Γράφει ὁ Ἡγούμενος τῆς Ἱ. Μ. Γρηγορίου Παλαμᾶ Φιλώτα
Ἀρχιμ. Παΐσιος Παπαδόπουλος
Μέσα στὴ δίνη τῆς σύγχρονης πραγματικότητας, ὅπου δεσπόζουν ὁ πανικὸς τῆς σκηνοθετημένης οἰκονομικῆς κατάρρευσης, ἡ κοινωνικὴ ἀναστάτωση, ἡ ρευστότητα καὶ ἡ ἀστάθεια, καθὼς γίνεται φανερὴ ἡ ἔλλειψη ἀξιῶν καὶ προτύπων, ἀφοῦ ὀργιάζει ἡ ἀναξιοκρατία καὶ ἡ διαπλεκόμενη διαφθορὰ στὴν παγκοσμιοποιημένη πλέον κοινωνία τῆς χώρας, δίχως νὰ λείπουν γεγονότα βίας ἀλλὰ καὶ ἐκδηλώματα βαρβαρότητας, στὴν καίρια αὐτὴ καμπὴ τῆς ἱστορίας μας, μὴν ἔχοντας οἱ Ἕλληνες πνευματικὴ διαύγεια, δὲν εἴμαστε σὲ θέση νὰ δοῦμε καὶ νὰ ἐκτιμήσουμε τὶ εἶναι ἐκεῖνο ποὺ μᾶς χρειάζεται περισσότερο ἀπὸ κάθε τι.
Δὲν εἶναι τόσο ὅτι μᾶς λείπει ἡ ἀγαθὴ προαίρεση ἢ ὅτι δὲν ἔχουμε ἰσχυρὴ θέληση προκειμένου νὰ ἀνασυντάξουμε τὶς δυνάμεις μας, ὅσο τὸ ὅτι δὲ στρέψαμε τὸ ἐνδιαφέρον μας στὰ ἄξια προσοχῆς.
Σὰν λαὸς στὴν πλειονότητά μας σαφῶς πέσαμε θύματα ἀποπροσανατολισμοῦ δελεαζόμενοι ἐπιπόλαια ἀπὸ ἕναν τρόπο ζωῆς παντελῶς ξένο ἀπὸ τὰ ἑλληνορθόδοξα ἰδανικά μας. Φαίνεται πὼς ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀκόμη εἴχαμε τὴν ἀδυναμία νὰ θεωροῦμε τὰ ξένα καλύτερα, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Παυσανίας ὁ Περιηγητὴς κάπου ἔγραψε: «Ἕλληνες ἀεὶ ἐν θαύματι τιθέασι τὰ ἀλλότρια ἢ τὰ οἰκεῖα» δηλαδή, οἱ Ἕλληνες πάντα θαυμάζουνε τὰ ξένα ἀπὸ τὰ δικά τους. Διαπιστώνεται ὅμως σήμερα, περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλη φορά, ὅ,τι δὲν ἐκτιμήσαμε τὴν ἱστορική μας κληρονομιά. Αὐτὸς εἶναι καὶ ὁ κατ’ ἐξοχὴν λόγος ποὺ χάσαμε τὸ σπουδαιότερο, τὸ πνευματικό μας αἰσθητήριο νὰ διακρίνουμε καθετὶ τὸ ἀληθινὸ καὶ αὐθεντικὸ ἀπὸ τὰ νόθα καὶ ψευδεπίγραφα, μὲ τραγικὴ συνέπεια νὰ ἀλλοτριωνόμαστε ὁλοένα καὶ περισσότερο τείνοντας νὰ μεταλλαχθοῦμε σὲ Γραικύλους.
