Είναι πράγματι αναγκαία η υπενθύμιση μεγάλων ιστορικών στιγμών και Ιστορικών προσώπων της ιστορίας της Πατρίδας μας και μόνο ως απόδοση της οφειλόμενης τιμής και ευγνωμοσύνης στους δημιουργούς του Εθνικού μεγαλείου, αλλά διότι η μνήμη των ανθρώπων είναι ασθενής και επειδή ταχυβήματος ο χρόνος αμβλύνει τις εντυπώσεις και αμαυρώνει τις εικόνες.
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα θέλοντας να πει ότι είναι αδύνατο να αποδοθεί ένα ιστορικό γεγονός στις πραγματικές του διαστάσεις έγραφε:
«Ουδ’ εί μοι δέκα μεν γλώσσα, δέκα στόματα είεν
Φωνή δ’ άρρηκτος χαλκέον δε μοι ήτον ενείη».
Αν κάποτε ο άνθρωπος έμοιασε το Θεό αυτός ο άνθρωπος ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος. Αυτά τα λόγια διατύπωσε ο CHATAYBRIANT γιατί ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν μια προσωπικότητα που συνδύαζε αρμονικά τη βαθιά εσωτερική συγκέντρωση, την αυτοκυριαρχία, τη δυνατή και σιδερένια θέληση με την ψυχική ρωμαλεότητα και την απίστευτη ικανότητα να λαμβάνει αστραπιαία αποφάσεις.
Η φύση του, το αίμα του, ο πολιτισμός του, ο πνευματικός και ηθικός κόσμος ήταν κόσμος του Μακεδόνα. Το τίτλο του Μέγα η ιστορία τον χάρισε σε πολλούς, αλλά άθελα της αδίκησε και σμίκρυνε τον Αλέξανδρο, γιατί είναι ο μοναδικός στον κόσμο στρατηλάτης που δε γνώρισε ποτέ την ήττα μέχρι το θάνατο του. Η ζωή του Μ. Αλεξάνδρου κατέλαβε σημαντική θέση στη λαϊκή μνήμη των λαών της Ασίας. Όλοι οι λαοί προσπάθησαν να τον προσεταιρισθούν ως εθνάρχη, ως Απόστολο ή ως Προφήτη της Θρησκείας τους. Θαυμάζεται και σήμερα το έργο του, γιατί κατέρριψε τους φραγμούς ανάμεσα στους Έλληνες και τους Βαρβάρους και δημιούργησε η εκστρατεία του με την κοινή Ελληνική γλώσσα τους ελληνικούς θεσμούς με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας καινούργιος κόσμος μέγας, ο νέος ελληνικός κόσμος.
Η Ελλάδα μπορεί να ήταν μικρή χώρα, ο Αλέξανδρος την άρπαξε στις χούφτες του την έσπειρε και την άπλωσε σ’ όλο τον κόσμο. Ο Μέγας Αλέξανδρος είναι το φαινόμενο των αιώνων και όχι της εποχής του.
Εκεί όμως που όλοι οι ιστορικοί, όλες οι γενιές, όλοι οι αιώνες στέκονται έκπληκτοι είναι το εκπολιτιστικό του έργο που ανέτρεψε ένα κόσμο για να δημιουργήσει άλλο καινούργιο. Αν δε διάβαινε αυτόν τον κόσμο ο Μέγας Αλέξανδρος είπε κάποιος ιστορικός δεν γνωρίζουμε σε ποιον αιώνα πολιτισμού θα βρισκόταν σήμερα η ανθρωπότητα. Ο Αλέξανδρος με τη μεγαλοφυϊα του ύψωσε τη σημαία του Ελληνισμού στην Ανατολή, άνοιξε τη λεωφόρο πάνω στην οποία διασταυρώθηκαν τα βήματα των λαών, έφερε συγχώνευση στους διαφορετικούς τύπους της Θεότητας και πλησίασε όλους στην ίδια παραδοχή ενός Θεού.
Εάν διαβάσει κανείς το λόγο του προς τους στρατιώτες του πριν πεθάνει θα διαπιστώσει ότι είναι μεστός από Χριστιανικές αλήθειες.
Το Παγκόσμιο κράτος που δημιούργησε ο Αλέξανδρος διατηρήθηκε αν και διασπάστηκε και μετά το θάνατο του επί 300 χρόνια ως πολιτεία Παιδείας, ηθικού πολιτισμού, επιστήμης, τέχνης και εμπορίου. Πρώτος ο Αλέξανδρος μορφοποίησε το περιεχόμενο που έχει η λέξη «Οικουμένη». Έφερε την πολιτική, διοικητική, νομισματική, δικαστική, αστική και προπάντων διανοητική και γλωσσική ενότητα.
