Τετρακόσια και πλέον χρόνια έζησαν τ’ εμετέρ αφ’κά ας ση Τούρκονος το μαχαίρ. Είδαν και παρείδαν τράβαλα και βαχούτια , έσυραν και παρέσυραν τη κόλασης τα μαρτύρια, άμαν ‘ς σον Τούρκον κρεματιστέρ (αυτός που κρεμιέται οικονομικά από τους άλλους) καμίαν ‘κ’ εγένταν.
Νοικοκύρ’ και προκομέν’ ‘ς σ σην πόλ’ και ‘ς σο χωρίον, είχαν και παρείχαν ας σ’ όλια τη Θεού τα ευλοϊας.
Απάν σ’ έναν λιθάρ και σ’ έναν τσακάτ έχτιζαν κι εγούρευαν την φωλέαν ατουν.
Πόσα φοράς οι Τουρκάντ έρπαξαν κ’ επέραν τα εχετίας( περιουσίες) και τα γεννήματα , άμαν ατοίν εχτίουταν κι εγουρεύκουταν απ’ άρχης.
Απές ‘ς σα τσαλία και’ς σα λιθάρια εποίναν τόπον και εσπέρναν τα γεννημάτια τουν …
’Σ σ’ ορμάνια και σ΄ορμόχειλα εβόσκουταν τα χαϊβάνια κ’ εγόμωναν τα κοβλάκια τουν και τα καρσάδας με τα βουτούρτα και τα ξυγάλτα.
Οι Τουρκάντ πα έλεπαν ατς κι εσάσευαν, ΄΄αφορισμέν Γκιαούρ΄΄, έλεγαν απ’ αφκά πα χαντσεύ’νε.( και υποταγμένοι μας απειλούν ).
Πόσα φοράς οι Ρωμαίοι ένταν αφεντάδες με την δουλείαν και την προκοπήν . Και πόσα φοράς ο Τούρκον ερρούξεν ‘ς σα ποδάρια τη Ρωμαίονος, ο Θεός εξέρ!
Σ’ σην πατρίδαν κανείς κ’ εκόπεν ας σ’ εξηντάπορον( εξαντλήθηκαν οι πόροι του) η κετσέ (κομπόδεμα)πάντα γομάτον, το κελάρ ούς τη γούλαν , τ’ αμπάρ κούμουλον και ‘ς σο ταρέζ τονατεμένα όλια τη κοσμί τα καλά.
Ο καθαείς με την δουλείαν και το ταμαχτουλούκ ν ατ’, άμον το μελεσσίδ,’ εδούλευεν και εθήκνεν κά’. ( αποταμίευση).
Παρ’ έξ αν ευρίουτον και κανείς, πη λείχ’ την απαλάμαν ( ζούσε με στερήσεις και πείνα) , άμαν οι φίλ’ και συγγενείς εποίναν αργατείαν ( πρόσφεραν αφιλοκερδώς την εργασία τους) κ’ έσκωναν ατόν απάν.( τον βοηθούσαν να ορθοποδήσει)
Οι Τούρκ μαναχόν ερούζναν άμον γεσίρια’ ς σα ποδάρια μουν και εχρείνταν ( χρεώνονταν) παράδας… Οκνέρ, αφορισμέν, ους ν’ έσκωναν τ’ έναν το ποδάρ τ’ άλλο εσκολεκίαζεν… πάντα κιόρ ( στραβοί) και απατσάρευτοι εγόραζαν ψωμίν ….
Ο πάππο μ’ έλεεν΄΄ γιάβριμ, ας εξέρτς ατο: Ο κιόρτς αγοράζ ψωμίν, π’ έχ έναν ομμάτ’ αγοράζ’ αλεύρια και π’ έχ δύο ομμάτια αγοράζ’ κοκκία!..
Πολλά φοράς έρχουσαν δύσκολα και μαύρα ημέρας..Οι Ρωμαίοι άμαν ετοπλαεύκουσαν κι εποίναν συναγόμ’ .( συνάθροισις προεστών) Αρχόντ’ και νούστερεωμέν ,μειζοτέρ’ και προτόγεροι έρχουσαν ‘ς σ’ έναν μερέαν κ’ εβάλναν το μιλέτ ‘ς ση σειράν.
