Στα ‘’Δίπτυχα της Εκκλησίας της Ελλάδος 2011’’ και στο μήνα Μάιο διαβάζουμε: ‘’29. Κυριακή στ’ από του Πάσχα. Η θεραπεία του εκ γενετής τυφλού…Επέτειος της αποφράδος ημέρας της υπό των Τούρκων γενομένης αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως, 1453’’. Στον Ιερό Ενοριακό Ναό του Αγίου Διονυσίου του εν Ολύμπω Βελβεντού στη Θεία Λειτουργία της Κυριακής, 29ης Μαΐου 2011, διαβάσαμε Τρισάγιο στη μνήμη των υπερασπιστών της Πόλης και θυσιασθέντων μαρτύρων.
11 Μαΐου 330 μ.Χ.: Ο Μέγας Κωνσταντίνος, ο πρώτος αυτοκράτορας της Ρωμιοσύνης, ιδρύει τη Νέα Ρώμη, που θα μείνει γνωστή με το όνομά του. Δίνει έτσι ένα νέο πρόσωπο και μια νέα διοικητική διάσταση στην απέραντη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία και θέτει σε κίνηση τους νομοτελειακούς εκείνους ιστορικούς μηχανισμούς, που θα αναδείξουν την (ελληνική) Ανατολή σε μια νέα πολιτιστική και πνευματική ενότητα.
1204 μ.Χ.: Στην Πόλη εισβάλλουν τα στίφη των σταυροφόρων της Δύσης και την καταλαμβάνουν. Η ανάκτησή της έρχεται μετά από λίγα χρόνια. 29 Μαΐου 1453 μ.Χ.: Μετά από 1.123 χρόνια ακτινοβολίας η Πόλη καταλαμβάνεται (οριστικά και αμετάκλητα;) από τους Τούρκους.
29 Μαΐου 2011: Η Πόλη με ό,τι αυτή, υπαρκτικό του Γένους των ορθοδόξων, συμβολίζει, για 558 ολάκερα χρόνια παραμένει υπό τουρκική κατοχή. Με το Πατριαρχείο αιχμάλωτο. Τη δυνατότητα οικουμενικότητάς του αδύναμη και ψαλιδισμένη. Και τον Πατριάρχη του Γένους ελεγχόμενο και φιμωμένο από το τουρκικό κράτος. Ωστόσο όμως υπαρξιακά ελεύθερο μέσα από την απελευθερωτική διαδικασία και μέθοδο του νηπτικού χαρακτήρα της διωκόμενης ορθοδοξίας, όπως τη διέγραψε με ανεπανάληπτο τρόπο ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, ο άγιος της θεολογίας του ακτίστου φωτός και οι ‘’κολλυβάδες’’ πατέρες της νήψης και της θέας του ακτίστου φωτός. Μια και μόνο ματιά εξ άλλου στο πρόσωπο και τη μορφή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου αποκαλύπτει εναργέστατα αυτήν την μεγαλειώδη εικόνα για την πολύπαθη και μαρτυρική πορεία της Ορθοδοξίας. Η Πόλη αυτή δεν έπεσε. Ουκ εάλω.
Tο πολιτικό, διοικητικό, κοινωνικό και οικονομικό σχήμα της πάλαι ποτέ Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με πρωτεύουσα την Πόλη του Κωνσταντίνου, τη Νέα Ρώμη, κατέρρευσε, προτού οι Τούρκοι ‘’πάρουν’’ την Πόλη. Μερικοί ιστορικοί, χρησιμοποιώντας ως ιστορικά εργαλεία το δυτικό σχολαστικισμό ή τον μαρξιστικό φιλοσοφικό υλισμό, για να στηρίξουν είτε τον ταξικό καπιταλισμό είτε τον ιστορικό μαρξισμό χαρακτήρισαν, την περίοδο αυτή ως ‘’παρακμή’’ και ως ‘’θεοκρατική ετερονομία αυτοκρατορικού αυταρχισμού και πνευματικού δογματισμού’’. Στα σημεία που ήταν έτσι έχουν δίκηο. Μα αυτό ‘’έπεσε’’, η αυταρχικότητα. Όπως, όπου και οποτεδήποτε αυτή εκδηλωνόταν και εφαρμοζόταν είτε ως θρησκευτική ή πολιτική αντίληψη και συναλλαγή μεταξύ των διαχειριστών των πάσης φύσεως αξιωμάτων. Αυτή, εάλω…
π. Κωνσταντίνος
Ι. Κώστας, παπαδάσκαλος
29-5-2011)