Ὁ ἀείμνηστος π. Ἰωάννης Ρωμανίδης ἀπὸ καιρὸ εἶχε ἐπισημάνει τὴν ἄρρωστη νοοτροπία τῶν Γραικύλων: «Ὁ Γραικύλος δὲν γίνεται μόνο σύμμαχος, ἀλλὰ γίνεται καὶ θέλει νὰ γίνῃ ἕνα πρᾶγμα μὲ τὸν σύμμαχον. Νομίζει ὅτι συμμαχία εἶναι τὸ νὰ προσφέρεται δι’ ἔρωτα ὡς δούλη πρὸς κύριον ἵνα ἀποκτήσῃ ἰσχυρὸν προστάτην, ὁ ὁποῖος θὰ σώσει τὴν ἑλλαδίτσαν του. Ὁ Νεογραικύλος εἶναι
συνεχιστὴς τῆς παραδόσεως τῶν Γραικύλων πρὸ τῆς Ἁλώσεως, οἱ ὁποῖοι μᾶς ἐκήρυττον τὴν ἀνάγκην τῆς φραγκεύσεως τοῦ πνεύματος, διὰ νὰ σωθῶμεν ἀπὸ τὴν δουλείαν τοῦ σώματος. Μὲ ἄλλα λόγια ὁ γραικύλος φοβεῖται καὶ ἄρα οὔτε εἶναι οὔτε ἠμπορεῖ νὰ εἶναι Ρωμηός, ἐφ’ ὅσον φοβεῖται. Φοβεῖται τὴν πνευματικὴν ἀνεξαρτησίαν καὶ ἐλευθερίαν. Θέλει ἐλευθερίαν τοῦ σώματος μόνον. Καὶ διὰ τοῦτο δὲν ἠμπορεῖ κἂν νὰ φαντασθῇ ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη ὄχι μόνο δὲν ὑποδουλώνεται πνευματικώς, ἀλλὰ εἶναι ἐν τῷ κόσμῳ πολιτιστικὴ δύναμις ἠγετική. Πῶς ἠμπορεὶ ὁ Γραικύλος νὰ ἔχει αἰσθήματα καὶ πεποίθησιν ἡγέτου, ὅταν εἶναι δοῦλος; (…) Ναὶ μὲν ὁ Ρωμηὸς ἔχει ἀπόλυτον πεποίθησιν εἰς τὴν Ρωμηοσύνην του, ἀλλὰ οὔτε φανατικὸς οὔτε μισαλλόδοξος εἶναι καὶ οὔτε ἔχει καμμίαν ξενοφοβίαν. Ἀντιθέτως ἀγαπᾷ τοὺς ξένους οὐχὶ ὅμως ἀφελῶς».
Δυστυχῶς κατόρθωσαν νὰ μᾶς ἀποπροσανατολίσουν ἀπὸ τὰ διαχρονικὰ σημεῖα ἀναφοράς μας, καὶ ἐπειδὴ ἀποχαυνωθήκαμε ἀπὸ τὸν καταναλωτισμό, τὴν ἀνευθυνότητα καὶ τὴν ἁμαρτία πηγαίνουμε ὡς πρόβατα στὴ σφαγή! Μὲ τὴν οἰκονομικὴ κρίση –ἐπειδὴ ἄγγιξε τὸ πορτοφόλι μας– μόλις τώρα συνειδητοποιοῦμε ὅτι κάτι δὲν πάει καλὰ μὲ μᾶς τοὺς ἴδιους. Ὅμως μᾶς λείπει ἡ γνώση γιὰ τὸ τὶ ἀκριβῶς συμβαίνει, ἡ ἐγρήγορση ὥστε να ἀντιδράσουμε καὶ ἡ βουλήση γιὰ νὰ ἐπανορθώσουμε. Παρουσιαζόμαστε ὡς πολύξεροι ἀλλὰ ἐκλέγουμε καὶ ἀφήνουμε τὴ σάπια πολιτικὴ ἡγεσία κυρίως τῶν δύο μεγάλων κομμάτων νὰ μᾶς καταδουλώνει ὁλοένα καὶ περισσότερο σὲ ξένα ὑπερεθνικὰ κέντρα.
Ἡ πνευματικὴ πάλι ἡγεσία δὲν ἔχει τὸ σθένος νὰ παρρησιασθεῖ. Λησμονήσαμε τὰ πρότυπά μας, καὶ ἀπὸ τὴν ἀνθρωπαρέσκειά μας ἀφήσαμε τὴν Παράδοση τῶν Ἁγίων πατέρων, τῶν Γερόντων μας καὶ τῶν ἡρώων τοῦ ἔθνους μας, ποὺ ἂν ζούσαν καὶ ἔβλεπαν τὰ ὅσα λαμβάνουν χώρα καί πῶς τὰ ἀντιμετωπίζουμε θὰ ἔμεναν ἐμβρόντητοι, διότι τίποτα δὲν κρατήσαμε ἀπὸ ὅσα μᾶς κληροδότησαν μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴ διδασκαλία τους, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὶς θυσίες τους. Ἡ ὕψιστη παρακαταθήκη ποὺ μᾶς ἐμπιστεύθηκαν προδόθηκε μὲ ἀγνωμοσύνη καὶ ἀχαριστία. Ἔτσι σήμερα χάνουμε ὅ,τι δὲ χάσαμε κατὰ
τὴν ἀρχαιότητα μὲ τοὺς Πέρσες, ἀργότερα στα χρόνια τοῦ Βυζαντίου μὲ τοὺς Ἀβάρους, κατόπιν μὲ τοὺς Ὀθωμανούς, στη συνέχεια μὲ τοὺς Γερμανοὺς καὶ γενικὰ ὅλους ἐκείνους ποὺ ἐπιβουλεύθηκαν τὸ ἔθνος καὶ τὸ γένος μας στὸ διάβα τῆς ἱστορικῆς μας πορείας. Ἐνῶ συνεχίζουμε βέβαια να τρέφουμε καὶ πάθη τὰ ὁποῖα κληρονομήσαμε καὶ διατηροῦμε ἀπὸ τὸ ἱστορικό μας παρελθόν. Παράδοξα, ἀκόμη καὶ στὸν κίνδυνο δὲν μποροῦμε νὰ ὁμονοήσουμε καὶ νὰ ἀγωνισθοῦμε ἀπὸ κοινοῦ γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε ὅσους μᾶς ἐπιβουλεύονται, ἐπειδὴ ἔχουμε τὴ διχόνοια ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ἀκόμη. Θέλουμε ὅλοι να εἴμαστε ἀρχηγοὶ καὶ νὰ κάνουμε τὸ δικό μας, ὄχι αὐτό ποὺ συμφέρει σὲ ὅλους. Ἀπὸ καιρὸ ἐμπαιζόμαστε στὸ παιχνίδι τοῦ δικομματισμοῦ καὶ πάντοτε ἐκλέγουμε γιὰ πολιτικὴ ἡγεσία πρόσωπα ποὺ ἀποδεδειγμένα δὲν ἀγαποῦν τὴν πατρίδα. Ἀνέκαθεν ἄλλοι θυσιάζονταν στοὺς ἀγῶνες τοῦ ἔθνους καὶ ἄλλοι διοικοῦσαν.
Τὸ πιὸ φοβερὸ ὅμως εἶναι ὅτι οἱ ἑκάστοτε κυβερνῆτες καὶ οἱ ἐκπρόσωποί μας στὸ κοινοβουλευτικὸ σῶμα μετὰ τὴν ἀνασύσταση τοῦ ἑλληνικοῦ κράτους γίνονται πειθήνια ὄργανα τῶν ξένων δυνάμεων, ποὺ κατὰ κυριολεξία στήνονται ὡς πιόνια μὲ βάση τὰ σχέδια τοῦ Διεθνοῦς Σιωνισμοῦ, συμπαρασύροντας καὶ τὸ λαὸ στὴν ἄρρωστη νοοτροπία τῆς δουλικότητας. Δὲν ἐκφράζουν δηλαδὴ τὴ βουλή, τὴ γνώμη τοῦ λαοῦ, ἀλλὰ γίνονται «βολευτὲς» τοῦ ἑαυτοῦ τους ἔχοντας μάλιστα ἕνα πνεῦμα ἡττοπάθειας
καὶ συμβιβασμοῦ παντελῶς ξένο πρὸς τὸ ἀνδρεῖο ἑλληνικὸ φρόνημα.
Ὅπως ἔγραφε ὁ Φώτης Κόντογλου. «γινήκαμε σὰν σκυλάκια καὶ κουνᾶμε τὴν οὐρά μας γιὰ νὰ μᾶς χαϊδέψουνε, καὶ ἀντὶς χάδια τρῶμε καὶ καμιὰ κλωτσιά». Μόνο ποὺ ἡ κλωτσιὰ τώρα ἂν δὲν προλάβουμε νὰ πιάσουμε τὸ πόδι τοῦ κεφαλαιοκράτη θὰ εἶναι τέτοια ποὺ θὰ μᾶς στείλει σὲ ἀναπηρικὸ καρότσι μία γιὰ πάντα. Καὶ ἐπειδὴ ἀκριβῶς δὲν ἔχει ξυπνήσει μέσα μας τὸ ρωμαίικο, ἡ φλέβα τοῦ Μακρυγιάννη, τοῦ Καποδίστρια, τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, τὸ φρόνημα τῶν ἡρώων καὶ τῶν ἁγίων τῆς φυλῆς μας, φτάσαμε στὶς ἡμέρες μας σὲ ἀδιέξοδα καὶ σὲ καταστάσεις ποὺ σὲ περίοδο ἀκόμη καὶ ὁλοκληρωτικῶν καθεστώτων δὲν ἔχουν σημειωθεῖ. Μήπως λοιπὸν στὸ ὄνομα τῆς Δημοκρατίας, αὐτοὶ ποῦ ὑποτίθεται ὅτι τὴν ὑπερασπίζονται, προετοιμάζουν τὴν πιὸ στυγνὴ δικτατορία; Διότι τὶ ἄλλο μπορεὶ νὰ συμβαίνει ὅταν καταστρατηγεῖται τὸ ἐθνικό μας Σύνταγμα καθὼς χάνουμε τὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα στὴ χώρα μας;
Νομίζω ὅτι θὰ μᾶς βοηθήσει ἐν προκειμένῳ νὰ δοῦμε σωστὰ τὸ θέμα ἡ θεωρήση τοῦ Στρατὴ Μυριβήλη ποὺ ὑποστηρίζει ὅτι: «ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας λαός, ἕνα ἔθνος δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὴ φωτιὰ
καὶ τὸ σίδερο. Δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὸ χάσιμο τῆς ζωῆς του. Ἐξαφανίζεται πιὸ σίγουρα, πιὸ τελειωτικὰ μὲ τὸ χάσιμο τῆς ψυχῆς του. Τῆς ψυχῆς του τῆς ἀτομικῆς, τῆς ψυχῆς τῆς ὁμαδικῆς. Χάνω τὴν ψυχή μου θὰ πεῖ: χάνω τὴν οὐσιαστική μου ὕπαρξη. Χάνω τὴν αἴσθηση τῆς ἀτομικῆς μου τέλει- ας ψυχοπνευματικῆς σύνθεσης, ποὺ ἀποτελεῖ ἕνα μόριο ἀπὸ τὴ μεγάλη, τὴν πλατειὰ κοινωνικὴ καὶ ἐθνικὴ σύνθεση, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλῶ καὶ ἀνανεώνω ἀδιάκοπα τὰ φυσιογνωμικὰ στοιχεῖα τοῦ πνεύματός μου καὶ τῆς ψυχῆς μου. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐθνικὴ φυλετικὴ ἰδιομορφία τῆς ψυχῆς μου εἶναι ἀκριβῶς ἐκείνη ποὺ μὲ ἐντάσσει φυσιολογικὰ μέσα στὴν πανανθρώπινη κοινωνικὴ σύνθεση. Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ χάσω τὸν ἑαυτό μου, πρέπει νὰ γνωρίσω τὸν ἑαυτό μου. Τὸ “γνῶθι σαὐτόν” εἶναι ἡ πλουταρχικὴ πηγὴ τῆς γνώσεως. Αὐτὸ λοιπὸν πρέπει νἆναι ἡ βάση τῆς γενικῆς παιδαγωγικῆς προσπάθειας τοῦ Ἔθνους, τοῦ ὁποίου ἐντολοδόχος εἶναι τὸ Κράτος καὶ ἡ Ἐκκλησία.Ὄργανα γι’ αὐτὴ τὴ συνειδητοποίηση εἶναι τὸ Ὑπουργεῖο Παιδείας, ὁ κλῆρος, ὁ τύπος, ὁ καλλιτέχνης ποὺ ἐκφράζει τὴν ἐθνικὴ ψυχὴ καὶ ὁλόκληρηἡ τάξη τῶν διανοουμένων, ποὺ εἶναι ὑπεύθυνη γιὰ τὴν πνευματικὴ συγκρότηση τοῦ λαοῦ. Γιὰ νὰ γνωρίσουμε (ὅμως) τὸν Ἑλληνικὸν ἑαυτό μας, πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουμε τὰ στοιχεῖα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα ἀποτελεῖται ἡ ψυχοπνευματική μας προσωπικότητα. Ἀπό ποῦ ἐρχόμαστε. Πῶς φτάσαμε νἂμαστε ἐδῶ ποὺ εἴμαστε. Ποιὲς εἶναι οἱ δυνάμεις καὶ οἱ ἀδυναμίες μας. Καί ποὺ πηγαίνουμε. Κατά ποῦ μᾶς ὁδηγεῖ ἡ πολιτιστική μας ροπή, ποὺ κυβερνᾶ τοῦτο τὸ ἔθνος, ἀμετάκλητα, δίχως παρέκκλιση, ἐπὶ τρεῖς χιλιάδες χρόνια». Ὅλα αὐτὰ ὅμως συνθέτουν τὴν ἐθνική μας ἰδιοπροσωπία, τὴν ἑλληνορθόδοξη αὐτοσυνειδησία τοῦ γένους μας, τὴν πολιτισμική μας ταυτότητα, τὸ πολυτίμητον «Τζιβαϊρικόν» κατὰ τὸν Μακρυγιάννη, δηλαδὴ τὴν ἱερά μας παρακαταθήκη.
