μελό. Ομως δεν βγήκε δεύτερη Βούρτση για να το παίξει», απάντησε. Αυτή ήταν η Τζένη Βάνου. Βαθιά συναισθηματική, με βιώματα που τη σφράγισαν και έπειτα με τη σειρά της εκείνη τα μπόλιασε στα τραγούδια που είπε. Σε όλη της την καριέρα τραγούδησε την αγάπη, τον χωρισμό, την αμαρτία, με τρόπο απόλυτο. Τραγούδησε με δύναμη την ανθρώπινη αδυναμία.
Υπέροχη φωνή, που λάτρευε το ελαφρό τραγούδι και την τζαζ, αλλά συγκίνησε εξίσου και με τις λαϊκές της ερμηνείες. Τραγούδησε επί δεκαετίες συνθέσεις του Μίμη Πλέσσα, ο οποίος και την καθιέρωσε, του Γιώργου Μουζάκη, του Κώστα Γιαννίδη, του Αττίκ, του Ζακ Ιακωβίδη, του Τάκη Μουσαφίρη κ.ά.
«Γυναίκα του σπιτιού» που καμάρωνε για τα παιδιά της, αλλά και «υπερήφανη γιαγιά», έμοιαζε να έχει αφήσει πίσω της κάθε νοσταλγία για τις μεγάλες ερμηνείες. Κι αν αυτές στο Διαδίκτυο δείχνουν τον τρόπο που την ανακαλύπτουν οι νέοι, σε αξεπέραστες ερμηνείες («Αν είναι η αγάπη αμαρτία», «Σε βλέπω στο ποτήρι μου», «Αγόρι μου», «Η σκλάβα σου»), η Ευγενία Βραχνού, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, ήταν πολύ μακριά απ’ όλα αυτά.
«Είπα δύσκολα τραγούδια. Τραγούδια που “έκαιγαν” τις φωνές. Επειδή η φωνή μου είχε εύρος, πολλοί συνθέτες και μαέστροι ήθελαν να παίξουν μαζί της», είχε εξομολογηθεί σε εκείνη τη συνέντευξή μας. Η Τζένη Βάνου, όπως τη «βάφτισε» ο Γεράσιμος Λαβράνος, ξεκίνησε την καριέρα της το 1959 στον ραδιοφωνικό σταθμό της ΕΡΤ. Το 1964 με το τραγούδι του Πλέσσα «Τώρα» πήρε το Α΄ βραβείο στο Φεστιβάλ Ελαφράς Μουσικής της Θεσσαλονίκης.
Ονειροπόλα
«Πολλοί λένε πως είμαι φευγάτη. Εγώ λέω ονειροπόλα και συναισθηματική. Ουμανίστρια μέχρι το κόκαλο», δήλωνε σαν τη ρωτούσες για τον χαρακτήρα της. «Μη στέκεσαι στον λυγμό της, είναι αντράκι», έλεγε ο Γιώργος Ζαμπέτας. «Ξεπέρασα τα δύσκολα, απόρριψη και κακοποίηση», περηφανευόταν η ίδια. «Οτιδήποτε και αν περνούσα, οδηγούσα κλαίγοντας ώς το Σούνιο ακούγοντας την αγαπημένη μου κασέτα και μονολογώντας: “Εμένα δεν θα με αφήσει ο Θεός”».
Οι αναποδιές την τυραννούσαν από παιδί, με τον χωρισμό των γονιών της. «Εμενα στην αρχή στη γιαγιά. Τη λάτρευα. Ημουν πέντε χρόνων όταν ο θείος μου με έβρισε: “Ανάθεμα τη μάνα σου που σε άφησε για τον γκόμενο”. Ακόμη με τρώει εκείνη η απόρριψη κι ας επιστρατεύω τη λογική. Δεύτερη κόλαση ήταν η μητριά μου. Με έβαζε να κάνω βαριές δουλειές πριν φύγω για το σχολείο».
Στα δώδεκα δεν άντεξε, κατάπιε 50 κινίνα. Για χρόνια νόμιζε ότι η μητέρα της την είχε απορρίψει. «Γι’ αυτό, από την ώρα που έγινα μάνα, δεν άφησα τα παιδιά μου. Ούτε καριέρες στο εξωτερικό ούτε τίποτα. Δική μου η ζυγαριά, δική μου και η απόφαση».
Ποτέ δεν ξέχασε τον μέντορά της, τον Μίμη Πλέσσα. Η μεγάλη ευκαιρία της ήταν όταν αντικατέστησε στο «Τζάκι» στη Ρηγίλλης τη Νάνα Μούσχουρη, η οποία έφευγε για τη μεγάλη καριέρα στην Ευρώπη. Ομως κάποτε άρχισε η βασιλεία του λαϊκού. Η αλλαγή στις προτιμήσεις του κοινού συνέπεσε με ένα δύσκολο διαζύγιο. «Τότε με έσωσε ο φίλος Τόλης Βοσκόπουλος. Με βρήκε στην Πανεπιστημίου να κλαίω. Εποχές τραγικές, που μου έδινε η μητέρα μου να πάρω γάλα για τα παιδιά μου». Το «Αγόρι μου», σε στίχους Μίμη Θειόπουλου που της έδωσε, άλλαξε την καριέρα της.
Το παραδεχόταν και η ίδια: Εκανε πολλές λάθος επιλογές, σε χώρους, ρεπερτόριο κι ανθρώπους. «Ακόμη, δεν μπορούσα να ανεβάζω κασέ, ούτε να αθετώ τον λόγο μου». Κάτι ακόμα: «Για λούσα δεν ξόδευα, πάθη με αλκοόλ και χαρτιά δεν είχα, όμως πώς τα χαλάω τα λεφτά μου, ακόμη δεν ξέρω». Αυτή ήταν η Τζένη Βάνου, μια τραγουδίστρια της καρδιάς.
Η κηδεία της θα γίνει την Παρασκευή, από το κοιμητήριο της Νέας Σμύρνης
