ΤΟΥ ΑΘΗΝΟΔΩΡΟΥ
ΤΑΝΙΔΗ
Στην Πλατεία Συντάγματος της Αθήνας, φαίνεται πως γεννιέται ένα νέο πρωτόγνωρο για την χώρα μας πολιτικό κίνημα, μία νέα διαφορετική μεταπολίτευση. Στον Λευκό Πύργο της Θεσσαλονίκης, στην Πλατεία του Αγίου Γεωργίου των Πατρών και αλλαχού, δείχνει ότι κυοφορείται μια νέα κανοναρχούμενη πολιτική κοινωνία, που -εκ πρώτης όψεως- στόχο έχει ν` αποτρέψει την καταστροφή της πατρίδας, στην οποία μας οδηγεί η πολιτική ελίτ της χώρας και των Βρυξελλών και τα άλλα εθνικά και διεθνή οικονομικά συμφέροντα. Στις πλατείες των αστικών κέντρων όλης της χώρας, εμφανίζεται σήμερα μια μεθοδευμένη προσπάθεια πολιτικής αφυπνίσεως του λαού, που τόσο ανάγκη έχει ο τόπος, καταγγέλλοντας την ελλειμματική λειτουργία του κοινοβουλίου και της δημοκρατίας.
Ο συγκεντρωμένος λαός στις πλατείες, καταγγέλλει το κλεπτοκρατικό και νέο-πλουτίστικο σύστημα των ημετέρων και απαιτεί ισονομία και ισοπολιτεία. Επιζητεί την πάταξη της φοροδιαφυγής των πλουσίων, των εχόντων και κατεχόντων, στην φυλακή αυτών που κατάκλεψαν το δημόσιο και την επάνοδο στην χώρα του ιδρώτα του ελληνικού λαού, που οι κλέφτες και οι επιτήδειοι φυγάδευσαν στο εξωτερικό. Θέλει την πάταξη της καμαρίλας και του νεποτισμού. Απαιτεί να μπουν στο περιθώριο οι χαφιέδες που ζουν με τον ιδρώτα των άλλων, αυτούς που δεν δουλεύουν, αλλά παίρνουν παχυλούς μισθούς και συντάξεις στα 52. Ζητά να περιθωριοποιηθούν οι επαγγελματίες πολιτικοί, που στόχο έχουν να ψηφίζουν νόμους και τροπολογίες μεταμεσονύκτιες, για τα δικά τους συμφέροντα και να προξενούν αδικίες και χάος στην ελληνική κοινωνία.
Απαιτεί, ακόμη, να τερματίσει το πολιτικό σύστημα της εθνικής μειοδοσίας και της εξαρτήσεως από τις ξένες δυνάμεις. Στοχεύει τέλος άθελά του, στον ξεριζωμό του παπανδρεϊσμού, που καλλιέργησε τον αμοραλισμό, την ήσσονα προσπάθεια, την νοοτροπία να τα περιμένουμε όλα από το κράτος.
Ακόμη -θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε- ότι στις πλατείες εμφανίζεται σήμερα μια ελληνική κοινωνία ώριμη πολιτικά, που καλλιεργεί μια νέα πολιτική λυτρωτική ιδέα, έναν νέο-ιδεολογισμό, ένα καινούργιο πολιτικό γίγνεσθαι, μια άλλη δημοκρατία, περισσότερο συμμετοχική και άμεση. Μια δημοκρατία, που ο λαός, δεν θα έχει τον ψευδεπίγραφο λόγο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά θα ελέγχει την πολιτική και όχι μόνο κατάσταση συνεχώς, παντού και πάντοτε.
Και μέχρις εδώ όλα καλά και άγια. Αλλά θα εξελιχθούν έτσι τα πράγματα; Μπορεί, άραγε, σ` αυτό το τεράστιο λαϊκό κίνημα να υπάρξει σ` όλη του την πορεία ο ίδιος ως άνω σκοπός, αυτός που διαφαίνεται από τις πρώτες εκδηλώσεις του, αυτός ο αυτοέλεγχος, η αρχική του πορεία, ή θα υπάρξουν νέες και ανεπάντεχες εξελίξεις; Η ιστορία και τα νέα διεθνή πολιτικά δεδομένα, μας διδάσκουν πως τα γεγονότα δεν εξελίσσονται πάντοτε όπως ξεκινούν, ή όπως τα περιμένουμε. Είναι γνωστή η άποψη που λέγει ότι <>. Στην ιστορία υπάρχουν πολλά παραδείγματα, αλλά και τα πρόσφατα γεγονότα των κρατών του Μάγκρεπ και της Αιγύπτου είναι χαρακτηριστικά. Άλλα πρέσβευαν οι εξεγέρσεις και σε άλλα κατέληξαν.
Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω την μεγαλειώδη αρχική προσπάθεια του ελληνικού κινήματος των Αγανακτισμένων, είμαι πολύ επιφυλακτικός. Και τούτο για δύο λόγους:
Ο πρώτος λόγος είναι ότι σήμερα ζούμε: -κατά γενική ομολογία- στο επίκεντρο ενός συστήματος πλήρους οικονομικής παγκοσμιοποίησης, το οποίο προκάλεσε την πρωτοφανή οικονομική κρίση. Είναι ότι ζούμε:
επάνω στον βατήρα μιας παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης, απρόσωπης και αόρατης, με λαβυρινθώδη πολυμετοχική υπόσταση και τεχνοκρατική διάχυση, η οποία προκάλεσε την υπερχρέωση των κρατών και στοχεύει στην καθολική οικονομική ποδηγέτηση και επικράτηση, πέρα και έξω από εθνικά σύνορα. Που στοχεύει στον εκμαυλισμό και την εξαχρείωση των πολιτικών ηγεσιών, αλλά και στην πτώση του ψυχισμού του κοινωνικού συνόλου, ύστερα από την οικονομική δίνη που βιώνει και την προϊούσα ανασφάλεια.
Προανάκρουσμα της αόρατης αυτής διακυβέρνησης είναι τώρα οι απειλές για την έγκαιρη εξόφληση του επαχθούς και δόλιου χρέους, που μεθόδευσαν στους φτωχούς λαούς και απερίσκεπτα δέχτηκαν οι ταγοί τους στο όνομα του φτηνού χρήματος και του υπερκαταναλωτισμού. Είναι οι βρυχηθμοί του τέρατος της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας, που τώρα κραδαίνει την ρομφαία της φτώχειας και της εξαθλίωσης, στοχεύοντας στον εκβιασμό και την υποδούλωση. Με άλλα λόγια προειδοποιούν τους φτωχούς λαούς: ή παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και δουλοπαροικία, ή χάος.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι: ενώ τα κινήματα αυτά θεμελιώνονται αρχικά σε υγιείς και ορθολογικές βάσεις, χωρίς τον επηρεασμό εξωτερικών παραγόντων, στην πορεία τους όμως εκτρέπονται πολλάκις από διάφορους άλλους παράγοντες και καταλήγουν στην ματαιότητα και τον εκφυλισμό, αν όχι σε χειρότερες καταστάσεις.
Ωστόσο, πιστεύω πως μια κρίση είναι πάντοτε εφαλτήριο για νέες πράξεις και ευκαιρίες. Όμως, μπορεί να γίνει και η ταφόπλακα των προσδοκιών και των ονείρων γενεών ολόκληρων. Η επανάσταση των μπολσεβίκων στην Ρωσία, έριξε τον λαό της χώρας αυτής και μαζί του μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκων της Κεντρικής Ασίας, της Υπερκαυκασίας, της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης και μέρος της Βαλκανικής, σ` έναν ολοκληρωτικό εφιάλτη, που κράτησε σχεδόν ογδόντα χρόνια! Τι θα γίνει, αν και το εξελισσόμενο αυτό ελληνικό κίνημα, αποκτώντας πολιτική χροιά (θα γίνει οπωσδήποτε) αναπτύξει στην πορεία του λάθος επιλογές; Αν τσακίσει την εθνική και ελληνοπρεπή ραχοκοκαλιά και ρίξει την χώρα σ` έναν κυκεώνα κοινωνικής διάλυσης και οικονομικής αποσύνθεσης; Η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή. Η ακυβερνησία, που εδώ και μήνες επικρατεί στην χώρα, με την ανοχή και την έξαρση της ανομίας, είναι σαφείς ενδείξεις, πως τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά. Οι ταπεινωτικές για το λαό παρεμβάσεις των Ευρωπαίων, μαζί με τα σκληρά και απάνθρωπα οικονομικά μέτρα που επέβαλε η κυβέρνηση του Γ.
Παπανδρέου, δεν μπορούν να προδικάσουν το αποτέλεσμα του εγχειρήματος των Αγανακτισμένων.
