Στις 12 Ιουλίου συνέβη στη Λεμεσό τρομακτική έκρηξη, η οποία είχε ως συνέπεια τον θάνατο δεκατριών προσώπων και υλικές καταστροφές με ισχυρό αντίκτυπο στην οικονομία της Κύπρου. Μεταξύ των θυμάτων ήταν και ο διοικητής της ναυτικής βάσης πλοίαρχος Ανδρέας Ιωαννίδης, ο οποίος, όταν άρχισαν οι εκρήξεις, έδωσε την εντολή να απομακρυνθούν οι υπηρετούντες εκεί ναύτες, ενώ ο ίδιος παρέμεινε για να πεθάνει! Στην κηδεία του ο γυιός του Νικόλαος εξεφώνησε λόγο, τον οποίο δημοσίευσε η εφημερίδα “Αντιφωνητής” της Κομοτηνής. Απόσπασμα αυτού αναδημοσιεύουμε.
“Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον. Σ’ αυτή τη φράση του Πλάτωνα συμπυκνώνεται η πεμπτουσία του Ελληνισμού. Με αυτές τις παρακαταθήκες διαιωνίζεται το Γένος μας κι εσύ δεν μπορούσες να αποτελέσεις εξαίρεση.
Ξέρεις, πατέρα, μέχρι να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία δεν καταλάβαινα γιατί έλειπες τόσο συχνά. Μετά κατάλαβα πόσο τεράστιος είσαι. Μια ζωή στην πρώτη γραμμή με τους συναδέλφους σου και τους ναύτες που αγαπούσες, για να φτιάξεις ένα δυνατό Ναυτικό, που να μπορεί να υπερασπιστεί την πατρίδα μας. Μετά βίας σου έβγαζα καμιά κουβέντα για την κατάσταση που επικρατούσε, αλλά απ’ όσα μου έλεγες ήταν διάχυτη η πικρία σου για την αδιαφορία των ανωτέρων να εξοπλίσουν το Ναυτικό μας…
Πολλοί μου λένε να είμαι υπερήφανος για τον πατέρα μου, γιατί είναι ήρωας. Μπορεί να μη σου το είπα ποτέ ρητώς, αλλά πάντα ήμασταν υπερήφανοι για σένα, δεν χρειαζόταν να σε δολοφονήσουν στυγνά οι κυβερνώντες, δεν ήταν απαραίτητο να γίνεις κομμάτια, για να καυχώμαστεaz για σένα. Όχι πως περίμενα κάτι άλλο από σένα. Τουλάχιστον έπεσες στις επάλξεις, στη ναυτική βάση που αφιέρωσες τόσο χρόνο και κόπο να ανεγερθεί και να ’ναι το καμάρι της Εθνικής Φρουράς. Να είσαι σίγουρος ότι μας μπόλιασες με τα ανώτερα ιδανικά της φυλής, αυτά για τα οποία αγωνίστηκες και εν τέλει θυσιάστηκες. Γαλουχηθήκαμε με τις αρχές και τις αξίες του Ελληνισμού και είμαστε γεμάτοι απ’ αυτές ώς το μεδούλι μας.
Στο ερώτημα “γιατί να γίνει η έκρηξη” θα απαντήσουν οι εμπειρογνώμονες και ορκίζομαι στο σεπτό σου σκήνωμα ότι οι ένοχοι θα πληρώσουν για σένα και τους υπόλοιπους λεβέντες. Όσον αφορά το ερώτημα “γιατί ο πατέρας μου” αυτό είναι εύκολο να απαντηθεί. Γιατί ποτέ δεν κιότεψες, ποτέ δεν απαρνήθηκες την ευθύνη. Γνήσιος εκφραστής του Λεωνίδα, των Μαραθωνομάχων, των ανταρτών του 1821, των ηρώων του έπους του 1940, των λεβεντών του 1955 (σ.σ. της ΕΟΚΑ), των ηρωικώς πεσόντων του 1974. Όταν επισκέφθηκα τον χώρο του εγκλήματος στο Μαρί, μέσα στο μυαλό μου βούιζαν τα λόγια των λεβεντών που θυσιάστηκαν εκεί: “Ω ξειν αγγέλειν Έλλησι Κυπρίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι”.
Όταν συναντήσεις τον Μάτση και τον Αυξεντίου, τον Τάσο Ισαάκ και τον Σολάκη Σολωμού, πες τους να μην ανησυχούν, γιατί ο σπόρος που φύτεψαν έχει αβγατίσει. Και εσύ, μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά είστε οι πιο πρόσφατοι ήρωες στο ήδη πολυπληθές Πάνθεον της ελληνικής ιστορίας. Γιατί όσο και αν προσπαθούν οι λογής Πηλιογούσηδες και Εφιάλτες να μας ξεριζώσουν, εμείς είμαστε τραχείς: Χρόνια σκλαβκιές ατέλειωτες τον πάτσον τζιαι τον κλώτσον τους, εμείς τζιαμαί, ελιές τζιαι τεραστιές πάνω στο ρότσον τους.