Αέτς εγέντον και το 1918 τη χρονίας. Όντες έφυγαν οι Ρουσάντ’ ας σην Τραπεζούνταν, ερρούξεν τρανόν γατάν απάν σοι Ρωμαίοις, πόλεμου καιρός, οι ανθρώπ’ άσπαρτοι επέμναν, .. λοιμός και καταποντισμός ….
Αρ’ ας ατό το συναγόμ’ εγέντον επιτροπή κ’ εποίκεν την πολιτικήν κάσαν, ( φόρος σύμφωνα με το εισόδημα) τεμέκ ο καθαείς ας σο βίον ατ’ κερέν θα δι’ φόρον για τ’ εφτωχούς.
Αρ’ αέτς ετοπλάεψαν τα παράδας κ’ επέζησεν ο κόσμον!!
Αϊκα εποίναν οι προεστοί μουν κ’ εβόήθαναν το έθνος ‘ς σα δύσκολα τα χρόνια.
Έϊ κιτί πατρίδα, ούλ’ για τον έναν και είνας για τ’ ούλτς…
Ούλ οι ανθρώπ’ τη Θεού πλάσματα είν’… ο έχων δύο χιτώνας πρέπ’ τον έναν να δί.
Ατώρα πα ‘ς σα ημέρας εμουν ,τη Καϊάφα η λέπρα. ( προσκόλληση στους πλούσιους για να επιβιώσουμε.)
Ας σο δάνος κι ας σο χρέος εκατήβασαν την Ελλάδαν ς’ σο Θάνατον πατήσας. ( Κατάσταση απελπιστική).
Ερρούξαν κι αραεύνε ας σον τσιπλάκ παράδας. Νε πολιτικήν κάσαν και νέ τιδέν.
Οι καζανεμέν τερούν από μακρά τ’ ευτωχού τον γολγοθάν.
Άμον ντ’ έρθεν η κρίση άμαν εντόκαν ράσιαν ( ενώθηκαν για να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο)
Και άναβα ( επί πλέον) ντο ‘κι δίν’νε τα φόρους, φυγαδιάζ’νε τα παράδιας ‘ς σο εξωτερικόν.
Άφεριμ τον ζούρτον ( ο παραλόγως απαιτών, ο άπληστος)
Νέ σκύλ’ παιδία, απ’ όθεν εγαζάνεψετεν ατόσα παράδας; Ας ση κυρού σουν έγκετε ‘τα;
Σ’ ση μέσεν τιδέν ‘κ’ έν, νέ πόλεμος και νέ χαλανδρία κ’ εσείς εχτέθετεν κρίσην και κρίσην. Να κρίν’ και χάν ‘σας ο Θεόν …Το ψωμίν ,μαμάκα, να κουίζετεν…( να υποστείτε την πείνα )
Ατόσα παράδας εγένταν ‘ς σον άνεμον ‘ς σα φύλλα ( σπαταλήθηκαν άσκοπα) , κι ατώρα ο λαόν λείχ’ την απαλάμαν .( ζεί με στερήσεις και πείνα).
Ας τερούμε ας ‘ς ση λύκονος το στόμαν τιδέν θ’ αρτουρεύ; ( θα έχουν την πρόθεση να επιστρέψουν κάτι και στον λαό). Για ετάραξαν ατά όλια ‘ς σην δύσσαν ( σκέπασαν τα ανομήματα τους)
Ο πάππο μ’ πάντα έλεεν : κάθαν σκυλίν το πόστν αθε τσορκανίζ’ ( καθένας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του) . αρ’ για τ’ ατό εγληγόρεσαν και είπαν μαζί τα φάγαμε…! άμον εκείν’ τον πεντικόν, π’ έφαεν τ’ αλεύρια κι όταν ερώτεσαν ατόν, είπεν ατς:
Οι πεντικοί έφαγαν ατά……
