Η ΕΝΔΟΚΟΣΜΙΚΗ ΕΛΠΙΔΑ

Ο Χριστός είναι το πλέον αμφιλεγόμενο πρόσωπο της ιστορίας. Επί δύο χιλιάδες έτη παραμένει κατ’ αποκλειστικότητα παρών στην ανθρώπινη ιστορία. Ουδέν άλλο πρόσωπο του ιστορικού παρελθόντος έχει στο ιστορικό παρόν τόσους εμπαθείς εχθρούς, αλλά και τόσους μαθητές και φίλους, οι οποίοι προσφέρουν ακόμη και τη ζωή τους, για να μην αρνηθούν την πίστη τους σ’ Αυτόν! Αυτό το άκρως εκπληκτικό, όπως και πολλά άλλα γύρω από το πρόσωπο του Χριστού κατά κανόνα παραθεωρούνται στις χριστιανικές κατ’ όνομα κοινωνίες, στις κοινωνίες, στις οποίες κυριαρχούν οι αρνητές του Χριστού και αυτό είναι το άκρως εκπληκτικό!
Το ότι ο Χριστός έχει εμπαθείς εχθρούς είναι πασιφανές. Η δομή της κοινωνίας στις «χριστιανικές» χώρες είναι εξόχως αντιευαγγελική. Το δίκαιο, η οικονομία, η πολιτική εν γένει διέπονται από αντιευαγγελικές θέσεις και απόψεις. ΟΙ ασκούντες αυτά εμφορούνται από το υλιστικό πνεύμα, το οποίο εμφανίστηκε αποκλειστικά και μόνο στις κοινωνίες αυτές. Οι πιστοί στο Χριστό επικεντρώνουμε την προσοχή μας σε κάποιες απόψεις υβριστικές κατά του Χριστού, οι οποίες αφειδώς φιλοξενούνται σε τηλεοπτικές εκπομπές ή δημοσιεύονται στον τύπο, ιδιαίτερα κατά τις ημέρες του πάθους και της αναστάσεως που ακολουθεί αυτό. Αυτό είναι σοβαρό πρόβλημα των πιστών. Το να θεωρούμε μείζον πρόβλημα τη βλασφημία κατά του Χριστού από θίασο ατέχνων καλλιτεχνών έναντι της καθημερινής προσβολής του ευαγγελικού λόγου από πολιτικούς, δημοσιογράφους, ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών, επιχειρηματίες και τραπεζίτες και, τέλος, πιστούς, κλήρο και λαό!
Γιατί αμφισβητήθηκε τόσο η Ανάσταση του Χριστού στις «χριστιανικές» χώρες; Ασφαλώς επειδή εκεί εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην ιστορία θιασώτες του υλισμού, δηλαδή της ιδεολογίας που αρνείται την ύπαρξη του Θεού! Οι υλιστές αποφεύγουν, κατά κανόνα, την αναφορά στο πρόσωπο του Χριστού (κάποιοι μάλιστα έφθασαν στη γελοία ακρότητα να υποστηρίξουν ότι δεν υπήρξε καν ιστορικό πρόσωπο!), αλλά και στη μαρτυρία και στο μαρτύριο του νέφους των μαρτύρων της Εκκλησίας. Κατ’ ανάλογο τρόπο οι πιστοί εθελοτυφλούμε, όταν αποφεύγουμε να αναλύσουμε τα αίτια της εμφάνισης του αθεϊσμού στις «χριστιανικές» κοινωνίες. Και τα αίτια είναι σαφή: Η παραχάραξη του ευαγγελικού λόγου και ο στραγγαλισμός της ελευθερίας του προσώπου, που αποτελεί το πολυτιμότερο δώρο του Θεού για τον άνθρωπο. Την ελευθερία ο άνθρωπος παρέδωσε, με την πτώση των πρωτοπλάστων, στον μέγιστο εχθρό του ανθρώπου, τον διάβολο. Και ο Χριστός ήρθε ακριβώς για να μας απελευθερώσει και να μας επαναφέρει στο αρχικό κάλλος. Πολύ φοβούμαι ότι δεν είναι μόνο οι αρνητές του Χριστού που δεν κατενόησαν την αξία της πνευματικής ελευθερίας. Είμαστε και εμείς οι πιστοί, οι κυρίως υπεύθυνοι, λόγω πράξεων, παραλήψεων και στρεβλώσεων του ευαγγελικού λόγου, γιατί διαχρονικά δώσαμε πλείστες όσες αφορμές στους εμπαθείς εχθρούς του Σωτήρα μας! Κύρια είναι η ευθύνη μας στο να διακηρύσσουν οι αρνητές του Θεού ως σήμερα, εποχή κατά την οποία οι ιδεολογίες έχουν πλέον καταρρεύσει, , ότι αυτοί αποτελούν τους υπέρμαχους της ελευθερίας του ατόμου (το πρόσωπο το αγνοούν κατά τρόπο τραγικό), για την οποία έδωσαν και δίνουν αγώνες. Πώς να εννοήσουν ότι η ελευθερία δεν κατοχυρώνεται με την άρνηση του Θεού, αλλά με την υποταγή στο θέλημά Του; Ακόμη και στους πιστούς η υποταγή φαντάζει ως εξαναγκασμός και υποδούλωση! Δεν εννοούμε ότι ο εκτροχιασμός είναι συμφορά και όχι ελευθερία.
