Του Νίκου Παπαδόπουλου
Το πρόβλημα που δημιουργήθηκε στην πόλη μας με την παύση του πατέρα Αυγουστίνου από τον Δεσπότη προκάλεσε μεγάλη αναταραχή και διχασμό στο χριστεπώνυμο πλήθος που παρακολουθεί αμήχανα τις εξελίξεις.
Ιδιαίτερα ο τρόπος που γίνεται του αποφασίζομεν και διατάσομεν από μεριάς του Δεσπότη και χωρίς να εξηγεί καν τους λόγους επικαλούμενος δήθεν ότι δεν θέλει να προσβάλλει τον ιερέα , που στην πράξη όμως ο τρόπος αυτός αφήνει στον καθένα να υπονοεί ότι θέλει.
Ο τρόπος αυτός όμως να αποφασίζει ο Δεσπότης για τη τύχη του κάθε ιερέα και μάλιστα χωρίς να το αιτιολογεί είναι αυθαίρετος αντιδημοκρατικός και άδικος.
Το σωστό θα ήταν να αποφάσιζε το χριστεπώνυμο πλήθος όπως ήταν θεσμοθετημένο παλιά να εκλέγονται οι ιερείς από τους πιστούς.
Από την άλλη οι πιστοί ξεσηκώνεται και υποστηρίζουν ότι οι πράξεις αυτές του Δεσπότη γίνονται από λόγους ζήλιας και εγωισμού κατηγορούν μάλιστα τον Δεσπότη για χρηματοθήρα.
Το θέμα νομίζω ότι αφορά ολόκληρη την κοινωνίας της πόλης και θα πρέπει και οι φορείς να πάρουν θέση.
Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζεται έτσι ένας άνθρωπος θυμίζει λιθοβολισμό μουσουλμάνων και μεσαιωνικές καταστάσεις.
Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για έναν άνθρωπο ανιδιοτελή και ασκητή όσον αφορά τα υλικά αγαθά και με τεράστια πνευματική και πολιτιστική δράση όπως δηλώνουν και οι πιστοί του εκτός και εάν υπάρχουν άνομες πράξεις που πρέπει όμως να τεκμηριωθούν.
Αποδεικνύεται έτσι ότι η εκκλησία μας βρίσκεται ακόμα πολύ πίσω είναι ένα σύστημα κλειστό αυταρχικό που τον κυρίαρχο ρόλο έχουν οι κορυφές
Έπαιξε αρνητικό ρόλο στην εξέλιξη της ελληνικής κοινωνίας ταυτιζόμενη πάντα με τις εξουσίες, ιδιαίτερα την περίοδο της χούντας όπου διόριζε τις κεφαλές.
Την κατηγορούν επίσης ότι κύριο στόχο έχει την δημιουργία περιουσίας, έχει μάλιστα πολλούς τρόπους να εισπράττει από τους πιστούς από γάμους βαφτίσια κλπ.
Παρεμβαίνει επίσης στην ηθική των ανθρώπων υποστηρίζοντας αναχρονιστικές απόψεις ενοχοποιώντας την γενετήσια ορμή είναι κατά των προγαμιαίων σχέσεων κλπ.
Νομίζω λοιπόν ότι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και η εκκλησία να εκσυγχρονιστεί να ασχοληθεί με το πραγματικό έργο της σωτηρίας της ψυχής της αγάπης και της αλληλεγγύης των φτωχών και αδυνάτων.
