Η δημιουργία του κόμματος των “Ανεξαρτήτων Ελλήνων” ήταν ένα από όλα όσα μας έφερε το μνημόνιο. Στην πραγματικότητα, όλο το οικοδόμημα των Ανεξάρτητων στηρίχθηκε στο δίλημμα Μνημόνιο ή όχι. Σε όλα τα άλλα συμφωνούν με τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Δηλαδή, εν ολίγοις, ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας μέσα στο ευρώ. Πράγματι, αρχικά, πολλοί συμπολίτες μας ήταν κατά του μνημονίου συνεργασίας, και όλων των δεινών που θα ακολουθούσαν. Οι περισσότεροι είμασταν επιφυλακτικοί και ελάχιστοι ήταν υπέρ αυτής της λύσης.
Τι πρεσβεύει όμως ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, τι στιγμή που το μνημόνιο έχει ψηφιστεί εδώ και 3 χρόνια και ζούμε στους ρυθμούς του; Φαντάζομαι ούτε οι ίδιοι βουλευτές των Ανεξαρτήτων πιστεύουν ότι μπορεί να καταγγελθεί το μνημόνιο. Όσο για τους ψηφοφόρους του κόμματος, οι πιο σκληροπυρηνικοί μπορούν να στραφούν στη Χρυσή Αυγή και οι πιο σκεπτόμενοι μπορούν να ακουστούν μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, που έχουν ακριβώς τις ίδιες απόψεις.
Τα εσωκομματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει το κόμμα του Καμένου, ξεκίνησαν με τον πόλεμο που ξεκίνησαν τα ΜΜΕ για το σκάφος “Ηλίατορας”, συνεχίστηκε με χυδαιότητες μέσω των social media και καταλήγει σε διαρροές ότι βουλευτές του κόμματος, βλέποντας ότι αντιμετωπίζουν δυσκολία επανεκλογής στρέφονται είτε στην Ν. Δημοκρατία είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, προκειμένου να διασωθούν.
Οι Αν.Ελ. εάν θέλουν να συνεχίσουν να υπάρχουν στην Βουλή, πρέπει να αποκτήσουν θέσεις πέρα από το μνημόνιο – αντιμνημόνιο. Πρέπει να δώσουν στο Έλληνα ψηφοφόρο να καταλάβει επακριβώς: τι θα κάνουν οι Ανεξάρτητοι εάν αναλάβουν εξουσία είτε ως πλειοψηφία (πράγμα απίθανο) είτε ως συνεργάτες σε μια κυβέρνηση;
Εάν θέλουμε να ψηφίσουμε κάποιο κόμμα διαμαρτυρίας έχουμε πολλά να διαλέξουμε: από το κοινοβουλευτικό ΚΚΕ μέχρι τον Βασίλη Λεβέντη.
