ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΓΕΣ (2)

Ας θέσουμε το ουσιώδες ερώτημα: Κατά του μνημονίου, ναι! Κατά της ΕΕ; Είναι αρκετό να εκτονώνουμε την οργή μας καταψηφίζοντας τα θεωρούμενα ως υπεύθυνα για την κατάντια μας κόμματα και να θέλουμε να αντιπαλέψουμε το σύστημα της νέας τάξης πραγμάτων εντός του μηχανισμού που έστησαν για τον αφανισμό των λαών; Πιστεύουμε ότι υπάρχουν ακόμη περιθώρια η ΕΕ να επανέλθει στην πορεία που οραματίστηκαν οι λαοί κατά την ίδρυσή της; Αν το πιστεύουμε, όπως διατείνονται οι αντιμνημονιακοί ευρωπαϊστές, πρέπει να παραθέσουμε και τρόπους αντιμετώπισης των απλήστων του χρήματος που αιματοκυλούν καθημερινά την ανθρωπότητα. Αρκεί εκ μέρους του λαού η παροχή ψήφου σ’ εκείνους που καταγγέλλουν το μνημόνιο; Όλα τα άλλα θα τα αναλάβουν εκείνοι; Δεν οφείλουν αυτοί οι νέοι επίδοξοι «σωτήρες» να πουν με ειλικρίνεια στον πολύπαθο λαό ότι το σύστημα δεν παραδίδει εύκολα την εξουσία και ότι θα βρει πλείστους όσους τρόπους, ώστε να αλλοιώσει τη λαϊκή βούληση και να παραπλανήσει τον λαό; Ότι έχει και ο λαός μέρος ευθύνης, επειδή ολοπρόθυμα υποτάχθηκε στη λαγνεία του καταναλωτικού πνεύματος; Ότι πρέπει ο λαός να συνέλθει και να αλλάξει τρόπο ζωής; Ότι θα χρειαστεί να υποστεί θυσίες οικονομικές (το λιγότερο) και αίματος; Είναι ο λαός έτοιμος για τέτοιες θυσίες, προκειμένου να επαναποκτήσει την εθνική και προσωπική του αξιοπρέπεια πρωτίστως και αργότερα να απολαύσει τους κόπους του;
Πώς όμως να απαιτήσουν από τον εκμαυλισμένο λαό τέτοιου είδους θυσίες; Αυτός αποδέχεται να τον αποκαλούν «γουρούνι» αρκεί να του εξασφαλίζουν την επιούσια ποσότητα βαλανιδιών! Μερίδα αντιμνημονιακών δεν κάνουν λόγο για τις συμμορίες των ισχυρών, στις οποίες και εμείς, ως χώρα, μετέχουμε, και υπερτονίζουν τον ρόλο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας ως πανάκειας για την υπέρβαση της κρίσης! Έχουν απομακρυνθεί τόσο από το κοινοτικό πνεύμα της ορθόδοξης παράδοσης, ώστε το μόνο που βλέπουν είναι κάποια διαφορετική διαχείριση στα πλαίσια που ορίζει το σύστημα, το οποίο δεν τολμούν να κρίνουν! Εμφανίζονται βέβαια ευαίσθητοι περί τα εθνικά μας θέματα, τα οποία έχουν κακοφορμίσει, πλην όμως δεν καταγγέλλουν τους «φίλους», «συμμάχους» και «εταίρους» μας για την άθλια πολιτική τους σε βάρος της χώρας μας. Είναι ή δεν είναι αυτοί εχθροί μας; (προσοχή, όχι οι λαοί). ΟΙ αντιμνημονιακοί της αριστεράς κάνουν λόγο κυρίως για την οικονομική κρίση. Οι όροι έθνος και πατρίδα είναι σχεδόν απαγορευμένοι στο ιδεολογικό τους οπλοστάσιο. Αρκεί γι’ αυτούς να τους εμπιστευθούμε κι ας μην μας αγγίζουν τα αποφθέγματα «εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάτρης» ή «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία»! Δεν έχουν κατανοήσει, καθώς η μαρξιστική ιδεολογία γίνεται αποδεκτή ως δόγμα, ότι δεν είναι εύκολο να οδηγήσεις στα υψηλά έναν λαό στραγγαλίζοντας την πίστη του και τη φιλοπατρία του. Ο λαός ρέπει προς τα πάθη, γι’ αυτό και τον