Του Β.Π. Καραγιάννη
«Το αδιανόητο τίποτα» των ημερών μας
Ο τίτλος ανήκει σ’ ένα βαρύ βιβλίο του φιλοσόφου (του τελευταίου των Ελλήνων μήπως;) κ. Στέλιου Ράμφου, εκδόσεις Αρμός, με υπότιτλον «Φιλοκαλικά ριζώματα του νεοελληνικού μηδενισμού». Αυτό έλαβεν δώρον ο κύριος Αθανάσιος Κλντς, δημοδιδάσκαλος και ιστορικός μελετητής της δεκαετίας 1940-50 της περιοχής (άρα αποκλείεται να το επιστρέψει προς αλλαγήν του), ο οποίος βρήκε στο κομμάτι της πίτας το τυχηρόν δίευρον το οποίο μεταφραζόταν σ’ αυτό το βιβλίο. Αυτά έγιναν το βράδυ 19-1-2011, μνήμη Μάρκου του Ευγενικού, επισκόπου Εφέσου, του πλέον αντιμνημονιακού, θα λέγαμε σήμερα, αγίου της Ορθοδοξίας. Αυτός ως γνωστόν (;) ήταν ο μόνος της Αυτοκρατορικής (πρωθυπουργικής σήμερα) συνοδείας του Ιωάννη Παλαιολόγου στη σύνοδο της Φεράρας (1439) με τη οποία η ανατολική ορθοδοξία υποτασσόταν στους παπικούς για να τύχουν του ευεργετήματος της στρατιωτικής βοήθειας (οικονομικής εν έτει 2011) και ο οποίος αρνήθηκε να υπογράψει την υποταγή στην τότε Δύση (ΔΝΤ) και κηρύχτηκε άγιος. Αλλά η Πόλη είχε ήδη πέσει στα χέρια των προγόνων του συνομιλητή του τωρινού πρωθυπουργού των Νεοελλήνων του Πασόκ, στη μάχη του Ερζερούμ Μ. Ασίας· όπως θα γίνει φυσικά, όταν ο Ελλαδισμός θα έχει πτωχεύσει, παρά την υποταγή του.
Ηταν μια μικρή συνάντηση για το ..αίσιον νέον έτος, που έγινε στο ισόγειο του συνεταιριστικού βιβλιοπωλείου με αφορμή και τα 25 χρόνια (μια ανθρώπινη βιολογική γενιά) ύπαρξης του λογοτεχνικού περιοδικού «Παρέμβαση» με ανθρώπους των γραμμάτων, των βιβλίων, της τέχνης (μουσικής και ζωγραφικής) και όλα τα συμπαμαρτούντα αυτής (εκόπη και πίτα κανονική).
Ακούστηκαν κι εξαγγελίες, στο αυτό μήκος σοβαρότητος των πρωθυπουργικών ως κατωτέρω, ήγουν:
α. Το πατάρι εν όψει της δεινής των βιβλίων κρίσεως που πλήττει το ισόγειον, να μετατραπεί σε χώρο ειδικών συναθροίσεων και συναθλήσεων διαφόρων τεχνών λόγου και τέχνης με έναρξη λ.χ. την αυτοπαρουσίαση του συγγραφέως κ. Θωμά Κοροβίνη και του βιβλίου του «Ο γύρος του θανάτου» που αναφέρεται στον μάρτυρα των δικαστικών λαθών, κ. δράκο του Σέιχ Σου, Αριστείδη Παγκρατίδη (τετράκις εις θάνατον για να μη ξεχνιόμαστε).
β. Πρόγραμμα εναλλακτικού εορτασμού των 100 χρόνων της απελευθερώσεως της πόλεως Κοζάνης και περιχώρων.
γ. Σοβαρόν πανδυτικομακεδονικόν συνέδριον για τα γράμματα και τις τέχνες.