Γνώριζε να σκλαβώνει τις καρδιές των ανθρώπων με το ευγενικό φέρσιμο και την εξυπνάδα. Η πολιτική του μεγαλοφυϊα φαίνεται στις όχθες του ποταμού Τίγρη, στην πόλη «Ώπι» όταν ύψωσε ευχή στους Θεούς για «Ομόνοια» και «Κοινωνία», όχι μόνο μεταξύ Ελλήνων και Περσών, αλλά για να επικρατήσει «ομόνοια, ειρήνη και φιλία ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους..».
Έδωσε την ευκαιρία στην Ελληνική γλώσσα με την τελειότητα που είχε και τη λεπτότητα, τον πλούτο της και την ικανότητα να ερμηνεύει τις υψηλές έννοιες, ώστε να πάρει την πρώτη θέση.
Έγινε η γλώσσα των ευγενέστερων και εργατικών τάξεων της Ανατολής. Αργότερα η Ελληνική γλώσσα έγινε η γλώσσα του Ευαγγελίου, η δε ελληνική διανόηση έγινε το πλατύσκαλο απ όπου ελάλησαν τα νέα δόγματα όταν ο αγώνας άλλαξε μορφή και διεξαγόταν στα πνευματικά πεδία των μαχών.
Ο Εξελληνισμός της Ανατολής άνοιξε τη Λεωφόρο όπου έμελλε να βαδίσει ο Χριστιανισμός. Έτσι επήλθε η κοσμοϊστορική σύζευξη η ενότητα του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού. Ο Ελληνισμός βοήθησε το Χριστιανισμό, αλλά συγχρόνως ευεργετήθηκε απ’ αυτόν.
Στα αρχεία του Μ. Αλεξάνδρου βρέθηκαν υπομνήματα, μελέτες και σχέδια για την εκτέλεση έργων δρόμων, ναών, μνημείων κ.λ.π. Επίσης βρέθηκαν αι άλλα στοιχεία με τα οποία σχεδίαζε νέες κατακτήσεις προς τη Δύση. Από τα εκβάτανα και τέλος από τη Βαβυλώνα όπου πήρε τις τελευταίες αναπνοές, σχεδίαζε να κτίσει πολιτείες και ναούς στη Δήλο, Δελφούς Δωδώνη, Δίο, Αμφίπολη και Κύρνο της Μακεδονίας. Αλλά η μοίρα διαφορετικά τα είχε προβλέψει και το καλοκαίρι του 323 π.Χ. ενώ ετοιμαζόταν για νέες εκστρατείες αρρώστησε σοβαρά. Ο υψηλός πυρετός μαζί με τη ζέστη του θέρους έλιωσε το ατσαλένιο κορμί του. Η κατάσταση συνεχώς χειροτέρευε. Ο στρατός του θέλει να τον δει να τον αποχαιρετήσει. Τον βγάζουν σ ένα κάθισμα έξω από τη σκηνή και παρελαύνουν από μπροστά του όλοι δακρυσμένοι. Αυτός ο αήττητος στρατηλάτης των ηρωϊσμών και των θριάμβων στέκεται ανήμπορος σ’ αυτούς που τον δόξασαν, νικημένος για πρώτη φορά από την αρρώστια και στη συνέχεια από το θάνατο.
Στις 28 του μηνός Δαισίου, 13ης Ιουνίου πήρε τις τελευταίες αναπνοές κι άφησε το πνεύμα του. Η Παγκόσμια Ιστορία κράτησε την αναπνοή της. Ο μεγαλύτερος στρατηλάτης των αιώνων παρέδωσε το πνεύμα. Μεγάλε Στρατηλάτη Πανέλληνα, σ’ όλο τον κόσμο έγινες και παρέμεινες εθνικός ήρωας. Η λαϊκή μούσα σε 78 διαλέκτους σε τραγούδησε και σε ύμνησε. Πολλοί μπορεί να σε ξέχασαν, η μνήμη όμως αυτού του Έθνους στο πρόσωπο σου θα είναι αιώνια.