κερδίζει ο καπιταλισμός. Ακόμη και ο απόκληρος της κοινωνίας αποδέχεται ο ηγέτης να είναι σκληρός, αδιάφορος και εκμεταλλευτής, αφού στο νου του έχει παρόμοιες επιθυμίες, τις οποίες απλά δεν μπορεί να ικανοποιήσει. Το κακό δεν είναι ταξικό! Ας μάθουν επί τέλους ότι εμείς οι χριστιανοί είμαστε οι κατ’ εξοχήν προδότες του ευαγγελικού μηνύματος, ακριβώς επειδή ήταν αντίθετο προς το καπιταλιστικό «ιδεώδες», το οποίο με θλιβερή συνέπεια υπηρετήσαμε. Εμείς εγκαταλείψαμε το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, για να περιέλθει αυτό στα χέρια των μαρξιστών – κομμουνιστών. Αυτοί όμως έθεσαν ως απαραίτητα πρϋπόθεση, για να γευθούν οι λαοί την δικαιοσύνη, την αποδέσμευση από τον μύθο της θρησκευτικής πίστης και την υπέρβαση της πατρίδας στο όνομα του προλεταριακού διεθνισμού! Νοείται όμως δικαιοσύνη χωρίς Θεό; Στο όνομα ποιάς ηθικής αρχής θα καταγγείλουμε το ανελέητο σύστημα των απλήστων πλουτοκρατών; Μόνο στο όνομα της επανάστασης των αποκλήρων. Εξαντλώντας οι μαρξιστές τις δυνάμεις τους με την εργώδη προσπάθεια να ξερριζώσουν από τον άνθρωπο τη θρησκευτική του πίστη και τη φιλοπατρία, τον καλούν στη συνέχεια σε κατ’ εξοχήν ηθικό αγώνα, τον οποίο εμείς οι χριστιανοί εγκαταλείψαμε. Αλλά αν ο άνθρωπος είναι ζώο που κάνει εργαλεία και όχι πρόσωπο κατ’ εικόνα Θεού, τότε ο αγώνας έχει νόημα μόνο όταν γίνεται για το ψωμί μου ή το παντεσπάνι μου! (homo homini lupo). Τίποτε πιο αθεμελίωτο από τα πανανθρώπινα ιδανικά.
Το λενινιστικό επαναστατικό πρότυπο είναι συνεπές: Ουδεμία συνεργασία με το κρατούν σύστημα! Όταν όμως οι συγκυρίες (για τη στήριξη της επανάστασης εκ μέρους του ίδιου του συστήματος ουδείς λόγος) τελεσφορήσουν και η επανάσταση καταστεί γεγονός, έχουμε την εμφάνιση του σταλινικού προτύπου με τα στρατόπεδα και τις εκτελέσεις. Το σύστημα όμως κρατά το πρότυπο αυτό στο απυρόβλητο, από τότε που οι «σύμμαχοι» από κοινού κατέβαλαν το ναζιστικό τέρας! Ο μαρξισμός, στην όποια εκδοχή του γίνεται αποδεκτός απ’ αυτό, ιδίως σε ιδεολογικό επίπεδο. Γι’ αυτό και στην αρχή του άρθρου γράψαμε ότι το πανεπιστήμιο έχει εν πολλοίς εκχωρηθεί σ’ αυτόν και καλλιεργείται εκεί μια ακίνδυνη για το σύστημα αριστερή ιδεολογία, άκρως όμως επικίνδυνη για τους λαούς που χάνουν πίστη, φιλοπατρία και παράδοση. Ας έχουν όμως κατά νου όλοι αυτοί οι οραματιστές της κοινωνικής μεταβολής ή ανατροπής που διαδίδουν το σύνθημα «σοσιαλισμός» η βαρβαρότητα»: «Ο κοινωνισμός (communismus, για όσους αδυνατούν να συλλάβουν την έννοια του όρου) ή θα είναι χριστιανικός ή δεν θα επικρατήσει ποτέ επί της γης.
Για να συνειδητοποιήσουμε την ουσία του προβλήματος που μας ταλανίζει παραθέτω αγωνιώδες ερώτημα γραμμένο σε τοίχο πανεπιστημιακής σχολής στη Θεσσαλονίκη το 1974 αμέσως μετά την πτώση της δικτατορίας: «Σύντροφε, μήπως εκτός από τον ταξικό εχθρό υπάρχει και η μοναξιά;». Μήπως προέχει να πληρωθεί το υπαρξιακό κενό και όχι τα άδεια ταμεία;
«ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ»