Όταν είναι κανείς νέος, είναι πολύ νωρίς.
Όταν είναι γέρος, είναι πολύ αργά.
Διογένης, 410-323 π.Χ., Πόντιος φιλόσοφος
Ο γέρον κι αν εγέρασεν
κ’ εδίσωσαν τ’ ομμάτια τ’,
η κάρδιά ατ’ παλληκαρί
ακόμαν έχ’ μουράτια.
Άνθρωπον ους τον θάνατον
Δικοπορεύ’ και πάει,
Κ’ έναν φωλέαν με το ζόρ’
άντσαχ προφτάν’ κ’ εφτάει.
Κάποτε έτον παλληκάρ’
και αφ’κακές ‘κ’ εβάλνεν ,
τη ζωής το κετσίνεμαν
με το αίμαν εβγάλνεν .
Ατώρα ας τ’ εγέρασεν
κ’ έσπριναν τα μαλλία τ’,
τα λόγια τ’ εταμάμεψαν
κ’ εγλύκαναν τα ψύα τ’.
Όθεν ήστουνε, έτονε
κι όθεν έν’, θα πάτεν.
Τον γέρον να σαεύετε,
τον γέρον να τιμάτεν.
Αβούτ’ ο κόσμον, τ‘ ερημον,
να μ’ είχεν γερουσίαν,
να μ΄ είχεν χάρονταν σαήν
κι ανάσκαφτα ταφία.
Λεξιλόγιο : εδίσωσαν = θάμπωσαν, μουράτια = προσδοκίες, δικοπορεύ= προσπαθεί να επιβιώσει, κετσίνεμαν= ο βιοπορισμός, σαεύω- σεύομαι- εκτιμώ, σαής = ταχιδρόμος
ανάσκαφτα = αυτά που ακόμα δεν έχουν σκαφτεί.
