Η επικείμενη, κρίσιμη σύνοδος κορυφής της Ευρωζώνης που έχει συγκληθεί από τον Πρόεδρο της ΕΕ Χέρμαν Βαν Ρομπέι, την ερχόμενη Πέμπτη φέρνει για ακόμα μια φορά τη χώρα μας στο κέντρο των Ευρωπαϊκών οικονομικών εξελίξεων. Οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, δείχνουν οι ίδιοι προβληματισμένοι και διχασμένοι για την ένταση και έκταση του Ελληνικού προβλήματος χρέους.
Η Δημοκρατική Συμμαχία έχει εξαρχής υπογραμμίσει ως εξαιρετικά σημαντικό η Ευρωπαϊκή Ένωση να καταλήξει εγκαίρως στις διαδικασίες και τους μηχανισμούς για μια συνολική αντιμετώπιση της κρίσης χρέους, μέσα στην οποία θα ενταχθεί και η λύση του ελληνικού προβλήματος. Κάθε αναβολή, κωλυσιεργία και εμπλοκή επιτείνει όχι μόνο το εθνικό αλλά και το Ευρωπαϊκό πρόβλημα, βάζοντας σε περιπέτειες και άλλα κράτη μέλη.
Βεβαίως, ένα νέο «πακέτο» διάσωσης της Ελλάδας μας δίνει μια «τελευταία ευκαιρία» να ξεπεράσουμε τη δημοσιονομική μας κρίση. Ωστόσο, τίποτε δεν εγγυάται τη σωτηρία της χώρας μας. Αυτή θα εξαρτηθεί σε μεγάλο βαθμό από την ικανότητα της κυβέρνησης και συνολικά της πολιτικής ηγεσίας να διαμορφώσουν οριστικά και αμετάκλητα το σταθερό πλαίσιο, ώστε το ελληνικό κράτος να μάθει να συλλέγει τους φόρους του, να μειώσει τις δαπάνες του, να περιορίσει την παρέμβασή του στην οικονομία, να βάλει τέλος στην υπερφορολόγηση του ιδιωτικού τομέα και να αυξήσει την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Στην κρίσιμη πορεία που διανύουμε, πρέπει να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Να αναθεωρήσουμε τα κακώς κείμενα και τις δομικές παθογένειες του Δημοσίου τομέα. Αυτή είναι στάση ευθύνης της σημερινής πολιτικής ηγεσίας. Διότι, εάν επιμένουμε να αποτυγχάνουμε, τα προγράμματα ενίσχυσης και η εξωτερική βοήθεια δεν θα συνεχιστούν επ’ άπειρον και η χώρα θα εγκαταλειφθεί στην τύχη της.
Το μεταρρυθμιστικό έργο που πρέπει να ολοκληρωθεί μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα είναι κάτι που αποδείχτηκε ότι δεν μπορούν να φέρουν εις πέρας μονοκομματικές κυβερνήσεις. Ως εκ τούτου, δεδομένης της κρισιμότητας, αλλά και της ευρύτητας των δομικών αλλαγών που πρέπει να γίνουν, χωρίς την εθνική συμφιλίωση είναι αδύνατον να πετύχει τον όποιο στόχο θέτει η όποια μονοκομματική κυβέρνηση. Χρειάζεται άμεσα όλες οι φιλοευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι και να συμφωνήσουν. Διότι η ταχεία έξοδος από την κρίση περνά μέσα από την «εθνική συμφιλίωση» και τη συγκρότηση μιας Κυβέρνησης Εθνικής Σωτηρίας.
Βεβαίως, μπορεί η Ευρωζώνη με τους μηχανισμούς που αναπτύσσει να συμβάλλει καθοριστικά στη διάσωση της χώρας μας και την οριστική (;) αποφυγή της χρεοκοπίας. Μπορεί, ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Στήριξης (EFSF) να φαντάζει σαν ένας σύγχρονος «από μηχανής Θεός» που έρχεται να δώσει τη λύση και να αλλάξει καθοριστικά τον ρου ενός τραγικού σεναρίου.
Ωστόσο, κυρίως εμείς, ως πρωταγωνιστές και συμμετέχοντες αυτού του «δράματος» είναι που πρέπει να καταβάλλουμε τη βασική προσπάθεια. Δεν φτάνει να επικαλούμαστε συνεχώς τη βοήθεια από τρίτους, αλλά εμείς οφείλουμε πρώτοι να καταβάλουμε τις απαιτούμενες προσπάθειες και να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την καθυστέρηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, δεν υπάρχει κανένα χρονικό περιθώριο για τη μείωση του υπερτροφικού, μη ανταγωνιστικού δημόσιου τομέα, δεν μπορεί να υπάρχει καμία αναβολή για την πλήρη απελευθέρωση όλων των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας που μπορούν να φέρουν την ανάπτυξη.
«Συν Αθηνά και χείρα κίνει», έλεγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και όχι αδίκως…