Οι αρνητές του Θεού διακήρυξαν τα ατομικά δικαιώματα, τα δικαιώματα τα οποία είχαν στερήσει από τους λαούς τους οι «ελέω Θεού» μονάρχες. Μίλησαν και έγραψαν για δικαιώματα πολιτικά, κοινωνικά και άλλα. Όλοι όσοι επιχείρησαν να κάνουν τον κόσμο καλύτερο ερήμην του Θεού έσπειραν τον όλεθρο στον πλανήτη. Βέβαια οι θιασώτες του υλισμού, κυρίαρχοι σήμερα στον πλανήτη, δεν παύουν να διακηρύσσουν την αξία της προσφοράς τους στον άνθρωπο και να εξαπατούν τους ανερμάτιστους πλέον πολίτες των «χριστιανικών» κοινωνιών. Το πρόβλημα δεν έγκειται στους γόητες που προκόπτουν πλανώντες και πλανώμενοι. Το πρόβλημα είμαστε εμείς οι πιστοί, κλήρος και λαός, που συρρέουμε, όπου οι γόητες πλεονάζουν. Συρρέουμε στην οικία, όπου στήνεται το «δικαστήριο» κατά του Χριστού από τους Φαρισαίους ή παρακολουθούμε τα διαδραματιζόμενα από μακριά για λόγους ασφαλείας. Οδεύουμε προς το πραιτώριο και αναφωνούμε προς τον σύγχρονο Πιλάτο «άρον, άρον σταύρωσον» ή, στην καλύτερη περίπτωση παραμένουμε απαθείς μπροστά στην παρωδία δίκης και την καταδίκη του Χριστού στο πρόσωπο του κάθε ελαχίστου, θύματος της απληστίας και πανουργίας των εχθρών του Σωτήρα μας. Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται (Ντοστογιέφσκι). Οι σύγχρονοι Πιλάτοι δεν έχουν τους ενδοιασμούς εκείνου που καταδίκασε τον Χριστό. Δεν ερμηνεύουν τα όνειρα, όπως η γυναίκα εκείνου, ως θεϊκά σημάδια. Αυτοί ζουν με τη βεβαιότητα ότι οι τύχες του κόσμου, αλλά και των ανθρώπων, βρίσκονται στα χέρια τους. Ζουν με βεβαιότητες ενδοκοσμικές και ενδοκοσμικές είναι και οι ελπίδες τους. Με ελπίδες αυτού του είδους τρέφουν και τους πολλούς, από τους οποίους κατάφεραν να κάνουν την πίστη τους να ξεθωριάσει και μαζί της την ελπίδα στον Θεό, τον χορηγό της ζωής και ελευθερωτή του ανθρώπου από τα δεσμά του θανάτου. Γι’ αυτό και ενώ αντιλαμβανόμαστε ότι οδηγούμαστε από συμφορά σε συμφορά, από κατάπτωση σε κατάπτωση και από εξευτελισμό σε εξευτελισμό, εξακολουθούμε να στηρίζουμε τις ελπίδες μας στα ίδια πρόσωπα, που κατά τρόπο τραγικό θεωρούμε υπεύθυνα για τις συμφορές που μας βρήκαν! Πώς να ξαναβρούμε την ελπίδα μας στον Θεό, όταν Αυτός μας δίνει συμβουλές, όπως «μη μεριμνάτε δια την αύριον», ενώ εμείς έχουμε στηρίξει ακλόνητα τις ελπίδες μας σε ενδοκοσμικές αξίες με πρώτιστη εκείνη του χρήματος; Πώς να ελπίσουμε πως ο Θεός θα τα οικονομήσει, ώστε μα μη χαθούμε, αφού εμείς χαμό δεν θεωρούμε την απώλεια της ψυχής μας, αλλά του εισοδήματός μας; Πώς να επιστρέψουμε στον τόπο, από τον οποίο τραπήκαμε σε φυγή για να «σωθούμε»; Πώς να άρουμε τον σταυρό, που μας ζήτησε ο Χριστός, όταν οι πάντες, «πιστοί» και «άπιστοι», αναζητούμε παρακάμψεις του «Γολγοθά», που οδηγούν σε ενδοκοσμική ανάσταση αλληγορικού τύπου; Γι’ αυτό και καθημερινά σταυρωνόμαστε, πονούμε και βογκούμε, με την ελπίδα ότι κάποτε θα μας λυπηθούν οι σταυρωτές μας και θα κάνουν κάτι προς ανακούφισή μας! Γι’ αυτό και δεν κατανοούμε την εθελούσια θυσία του Χριστού. Γι’ αυτό και δεν πανηγυρίζουμε, όπως οι πρόγονοί μας, όταν η Εκκλησία εξαγγέλλει το «Χριστός ανέστη»! Ασυνειδήτως έχουμε συνταχθεί με τις δυνάμεις της φθοράς και του θανάτου. Καταντήσαμε εχθροί της ζωής. Και ο Χριστός είναι η κατεξοχήν ζωή και αλήθεια και ελευθερία.
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»