Ο φόβος είναι υποβαθμισμένη αγάπη

Απόσπασμα από το βιβλίο “Η Σχολή των Θεών” Εκδόσεις Ελφίλ

«Ο φόβος είναι ένα ναρκωτικό που κυλούσε ανέκαθεν στις φλέβες της ύπαρξης σου, κι εξακολουθεί. Λεν είναι φόβος για κάτι. Είναι φόβος, και τίποτα παραπάνω – ισχυρίστηκε – Τώρα πια είσαι εθισμένος.

Οι συνθήκες που συναντάει ένας άνθρωπος στον κόσμο των γεγονότων, είναι χρήσιμες γιατί αποκαλύπτουν αυτό από το οποίο προσπάθησε να ξεφύγει, να μη δει μέσα του. Το κακό, το τυχαίο, για όποιον δεν ανήκει σε μια Σχολή, είναι αναποδιές. Για όποιον ανήκει σε μια Σχολή, είναι εργαλεία δουλειάς για να αποκτήσει ξανά τη χαμένη ακεραιότητα, και να καταλάβει. Ταυτόχρονα, είναι συμπτώματα, ήχοι συναγερμού της πραγματικής του κατάστασης.

Αντιθέτως με όσα πιστεύει ο άνθρωπος, πρώτα έρχεται ο φόβος και έπειτα επιλέγουμε από τι να φοβηθούμε».

Αμφιβολίες, φόβοι και πόνος καθορίζουν από νωρίς τα όρια των δυνατοτήτων στη ζωή ενός καθημερινού ανθρώπου· ένας υπνωτικός χώρος, ψεύτικος, όπου νιώθει σιγουριά σαν να βρίσκεται μέσα σε ένα οχυρό, μισό καταφύγιο, μισό φυλακή.

«Η εγκατάλειψη του φόβου είναι το πρώτο βήμα προς την ακεραιότητα, προς την ενότητα του Είναι – συμπλήρωσε ο Dreamer – πάνω στο φόβο δεν χτίζεται τίποτα, ούτε μπορείς να προσθέσεις ευφυΐα. Η έλλειψη φόβου είναι ο πρωταρχικός νόμος του πολεμιστή. Ο φόβος σε κάνει να εξαρτάσαι από μια δουλειά, και σε σπρώχνει να βρεις κρησφύγετο στην αρρώστια, όπως ήδη έκανες κι εσύ στο παρελθόν».

Ο Dreamer, με προτρεπτική φωνή με διέταξε: «Κάνε το φόβο ευκαιρία!… Ο άνθρωπος έχει μόνο δυο αισθήματα: το φόβο και την αγάπη. Δεν είναι αντίθετα μεταξύ τους… Είναι η ίδια η αλήθεια σε διαφορετικά επίπεδα του Είναι… Ο φόβος είναι υποβαθμισμένη αγάπη, η αγάπη είναι εξυψωμένος φόβος».

Μου έδωσε το χρόνο να σημειώσω αυτές τις τελευταίες φράσεις, και πριν συνεχίσει σιγουρεύτηκε ότι τις είχα καταγράψει πιστά.

«Ο φόβος είναι εσωτερικός θάνατος. Ήρωας είναι ένας άνθρωπος χωρίς φόβο, χωρίς εσωτερικούς θανάτους. Όποιος δεν έχει το θάνατο μέσα του δεν θα τον συναντήσει έξω.

Ήρωας είναι μια βαθμίδα της ανθρώπινης σκάλας που δεν κερδίζεται στον αχό της μάχης, αλλά στη μοναξιά, νικώντας τον εαυτό μας. Η μάχη χρειάζεται μόνο για να καταστεί ορατό εκείνο που ο ήρωας έχει ήδη κατακτήσει στο αόρατο. Το αήττητο, το απρόσβλητο είναι απλά η επαλήθευση για κάτι που υπάρχει ήδη στο Είναι του, η τεκμηρίωση της νίκης του ενάντια στο θάνατο.