Στη συνέχεια περί το μεσονύκτιο δόθηκε ρεσιτάλ αφήγησης από τον Αλξνδρν Β. ενώπιον του οποίου το ετοιμαζόμενο 3ον διεθνές φεστιβάλ αφήγησης, του υπό διάλυσιν (ή μήπως διάχυσιν στο γκουβεντάρειον μαντρί Αθλητισμού και Πολιτισμού) ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης, θα ωχριά εμφανώς.
Το παρτάλι
Στον ενικό αριθμό είναι ένα μυθιστόρημα του Θοδωρή Γρηγοριάδη (εκδόσεις Πάπυρος). Στον πληθυντικό αριθμό (τα παρτάλια) είναι ουσιαστικά πράγματα αλλά και ορισμένως ηθικά προστάγματα.
Στην καθομιλουμένη της πόλεως εννοούν τα πλέον ευτελή είδη κυρίως ενδύσεως, τα κουρέλια, αλλά στην ηθική επιμήκυνση της έννοιας είναι τα ποταπά ανθρώπινα όντα. Ο παρτάλας που επιχωριάζει και ως επίθετο κυρίως στην ιστορική έδρα του Δήμου Κοζάνης (την ένδοξον κι αρχαίαν Αιανή) είναι ο ρακένδυτος φτωχός κυρίως στα ρούχα· κάποιοι το πηγαίνουν και στη σκέψη και τον τρόπο συμπεριφοράς. Από εδώ και το δημώδες αντιστασιακό της αποκριάς: «Στ’ Αη- Δημήτρη του σκουλιό πάεν τα παρταλόπκα/ να μαθαίνουν γράμματα να παίρνουν και τα όπλα», άμα λάχει. Ομως τη μέρα που όλα τα καφέ και οι ταβέρνες της πόλης ήταν κλειστές κι ο αργόσχολος λαός της πόλεως, χαρμάνης του κλειστού κοινωνικού χώρου συνύπαρξης, εξεχαρμάνιαζε στα σούπερ μάρκετ και στα οβελιστήρια της κεντρικής οδού, σ’ ένα καφενείο που διέσπασε τον κλοιό του αποκλεισμού των υπερ-καπνιστών ιδιοκτητών, ένας άγρια αγριεμένος πολίτης καταφερόμενος κατά πάσης αρχής κι εξουσίας αποκαλούσε όλους συλλήβδην: «Τα παρτάλια!». Μεγαλοφώνως δε ζητούσε να γράψουν και να πουν το όνομά του τα μέσα, της ας πούμε ενημέρωσης, ότι αυτός δεν λογαριάζει κανέναν στο χάλι που τον κατάντησαν τα ρεμάλια των κυβερνήσεων. Κι ήταν εκείνη τη μέρα καθ’ ην το εβδομαδιαίο «Ποντίκι» είχε ως κύριο τίτλο του, με αφορμή τα πολλαπλά πορίσματα (ως τα «Πολλαπλά κατάγματα» του Γ. Ιωάννου) της Εξεταστικής των πραγμάτων επιτροπής για το ιερόν, εθνικόν μας σκάνδαλον της Ζήμενς και άλλων δεινών, το λίαν εύστοχο: «Βούτα και Παραγραφή».
Το φωτοβολταρικόν μας τίποτα…
Τη αυτή ημέρα 20/1/2011, μνήμη Ευθυμίου οσίου και του κλεισίματος των καφενείων, αφίχθη στην πρωτεύουσα της ευνουχισμένης θεσμικά όπως και κάθε άλλης Καλλικρατικής, Περιφέρειας της Δυτικής Μακεδονίας, ο κύριος Πρωθυπουργός της Ελλάδος κι απεσταλμένος του ΔΝΤ, για να εξαγγείλει την μεγαλύτερη πρόθεση επένδυσης των φωτοβολταϊκών ελπίδων και πάρκων του πολιτισμένου κόσμου, στο λεκανοπέδιό μας. Η επίσκεψη, είχε ήδη προηγηθεί ο υπουργός περιθωριακής ανάπτυξης, και η ανακοίνωση απεφασίσθη για τους παρακάτω νόμιμους, βάσιμους κι αληθινούς λόγους: εν όψει πωλήσεως των λιγνιτωρυχείων της ΔΕΗ σε ιδιώτες να καθησυχάσει (κοιμίσει) την κοινωνία, ότι ο τόπος αυτός δεν θα πάψει ποτέ να είναι η καρδιά της ενέργειας της Ελλάδος· τους συνδικαλιστές της κυβέρνησης για να έχουν κάτι να λένε τώρα αλλά και σε λίγο, όταν θα αγριέψουν οι πωλήσεις· τους βουλευτές τους αλλά και τους άλλους σφουγγοκωλάριους της νυν εξουσίας για να ‘χουν τι να διανέμουν στα κανάλια ως κουτόχορτο δικαιολογιών και ελπίδων.