Χάνοντας λοιπὸν ἐμεῖς τώρα αὐτό ποὺ μᾶς χαρακτήριζε ὡς γένος καὶ μᾶς ἔκανε νὰ ξεχωρίζουμε ὡς ἔθνος, ξεκοβόμαστε ἀπὸ τὶς διαχρονικὲς ἀξίες τῆς φυλῆς μας καὶ ἀνταλλάσσουμε τὸν ἑλληνορθόδοξο τρόπο ζωῆς, ποὺ δημιούργησε ἡ συνάντηση καὶ ἡ ἀλληλοπεριχώρηση Χριστιανισμοῦ καὶ Ἑλληνισμοῦ, μὲ τὴν ματαιότητα καὶ τὴν ἁμαρτία. Ἡ ζωή μας, καθὼς φαίνεται ἀπὸ τὰ πράγματα, δὲ θέλουμε νὰ εἶναι Χριστοκεντρικὴ ἀλλὰ ἐκκοσμικευμένη. Ἄλλοτε ἡ προσωπικὴ καὶ ἡ κοινωνικὴ ζωὴ τοῦ Ἕλληνα ἀλλὰ καὶ ἡ ἐθνικὴ ἦταν μεταμορφωμένη ἐπειδὴ ἦταν λειτουργημένη μέσα στην Ἐκκλησία. Κύριος σκοπός μας ἦταν ἡ ἀναζήτηση γιὰ ὑπερβατικότητα καὶ ὁ ἁγιασμός μας ἐν Χριστῷ. Ὄχι ὅτι δὲν ὑπήρχαν καὶ τότε στραβά, ὁπωσδήποτε ὑπῆρχε καὶ τότε ἁμαρτία, ὑπῆρχε ὅμως περισσότερη συναίσθηση καὶ ἐκδηλωνόταν μετάνοια. Στὸν καιρό μας ὁ τρόπος ζωῆς ἔχει γίνει κατὰ κανόνα ἀνθρωποκεντρικὸς – ὑλιστικὸς καὶ δεν ἔχουμε μετάνοια. Ἀκόμη καὶ τώρα ποὺ διανύουμε περίοδο κρίσης, ἀντὶ νὰ πέσουμε στὰ γόνατα γιὰ νὰ προσευχηθοῦμε μὲ δάκρυα ζητώντας νὰ ἐπέμβει ὁ Θεὸς καὶ νὰ μᾶς ἐλεήσει, συνεχίζουμε νὰ γλεντοκοπᾶμε. Ἀντιμετωπίζουμέ τὶς καταστάσεις σὰν νὰ μὴν εἶναι δικό μας τὸ πρόβλημα.
Δὰν ἀναλογιζόμαστε ἆραγε ὅτι ἔχουμε καὶ προσωπικὴ εὐθύνη γιὰ ὅ,τι συμβαίνει; Οἱ ἀναζητήσεις μας δεν εἶναι πιὰ πνευματικές. Θέλουμε μόνο τὴν εὐημερία καὶ τὸν εὐδαιμονισμό. Αὐτὸ ἀναμφισβήτητα ἐξυπηρετεῖ τὰ σχέδια τῆς Νέας Τάξης, ποὺ θέλει τὴν Ἐκκλησία στὸ περιθώριο τῆς προσωπικῆς, τῆς κοινωνικῆς καὶ ἐθνικῆς μας ζωῆς, γιὰ νὰ μὴν ἔχει καὶ λόγο. Προσπαθοῦν οἱ νεογραικύλοι στὴ φάση αὐτὴ νὰ παρουσιάσουν τὴν Ἐκκλησία σὲ μία ἰδρυματικὴ προοπτική, μὲ ἔργο τὴν ἰκανοποίηση τῶν τυπικῶν θρησκευτικῶν ἀναγκῶν καὶ μόνο, σὰν να πρόκειται για ἕνα θρησκευτικὸ σωματεῖο, γκρεμίζοντας στὶς συνειδήσεις τῶν Νεοελλήνων τὸ πραγματικό της ἔργο, τὴν κοινωνία μας καὶ τὴ μετοχή μας στὸ ἄκτιστο κατὰ χάριν, γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου. Χρειάζεται νὰ τὸ ποῦμε, φίλοι ἀναγνῶστες, πὼς τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας δὲν εἶναι νὰ καλουπώνει θρησκευτικοὺς τύπους, ποὺ θὰ ἀρέσκονται ἁπλῶς στην ἱερότητα τῶν τελετουργιῶν ὡς εἶδος ψυχαγωγικῆς διασκέδασης καί ποὺ θὰ τοὺς κάνει «ἥσυχα καὶ καλά» ἀνθρωπάκια, στερώντας τους τὴν ὀξυδέρκεια νὰ συνειδητοποιοῦν προβλήματα καὶ καθοδηγώντας τους νὰ κάνουν μία ἄνετη ἀπόδραση γιὰ νὰ μὴν μποῦν στὴ μάχη; Κάτι τέτοιο θὰ ἦταν διαστροφὴ τοῦ ρόλου της! Τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ ἀγκαλιάζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ γεννοφάσκια του ἕως ὅτου