Η σημερινή αναφορά το έργο του Μεγάλου Στρατηλάτη πέρα από την εκδήλωση της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την προσφορά του στην Ελλάδα και στην ανθρωπότητα, έχει κι ένα άλλο σκοπό να υπενθυμίσει σ’ ορισμένους ανιστόρητους γείτονες μας που ξεδιάντροπα παραποιούν την ιστορική πραγματικότητα και σφετερίζονται σύμβολα και ονόματα του ένδοξου Μακεδονικού Ελληνισμού. Ξεχνούν κάτι πολύ σοβαρό ότι ο Μέγας στρατηλάτης έζησε και μεγαλούργησε πολλούς αιώνες πριν από την εμφάνιση των Σλαύων και ότι είναι αδιανόητο να γίνεται χρήση του ονόματος του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Αγνοούν επίσης τα λόγια του ίδιου του Μεγαλέξανδρου που δήλωνε υπερήφανος για την ελληνική καταγωγή του.
Αγνοούν ακόμα ότι επικεφαλής των Ελλήνων πραγματοποίησε το τεράστιο εκπολιτιστικό έργο τη Ανατολής και η Ελληνική γλώσσα ήταν εκείνη που άλλαξε τη μορφή της ανθρωπότητας και βοήθησε στην εξάπλωση της Θρησκείας του Ναζωραίου.
Καιρός είναι να διαβάσουν και λίγη ιστορία για να διαπιστώσουν ότι αυτή δεν γράφεται με δανεικούς ήρωες αλλά με αγώνες, θυσίες και άσμα και αυτοί ήταν απόντες από κάθε ιστορική προσπάθεια.
Είχαμε την εύνοια του Θεού αλλά και την τύχη να ζούμε στην πανώρια τούτη χώρα όπου γεννήθηκαν οι ευγενικότερες ιδέες του πολιτισμού, της δικαιοσύνης της ελευθερίας, της ειρήνης, ης αδελφοσύνης, της αλληλεγγύης, της ανθρωπιάς που έγιναν πανανθρώπινα σύμβολα όλων των λαών της γης. Εμείς οι Έλληνες ότι δημιουργήσαμε δεν το κρατήσαμε για τον εαυτό μας αλλά το μοιρασθήκαμε με όλους τους λαούς.
Το μόνο μειονέκτημα για μας είναι ότι είμαστε μικρό Κράτος και ανάδελφο. Δεν έχουμε άλλους λαούς που να έχουν κοινά σημεία με μας. Έχουμε φίλους και συμμάχους με τους οποίους συμπολεμήσαμε ενάντια σε ολοκληρωτικά καθεστώτα, θυσιαστήκαμε, ακούσαμε επαινετικά λόγια, αλλά το αποτέλεσμα, μας ξέχασαν κι όταν τους χρειαζόμαστε επικαλούνται άλλα ανύπαρκτα πράγματα. Ας γνωρίζουν όμως ένα πράγμα ότι οι Έλληνες δεν ξεχνούν γιατί είναι μοίρα του λαού μας να προσφέρει, να δημιουργεί, να μεγαλουργεί, να αγωνίζεται. Αυτό ενέπνευσε τον Β. Miller να πει εκείνα τα περίφημα λόγια: «Δεν ξέρω πως θα ήταν η οικουμένη σήμερα αν δεν υπήρχε αυτός ο υπέροχος λαός οι Έλληνες». Είναι αδικαιολόγητη η αδιαφορία που επιδεικνύουμε πολλές φορές εμείς οι Έλληνες σε θέματα εθνικά υψίστης σημασίας ώστε ταιριάζει απόλυτα το δίστιχο του Κωστή Παλαμά:
«Στους ξέγνοιαστους αλλοίμονο! Τους πρέπει
νάναι δούλοι, στον άρπαγα τρομάρα…».
Εμείς έχουμε το θάρρος να διατυπώνουμε ελεύθερα και αβίαστα τη γνώμη μας, όχι για να αναβιώσουμε μίση και έχθρες του παρελθόντος, ούτε να δημιουργήσουμε εθνικιστικές τάσεις με κατακτητικές διαθέσεις, αλλά να ενεργοποιήσουμε όλους εκείνους που από άγνοια και αδιαφορία μένουν ασυγκίνητοι μπροστά σε ύψιστα ιστορικά γεγονότα της τρισχιλιετούς ιστορικής πορείας του λαού μας. Στην ειρηνοφόρα πορεία μας καλούμε και τους εναντίους να πράξουν το ίδιο. Τότε είμαστε πρόθυμοι να επαναλάβουμε τους στίχους του Προφήτη Ησαϊα.
«Να ξαναλιώσουμε τα δόρατα μας σε δρεπάνια
και τα σπαθιά μας σε άροτρα
ώστε ποτέ πια άνθρωπος να μη σηκώνει
άδικο χέρι κατά του αδελφού του,
ούτε Έθνος να επιζητεί την υποδούλωση του γείτονα».
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