Πριν την εκδήλωση το ύψωμα του αγίου Δημητρίου κίνησαν να το καταλάβουν τα ήρεμα στίφη των οπαδών του σοφού τιμονιέρη (76ος στους εκατό σοφούς του ντουνιά, δεν είναι λίγο!)· οι άτακτες δυνάμεις της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Πολίτες κι Οπλίτες Βελβεντού, Σκουλιάρεως και Παλαιογρατσάνου (δυναμωμένοι εκτάκτως μετά την άμετρον λουκανικοφαγία της 18ην Ιανουαρίου, αγίου Αθανασίου), οι οποίοι ζητούσαν την επιστροφή στον απολεσθέντα Δημοτικό τους παράδεισο, λόγο του ότι εξακολουθούν ακόμα να αποτελούν ξεχωριστό είδος ανθρώπων (απόδειξη τα λουκάνικα)· φοιτητές με άγρια, υβριστικά συνθήματα διαμαρτυρόμενοι για όλα· η υπερασπιστική δράξ του ελευθέρως και δημοσίως καπνίζειν στα καφέ, αλλά όχι και πτύειν, των ιδιοκτητών τους· μια χούφτα συνδικαλιστών της ΔΕΗ από Ανταρσύα και βάλε που φώναζαν πως τα πάντα και τα εφήμερα ο ρυθμός της εξέγερσης τ’ αγιάζει. Αλλά ο λαοπρόβλητος ηγέτης τους –αυτοί οι ίδιοι τον εξέλεξαν- τους προσπέρασε λάθρα κι αφού πέρασε κι ο ίδιος την αψίδα του ηλεκτρονικού έλεγχου, χώθηκε στην ασφάλεια της αίθουσας και ούτε που πήρε χαμπάρι τα ρεύματα διαμαρτυρίας που τα σταμάτησαν σε απόσταση μεγάλη, οι σταματούρες της ευαγούς οργάνωσης των ΜΑΤ, τα οποία άφησαν και κάτι λίγα δακρυγόνα να τους διαρρεύσουν καλού κακού. Ηταν και είναι οι εντεταλμένοι να φυλάγουν το κοινωνικό τέλμα, τα εξουσιολάγνα τενάγη, το βάλτο των κρατικών χαρτογιακάδων, οι οποίοι τώρα μέσα στην αίθουσα έριχναν κλήρο αν θα πρέπει να μιλήσει κι ο κος Περιφερειάρχης (μικρούς πρωθυπουργούς τους λένε, αλλά τους έστησαν μπάστακες δίπλα τους, τους 7 μικρούς, κομματικούς νέγρους, αίτινες τους επιτρέπουν μόνον να κόβουν πίτες ή και ν’ απουσιάζουν απ’ αυτές). Επειδή όμως ετούτος ανήκει στην κομματική αντιπολίτευση το σκέφτηκαν μήπως κι ήταν η ευκαιρία, καθώς έπαιζαν στην έδρας τους κι όλη η κερκίδα δική τους (πλην της Βελβενδινής ξέρας και της βραχονησίδος της Ακρινής) να τον εκδικηθούν που στέρησε την δική του αντιπολίτευση από το λόγο κατά την ορκωμοσία τους τις προάλλες.
Σ’ αυτό το σημείο ακριβώς ο κύριος πρωθυπουργός κήρυξη την έναρξη της Φωτοβολταϊκής μας πλάνης και είτα η απόλυσις.