τὸν περάσει στην αἰωνιότητα κάνοντάς τον μαχητὴ γιὰ νὰ γίνει κοινωνὸς τῆς νίκης τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴν ἁμαρτία καὶ τὸ θάνατο. Ὁ πιστὸς βέβαια ἐπιζητεῖ τὴ μέλλουσα πόλη καὶ ἔχει τὸ πολίτευμα του «ἐν οὐρανοῖς», χωρὶς ὅμως νὰ παύει νὰ βιώνει τὸ πάρον ἔχοντας καὶ προσωπικὴ εὐθύνη στὸ ἱστορικὸ γίγνεσθαι. Γι’ αὐτὸ ἡ πνευματικὴ σχέση τοῦ πιστοῦ μὲ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι μία παράμε-
τρος, μία πτυχὴ τῆς ζωῆς του, ἀλλὰ ὁ ἐξ ὁλοκλήρου ἐγκεντρισμός του στὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι κάθε πλευρὰ τῆς ζωῆς του εἶναι χριστοκεντρική. Ἡ ζωή μας «κέκρυπτε ἐν Χριστῷ», ἂν βέβαια εἴμαστε πραγματικὰ πιστοί. Δὲν παρουσιάζεται ὁ χριστιανὸς στὶς διάφορες συγκυρίες καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ζωῆς του καὶ κατὰ τὴν ἄσκηση τῶν ποικίλων δραστηριοτήτων τοῦ μὲ ἐναλλασσόμενα προσωπεῖα, διότι ἔτσι θὰ ἔχανε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τὸ ἀληθινὸ τοῦ πρόσωπο. Καὶ τότε πῶς θὰ ἔβρισκε τὸν ἀληθινὸ Θεό, ποὺ τοῦ ἀποκαλύπτεται προσωπικά; Αὐτὸ συμβαίνει τώρα καὶ μὲ τὸν Ἕλληνα καὶ τὴν πατρίδα του. Ἔχουμε πλέον καὶ ὡς λαὸς τὸ δικό μας πρόσωπο, τὴν ἰδιοπροσωπία μας ὅπως τὴν κληρονομήσαμε, ὅπως σμιλεύτηκε, ὅπως διαμορφώθηκε καθὼς σφραγισθήκαμε ἀπὸ τὴν πίστη μας στὸν Χριστὸ καὶ ἀπὸ τὸν πόνο ποὺ περάσαμε ὡς λαὸς στις ἀμέτρητες δοκιμασίες. Καὶ ὅπως γράφει ὁ Κόντογλου: «Ἡ ἀρχαία Ἑλλάδα μπορεῖ νἂτανε δοξασμένη κι ἀντρειωμένη, ἀλλὰ ἡ καινούρια, ἡ χριστιανική, εἶναι πιὸ βαθειὰ ἐπειδὴς ὁ πόνος εἶναι ἕνα πρᾶγμα πιὸ βαθὺ κι ἀπὸ τὴ δόξα κι ἀπὸ τὴ χαρὰ κι ἀπὸ κάθε τι. Οἱ λαοὶ ποὺ ζοῦνε μὲ πόνο καὶ πίστη τυπώνουνε πιὸ βαθιὰ τὸ χαρακτῆρα τους στο σκληρὸ βράχο τῆς ζωῆς, καὶ σφραγίζονται μὲ μία σφραγῖδα ποὺ δε σβήνει ἀπὸ τὶς συμφορὲς κι ἀπὸ τὶς ἀβάσταχτες καταδρομές, ἀλλὰ γίνεται πιὸ ἄσβηστη. Μὲ τέτοια σφραγῖδα εἶναι σφραγισμένη ἡ Ρωμιοσύνη».
Μήπως λοιπὸν τελευταία, μέσα σὲ ἔναν οὐμανιστικὸ (ἀνθρωποκεντρικὸ) τρόπο ζωῆς, ποὺ δὲν ἦταν χαρακτηριστικὸ γνώρισμα ὄχι μόνο τοῦ Βυζαντινοῦ πολιτισμοῦ μας ἀλλὰ καὶ τοῦ μετέπειτα –θὰ ἔλεγα ἕως καὶ τὴν περίοδο τοῦ 1950–, λησμονήσαμε οἱ νεοέλληνες τὴν ἑλληνορθόδοξη ἰδιοπροσωπία μας καὶ μαζὶ μ’ αὐτὴ χάνουμε τώρα καὶ τὴν ἐθνική μας u954 .υριαρχία; Λέω ἀνθρωποκεντρικὸ τὸ μοντέλο ζωῆς ποὺ υἱοθετήσαμε τελευταία, διότι σύμφωνα μὲ τὸ σχέδιο, τὸ νὰ πέσει σκόπιμα στοὺς Ἕλληνες ἄφθονο, δανεισμένο ἀκριβά, χρῆμα τὶς περασμένες δεκαετίες κατὰ τὸ σύνθημα «Τσοβόλα δώστα ὅλα», ἐπέδρασε καθοριστικὰ στὸ νὰ μετατοπισθεῖ τὸ κέντρο τῶν ἐνδιαφερόντων μας ἀπὸ τὶς πνευματικὲς κυρίως ἀξίες καὶ τὰ ἰδεώδη, στὶς ὑλικὲς καὶ τὸν καταναλωτισμό. Στραφήκαμε παθολογικὰ στὸ χρῆμα,
