Σε κατάληψη βρίσκονται όλα τα σχολεία της χώρας επειδή δεν επιθυμούν την εφαρμογή της «τράπεζας θεμάτων», δηλαδή δεν θέλουν να εξετάζονται σε θέματα τυχαία, πιο αφηρημένα και – σε κάποιο ποσοστό – «εκτός ύλης». Από την πλευρά των μαθητών, η αντίδραση είναι τυπικά λογική: όσο πιο περιορισμένο το πεδίο δράσης, τόσο πιο εύκολα να επιτύχεις το σκοπό σου: μαθαίνεις πέντε μεθοδολογίες, παπαγαλίζεις, γίνεσαι «κασέτα» και μπαίνεις στο Πανεπιστήμιο. Η αλλαγή θα περνούσε απαρατήρητη αν δεν υπήρχε το υφιστάμενο σύστημα των πανελληνίων εξετάσεων και αν απλώς οι μαθητές εξετάζονταν τοπικά στις σχολές της προτίμησής τους, το όφελος θα ήταν διπλό: περισσότερο ορθολογικές επιλογές σχολών στο ατομικό επίπεδο και πιο διευρυμένο πεδίο σκέψης σε εθνικό επίπεδο. Αλλά και πάλι αυτό θα συναντούσε τις αντιδράσεις μερίδας καθηγητών και πολιτικών – ακόμη και αρχηγών κομμάτων που στα νιάτα τους αρέσκονταν στις άσκοπες καταλήψεις, αν μπορούσαν: θα βάζανε τις καταλήψεις «εντός ύλης». Η «ύλη» βολεύει και η ύλη (εδώ ως κοινωνικό μάγμα) έχει αδράνεια. Αλλαγές που έχουν μακροπρόθεσμα οφέλη, όπως αυτή της εισαγωγής του σκακιού ως μάθημα στα δημοτικά σχολεία από το Σεπτέμβριο του 2014, νιώθουν όλη τη δύναμη της κοινωνικής αδράνειας. Ακόμη και οι πραγματικοί Δάσκαλοι, οι μη θεσμικοί, αυτοί χωρίς τις «οργανικές θέσεις», από τον Σωκράτη, τον Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη μέχρι τον Καραθεοδωρή και τον Λυγερό, είναι κατά κόρον έξω από την «ύλη». Και το πιο τραγικό: με τόσο περιορισμένο πλαίσιο «ύλης», όλα τα πραγματικά προβλήματα της ζωής: είναι «εκτός ύλης».
Δ. Κ. Μίμης