Του Μιχάλη Πιτένη
Ξαφνικά, στα δελτία ειδήσεων έσκασαν μύτη αισιόδοξες ειδήσεις! Κάποιοι άρχισαν να τσιμπιούνται, άλλοι αναζήτησαν ημερολόγια για να σιγουρευτούν πως δεν είναι πρωταπριλιά, πολλοί αναρωτήθηκαν τι μπορεί να κρύβεται από πίσω και ελάχιστοι χαμογέλασαν.
Εντάχθηκα αυτοβούλως και άνευ δεύτερης σκέψης στην ομάδα των ελαχίστων, έχοντας πάντα το νου μου μην μ΄ εντοπίσει ο φίλος που προ ημερών μου ανέλυε γιατί στη σημερινή Ελλάδα οι μόνοι που δικαιολογούνται να είναι αισιόδοξοι είναι όσοι έχουν μικρά παιδιά, ή είναι ερωτευμένοι. Οι πρώτοι διότι παίζουν μαζί τους και ξεχνιούνται και οι δεύτεροι επειδή έχουν χαζέψει, ειδικά αν αυτό τους συνέβη σε μεγάλη ηλικία. Και να μ΄ εντόπιζε βέβαια, είχα την απάντηση έτοιμη. Πως εντάχθηκα στους ελάχιστους που ασπάστηκαν το κλίμα αισιοδοξίας διότι είμαι ερωτευμένος, αλλά δεν έχω χαζέψει, παρότι είμαι ήδη κάποιας ηλικίας. Είμαι όμως ερωτευμένος με αυτή ακριβώς τη λέξη και πάνω απ΄ όλα, φυσικά, με το περιεχόμενο της. Με την αισιοδοξία.
Κανονικά βέβαια και ως κανονικός ερωτευμένος δεν θα έπρεπε να ενταχθώ σε μια ομάδα που απλώς χαμογελάνε, αλλά σ΄ εκείνη που συμμετέχουν όσοι πλέουν σε πελάγη ευτυχίας. Κι αν δεν υπάρχει τέτοια ομάδα, οφείλω να τη συστήσω και όσοι πιστοί προσέλθετε. Σας φαίνεται υπερβολικό; Δεν νομίζω. Εξάλλου έτσι δεν κάνει κάθε ερωτευμένος όταν επιστρέφει η αγαπημένη του μετά από μακροχρόνια απουσία;
Κάνει όμως και άλλα. Όπως, για παράδειγμα, είναι τρομερά ανασφαλής και αναρωτιέται διαρκώς για τα πάντα. Άρα δικαιούμαι και γω να αναρωτηθώ.
Επέστρεψε όντως η αισιοδοξία στη χώρα, ή τζάμπα τα έξοδα για τα λουλούδια που της παρήγγειλα;
Θα μείνει και πόσο; Είναι περαστική ή ξανάρθε για μόνιμη εγκατάσταση;
Μήπως το διάστημα της απουσίας λειτούργησε η σοφή λαϊκή ρήση «μάτια που δεν βλέπονται γρήγορα λησμονιούνται»;
Απαντήσεις, βέβαια, σίγουρες και εγγυημένες δεν υπάρχουν, γιατί σιγουριά και εγγύηση είναι λέξεις και έννοιες που δεν συμβαδίζουν με τον έρωτα. Όπως και με την αισιοδοξία.
Είσαι αισιόδοξος γιατί θέλεις να πιστεύεις. Πιστεύεις γιατί προσδοκάς κάτι να αλλάξει. Και αλλάζει αυτό για το οποίο πάλεψες. Για το οποίο έκανες θυσίες, στερήθηκες πράγματα.
Γι΄ αυτό δικαιούμαστε όλοι σ΄ αυτή τη χώρα να δούμε αυτές τις αισιόδοξες ειδήσεις να επιβεβαιώνονται. Γιατί παλέψαμε, στερηθήκαμε και θυσιάσαμε για να το πετύχουμε αυτό.
Εντάξει, το ξέρω και γω, όπως και όλοι μας. Τίποτα δεν τελείωσε ακόμα και ίσως η αισιοδοξία μας να πρέπει να είναι συγκρατημένη, ελεγχόμενη και ό,τι άλλο θέλετε. Εντάξει. Αλλά αφήστε μας να αισιοδοξούμε. Και κυρίως πάρτε από μπρος μας εκείνους που ξινίζουν τα μούτρα, που μας επιτιμούν ως ευκολόπιστους, μωρόπιστους, πως κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου κ.ο.κ. Καλύτερα έτσι, παρά ξύπνιοι, υποψιασμένοι, γνώστες και ανοιχτομάτες. Γιατί τελικά το κορίτσι, για να επανέλθουμε στον έρωτα, το κερδίζει αυτός που δεν είναι μίζερος, καχύποπτος και φειδωλός σ΄ αισθήματα, αλλά εκείνος που της σφίγγει γερά το χέρι μες την παλάμη του και της δημιουργεί την αίσθηση, κι ας είναι και ψευδαίσθηση, πως την οδηγεί σ΄ ένα επίγειο παράδεισο.