στὸν εὔκολο τρόπο ζωῆς, καὶ ἀποπέμψαμε τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς μας. Σαφῶς δὲν ἰσχυρίζομαι ὅτι αὐτὸς ἦταν ὁ μόνος λόγος τῆς ἀλλοτρίωσής μας καὶ ἡ μόνη περίοδος παρακμῆς. Ὄχι! Οὔτε βέβαια λέω ὅτι δε χρειάζονται τὰ χρήματα γιὰ τὶς ὑλικές μας ἀνάγκες. Ἀναντίρρητα ὑπάρχει σύνθεση παραμέτρων καὶ καταστάσεων, καὶ εἶναι ἀλήθεια ὅτι ξεκίνησε νωρίτερα τὸ κακό. Ἀπὸ πότε ὅμως ἀρχίσαμε νὰ παίρνουμε δάνεια μὲ πολὺ ὑψηλὰ ἐπιτόκια, ἴσως καὶ χωρὶς ἰδιαίτερο λόγο, ὑπογράφοντας τελευταία καὶ μνημόνια γιὰ νὰ χάσουμε πλέον σήμερα τὴν ἐθνική μας κυριαρχία;
Σαφῶς πήραμε καὶ ἄλλοτε δάνεια, δὲ χάσαμε ὅμως τότε τὰ κυριαρχικά μας δικαιώματα γιὰ νὰ χειραγωγηθοῦμε τελικὰ καὶ στὴν ἐσωτερική μας πολιτική! Τώρα ἐπέδρασε τόσο καταλυτικὰ ἡ ἐνορχηστρωμένη δανειοδότησή μας -ἡ ὁποία βέβαια συνεχιζόταν μὲ τοὺς πιὸ ἐπαχθεὶς ὄρους μέχρι την προχθεσινή Σύνοδο Κορυφῆς- ὥστε, ἂν καὶ ἡ Διεθνὴς Ἔνωση Swaps καὶ Παραγώγων προβλέπει ὅτι δὲ θὰ ὑπάρξει πιστωτικὸ γεγονός, ἡ Ἑλλάδα βαθμολογήθηκε ἀπὸ τοὺς οἴκους ἀξιολόγησης μόλις μία βαθμίδα πρό της χρεοκοπίας, ὡς καθεστὼς ὑψηλοῦ κινδύνου ποὺ μάλλον θὰ ἐξελιχθεῖ ἀρνητικά γιὰ νὰ σημάνει τελικά καὶ πιστωτικὸ γεγονὸς διότι ἔτσι θέλει ἡ οἰκονομικὴ ὀλιγαρχία. Ἀκόμη καὶ ἡ μερική μετακύληση (roll over) τοῦ χρέους μὲ τὴν ἐπαναγορὰ τῶν ὁμολόγων μπορεῖ νὰ θεωρηθεῖ ἀδυναμία ἀποπληρωμῆς του, ὥστε οἱ διεθνεῖς οἴκοι πιστοληπτικῆς διαβάθμισης νὰ ὑποβαθμίσουν τὴν Ἑλλάδα πάλι σὲ ἐπιλεκτικὴ χρεοκοπία. Τότε αὐτομάτως θὰ καταρρεύσουν οἱ ἐγγυήσεις στὴν Εὐρωπαϊκὴ Κεντρικὴ Τράπεζα (ΕΚΤ) καὶ θὰ καταρρεύσει ἐπίσης ἡ ρευστότητα τῶν ἑλληνικῶν τραπεζῶν. Ἤδη ἐκπονοῦνται σχέδια γιὰ ἐνδεχόμενα σενάρια τὰ ὁποῖα δεν εἶναι τοῦ παρόντος νὰ ἐκθέσουμε. Τὸ θέμα τώρα εἶναι ὅτι γίναμε πλέον παιχνίδι ἀνάμεσα στοὺς ἰμπεριαλιστικοὺς οἰκονομικοὺς ὀργανισμοὺς (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ), τὶς μεγάλες πολυεθνικές, τοὺς συνασπισμοὺς τῶν χωρῶν, τὶς κυβερνήσεις ἰσχυρῶν καπιταλιστικῶν κρατῶν καὶ τὶς μεγάλες τράπεζες ἀφ’ ἑνός, καὶ τῶν οἴκων ἀξιολόγησης ἀφ’ ἑταίρου, οἱ ὁποῖοι οὐσιαστικὰ εἶναι οἱ σύμβουλοι τῶν τραπεζῶν ποὺ ἀνάλογα μὲ τό πῶς βαθμολογοῦν τὰ κράτη «κανοῦν πάσα» τὶς μετοχὲς στὶς τράπεζες οἱ ὁποῖες ἀγοράζουν τὰ κρατικὰ ὁμόλογα καὶ στὴ συνέχεια τὰ διοχετεύουν σὲ διάφορους χρηματοοικονομικοὺς ὁμίλους καὶ σὲ λεγόμενους θεσμικοὺς ἐπενδυτὲς ποὺ εἶναι καὶ οἱ μεγάλοι κερδοσκόποι τῶν χρηματαγορῶν.
