Κατά τα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων, δύο είναι οι βασικές ερωτήσεις που απασχόλησαν και απασχολούν τους Έλληνες: Γιατί τελικά πτώχευσε η Ελλάδα και τι μπορεί να γίνει ώστε να βγει από την κρίση και να μπει σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης.
Η αλήθεια είναι πως μάλλον δεν υπάρχει μια μονόπλευρη απάντηση για καμιά από τις δύο ερωτήσεις. Σίγουρα πολλοί είναι οι παράγοντες που συντέλεσαν στην οικονομική καταστροφή που ήρθε. Πολλοί θα πουν πως ο κύριος λόγος είναι η διαφθορά. Άλλοι θα πουν πως φταίει ο τεράστιος δημόσιος τομέας που υπήρχε τα προηγούμενα χρόνια. Κάποιοι άλλοι πως δεν λειτουργούσαν ποτέ οι νόμοι του κράτους. Και κάποιοι συνομοσιολογικά θα ρίξουν την ευθύνη στις ξένες κυβερνήσεις που «ήθελαν να μας πάρουν τα πετρέλαια», στους διεθνείς κερδοσκόπους κτλ.
Αναλύοντας την κατάσταση με τα επαγγέλματα των ελλήνων σήμερα, παρατηρεί κάποιος ότι σε αυτήν χώρα η κατάσταση υπήρξε νοσηρή εδώ και πολλές δεκαετίες. Ο λόγος για αυτό είναι πως οι Έλληνες επέλεξαν να ασκούν επαγγέλματα υπηρεσιών και κατά προτίμηση δημόσιων υπηρεσιών. Κατά συντριπτική πλειοψηφία. Έπαψαν να είναι αγρότες, έπαψαν να είναι εργάτες, έπαψαν να είναι επιχειρηματίες και όλοι επιζητούσαν μετά μανίας την «δουλειά γραφείου» η οποία κατά προτίμηση θα έπρεπε να ήταν δημοσίου γραφείου.
Το ελληνικό κράτος σε όλο αυτό, ήταν συνεργός από την αρχή. Εξάλλου το πολιτικό σύστημα ποτέ δεν νοιάστηκε για τις πραγματικές ανάγκες της πατρίδας. Πάντοτε τα «χατίρια του κόσμου» ήθελε να κάνει, πολύ συχνά εις βάρους του κοινωνικού συνόλου και της Ελλάδας. Έτσι, γέμισε τα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα με δεκάδες σχολές επαγγελμάτων υπηρεσιών με μηδενική απορρόφηση στην αγορά, αποδόμησε την ελληνική γεωργία συστηματικά κάνοντας τους αγρότες «δημοσίους υπαλλήλους» που ζούσαν από την ευρωπαϊκή επιδότηση και εξαφάνισε κυριολεκτικά τον ιδιωτικό βιομηχανικό τομέα μέσω των γνωστών συντεχνιακών νόμων που δεν άφηναν παρά ελάχιστη ευελιξία στον ιδιώτη, ώστε να αναπτύξει την επιχείρηση του.
Παρατηρώντας τα πλέον «κοινωνικά καταξιωμένα» επαγγέλματα των γιατρών, μηχανικών και δικηγόρων στην Ελλάδα, παρατηρώ τα εξής στοιχεία: Αυτήν την στιγμή υπάρχουν 68 χιλιάδες γιατροί στην Ελλάδα των 10,9 εκ κατοίκων. Αντιστοιχεί ένας γιατρός ανά 150 κατοίκους. Τρομακτικός αριθμός αν αναλογιστεί κάποιος ότι η πχ Γερμανία των 82 εκ κατοίκων έχει περίπου 300 χιλιάδες γιατρούς. Δηλαδή η Γερμανία έχει 8 φορές μεγαλύτερο πληθυσμό από την Ελλάδα αλλά μόλις 4,5 φορές περισσότερους γιατρούς. Ακόμα πιο τρομακτικός είναι ο αριθμός των μηχανικών. Στην Ελλάδα υπάρχουν επίσης 107 χιλιάδες μηχανικοί απόφοιτοι πολυτεχνείων όλων των ειδικοτήτων, ενώ έχει ακόμα μερικές δεκάδες χιλιάδες μηχανικούς απόφοιτους ΤΕΙ. Ο αριθμός προσεγγίζει τις 150 χιλιάδες συνολικά. Ενώ η (βιομηχανική) Γερμανία έχει μόλις 250 χιλιάδες. Δηλαδή η Γερμανία που είναι η χώρα με την μεγαλύτερη βιομηχανική παραγωγή του πλανήτη, δεν έχει ούτε διπλάσιους μηχανικούς από την Ελλάδα, που δεν έχει βιομηχανία ούτε για δείγμα. Τέλος η Ελλάδα διαθέτει ακόμα και περίπου 45 χιλιάδες δικηγόρους, έχοντας την δεύτερο μεγαλύτερο αριθμό στην Ευρώπη (σε αναλογία δικηγόρων ανά κάτοικο) μετά το Λουξεμβούργο.
Βλέποντας λοιπόν τα παραπάνω, αναλογίζομαι το εξής: Αν αύριο με ένα «μαγικό ραβδί» διαγράφονταν το ελληνικό δημόσιο χρέος και έρχονταν επενδύσεις στην Ελλάδα από ολόκληρο τον πλανήτη, θα έβρισκαν εργασία οι Έλληνες; Με ποιο μαγικό ραβδάκι για παράδειγμα, μπορεί να απορροφήσει η ελληνική οικονομία 150 χιλιάδες μηχανικούς, όταν η 8 φορές μεγαλύτερη Γερμανία με την μεγαλύτερη βιομηχανική παραγωγή του κόσμου, δεν έχει ούτε διπλάσιους; Αν η Ελλάδα γινόταν η πιο πλούσια χώρα του κόσμου, θα μπορούσε ίσως να απορροφήσει 150 χιλιάδες μηχανικούς;
Πέρα από τα εγκληματικά λάθη και την διαφθορά του ελληνικού πολιτικού συστήματος που κυβέρνησε μέχρι σήμερα, δυστυχώς οι αιτίες για την έλλειψη προοπτικής ανήκουν και στις επιλογές του μέσου Έλληνα. Τώρα έχουμε γεμίσει επιστήμονες που μετά από την τεράστια προσωπική επένδυση (σε κόπο, χρόνο και χρήμα) που έκαναν αυτοί και οι οικογένειές τους, βλέπουν την προοπτική προσωπικής ανάπτυξης να φθίνει. Και δυστυχώς για αυτό, δεν ευθύνεται απόλυτα η οικονομική κρίση…
Παύλος Κιλίντζης