Καθίσταται πλέον σαφές, ὅτι ἡ Ἑλλάδα ἀπὸ τὴ μία χάνει χρῆμα δανειζόμενη συνεχῶς πολὺ ἀκριβὰ ὁλοένα καὶ περισσότερο χρῆμα, τὸ ὁποῖο τελικὰ χρησιμοποιεῖ γιὰ νὰ ἀποπληρώσει τὸ αὐξανόμενο στὸ διηνεκὲς χρέος της, καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη χάνει τὴ δημόσια περιουσία της. Τὸ ὅτι αὐξήθηκε τὸ χρέος της σὲ πρώτη φάση τὴν ἔκανε νὰ δεσμευθεῖ στὴν ἐσωτερική της πολιτική. Τὸ ὅτι ὑπέγρεψε στὴ συνέχεια τὸ μνημόνιο, πέρασε τὸ μεσοπρόθεσμο καὶ ψήφισε τὸν ἐφαρμοστικὸ νόμο τὴν ἔκανε νὰ χάσει καὶ τὴν ἐθνική της κυριαρχία. Τώρα μὲ τὸ ξεπούλημα, τὸ ὁποῖο βάπτισαν «ἀξιοποίηση τῆς δημοσίας περιουσίας», χάνουμε δημόσια γῆ καὶ κάθε τὶ ποὺ θὰ μποροῦσε να δώσει ἀνάπτυξη καὶ κέρδος στὴ χώρα μας. Καὶ εἶναι νὰ ἀπορεῖ κανεὶς γιὰ τὴν πολιτικὴ βλακεία που δεσπόζει στὸν τόπο μας. Εἶναι δυνατὸν τώρα νὰ μὴν ἀντιδράσει, να μὴν ἀγωνισθεῖ ὁ Ἕλληνας;
Κλείνοντας, θέλω να μεταφέρω κάτι που ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος, τὸ ὁποῖο μὲ ἀναπαύει ὡς τοποθέτηση. Ἔλεγε: «Σ’ αὐτὰ τὰ δύσκολα χρόνια ὁ καθένας μας πρέπει νὰ κάνη ὅ,τι γίνεται ἀνθρωπίνως καὶ ὅ,τι δέ γίνεται νὰ τὸ ἀφήνη στὸ Θεό. Ἔτσι θὰ ἔχουμε ἥσυχη τὴ συνείδησή μας ὅτι κάναμε ἐκεῖνο ποὺ μπορούσαμε. Ἂν δὲν ἀντιδράσουμε, θὰ σηκωθοῦν οἱ πρόγονοί μας ἀπὸ τοὺς τάφους. Ἐκεῖνοι ὑπέφεραν τόσα γιὰ τὴν πατρίδα καὶ ἐμείς τὶ κάνουμε γι’ αὐτήν; Ἡ Ἑλλάδα, ἡ Ὀρθοδοξία, μὲ τὴν παράδοσή της, τοὺς Ἁγίους καὶ τοὺς ἥρωές της, νὰ πολεμεῖται ἀπὸ τοὺς ἰδίους τοὺς Ἕλληνες καὶ ἐμεῖς νὰ μὴ μιλᾶμε! Εἶναι φοβερό! (…) Ἂν οἱ Χριστιανοὶ δὲν ὁμολογήσουν, δὲν ἀντιδράσουν, αὐτοὶ θὰ τὰ κάνουν χειρότερα. Ἐνῶ, ἂν ἀντιδράσουν θὰ τὸ σκεφθοῦν. Ἀλλὰ οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ δὲν εἶναι γιὰ μάχες. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ ἦταν γερὰ καρύδια. ἄλλαξαν ὅλο τὸν κόσμο. Καὶ στὴ Βυζαντινὴ ἐποχὴ μία εἰκόνα ἔβγαζαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀντιδροῦσε ὁ κόσμος. Ἐδῶ ὁ Χριστὸς σταυρώθηκε, γιὰ νὰ ἀναστηθοῦμε ἐμεῖς, καὶ ἐμεῖς νὰ ἀδιαφοροῦμε! Ἂν ἡ Ἐκκλησία δὲ μιλάει, γιὰ νὰ μὴν ἔρθη σὲ ρήξη μὲ τὸ κράτος, ἂν οἱ μητροπολῖτες δὲ μιλοῦν, γιὰ νὰ τὰ ἔχουν καλὰ μὲ ὅλους, γιατὶ τοὺς βοηθάνε στὰ ἱδρύματα κ.λπ., οἱ Ἁγιορῖτες πάλι δὲ μιλοῦν, γιὰ νὰ μὴν τοὺς κόψουν τὰ ἐπιδόματα, τότε ποιὸς θὰ μιλήσει;».