Ήσουν πολέμιος της φυγοστρατίας, το θεωρούσες και είναι υποτιμητικό. Γι’ αυτό και τώρα, μετά το τραγικό συμβάν, που οι απάτριδες καλούν τους νέους να μην υπηρετήσουν την πατρίδα, ξέρω ότι θα είσαι έξαλλος. Γιατί κι εσύ αντιμετώπιζες την ανικανότητα και ανευθυνότητα των αρχόντων του τόπου, αλλά δεν σταμάτησες να υπηρετείς την πατρίδα. Δεν το έκανες για όλους αυτούς τους ανάξιους που μας κυβερνούν, αλλά για τη σκλαβωμένη πατρίδα μας και τους ανθρώπους της. Απαρνήθηκες τον νεοταξίτικο ατομισμό και έκανες βίωμά σου την ελληνόπνευστη συλλογικότητα. Έτσι, λοιπόν, δεν πρέπει να απαξιώνουμε τις τιμημένες ένοπλες Δυνάμεις και τα στελέχη που παλεύουν νυχθημερόν κάτω από αντίξοες συνθήκες, εισπράττοντας την αδιαφορία και τη θυμηδία της πολιτικής ηγεσίας.
Αγαπητοί αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες του ενδόξου πολεμικού Ναυτικού. Σας βλέπω με τις άσπρες σας στολές, λεβέντες και λεβέντισσες, και ξέρω πως ο πατέρας μου ήθελε το καλύτερο για σας, αλλά και νά ’στε οι καλύτεροι. Είμαστε μια οικογένεια, γιατί, ξέρετε, πως ο πατέρας μου σας είχε σαν παιδιά του. Απαιτούμε στη μνήμη των νεκρών μας να ανοικοδομηθεί αμέσως η ναυτική βάση “Ευάγγελος Φλωράκης” και να μην τεθεί ούτε για μια στιγμή σε κίνδυνο η ασφάλεια οποιουδήποτε στελέχους ή ναύτη…Τα κονδύλια που παίρνετε να τα δώσετε μια φορά για το κοινό καλό και όχι για ίδιον όφελος.
Κι εσείς περήφανοι, αξιωματικοί, υπαξιωματικοί και ναύτες, σπάστε τον άτυπο νόμο της σιωπής, αντιδράστε, ξεσηκωθείτε. Τα εκρηκτικά εξεράγησαν στα ήδη σεσηπότα θεμέλια του κράτους και το εκθεμελίωσαν. Να βγεί όλος ο κόσμος στους δρόμους, να υπάρξει πάνδημη διαμαρτυρία για όλα αυτά τα τραγικά και ν’ απαιτήσουμε παραίτηση και φυλάκιση των υπευθύνων. Ξεσηξωθείτε, φωνάξτε: Μας δολοφονούν!… Απαιτήστε την παραδειγματική τιμωρία των ανευθύνων και ανικάνων κυβερνώντων. Μην το μετατρέψετε σε πεδίο κομματικών αντιπαραθέσεων. Κανείς δεν το θέλει αυτό. Μόνο δικαιοσύνη ζητούμε.
Πλοίαρχε Ιωαννίδη, ήμουν και είμαστε περήφανοι που σε είχαμε σύζυγο και πατέρα. Σ’ ευχαριστούμε περισσότερο, γιατί έκανες πράξη τις ιδέες σου, με τις οποίες μας γαλούχησες, και δεν έμεινες στα λόγια. Μαζί με τους υπόλοιπους λεβέντες υπογράψατε τον μακρύ κατάλογο των ηρώων που με το αίμα τους πότισαν το δένδρο της λευτεριάς και απέδειξαν ότι, όσο κι αν μας πολεμούν, ο Ελληνισμός δεν πρόκειται να χαθεί εδώ στην ανατολικότερη εσχατιά της Ελλάδας. Πραγματώσατε αυτό που έγραφε περήφανα ο Μάρκος Δράκος στη μητέρα του: “Ο Έλληνας γεννήθηκε αγωνιστής. Σαν τέτοιος πρέπει να στέκεται στις επάλξεις, ακοίμητος φρουρός των ιδανικών και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας”….
Αιωνία σου η μνήμη”.
Θυμήθηκα τη ζοφερή νύκτα των Ιμίων. Αναζήτησα τα ονόματα των νεκρών στο διαδίκτυο και δεν τα βρήκα. Πρέπει να κατεβώ στην Αθήνα και να αναζητήσω τη μαρμάρινη στήλη με τα ονόματά τους, την καλυμμένη πίσω από κάποιον θάμνο ενός κηπάκου στην περιοχή του Ευαγγελισμού. Θυμόμουν τον πιλότο Ηλιάκη, που σκότωσαν οι δρώντες ανενόχλητα επάνω από το Αιγαίο Τούρκοι έχοντας συνειδητοποιήσει ότι δόγμα όχι μόνο των ασκούντων την εξουσία, αλλά και της πλειονοψηφίας μάλλον των πολιτών της χώρας μας, της αποχαυνωμένης από το καταναλωτικό όραμα, είναι το “μη πόλεμος”. Για τους πολλούς η θυσία για την πατρίδα φαντάζει ανοησία στα πλαίσια του ιδεολογικού ή νεοταξικού διεθνισμού! Έτσι θα παραμείνουμε απαθείς στο διαρκώς ελαττούμενο αξιόμαχο των ενόπλων μας δυνάμεων μάλιστα κατ’ απαίτηση των ασκούντων πλέον την εξουσία ισχυρών “προστατών”μας που θέλουν πάση θυσία (μας) να μας σώσουν από την οικονομική κατάρρευση, αφού προηγουμένως μας οδήγησαν, δια των εντολοδόχων τους κυβερνώντων στο χείλος της καταστροφής!
Στον πλοίαρχο Ιωαννίδη θα στηθεί κάποια προτομή στη ναυτική βάση, όπου έπεσε ηρωικά. Με ονομασίες όμως σε λεωφόρους και σε κεντρικές οδούς, καθώς και με ανδριάντες θα τιμούμε εκείνους που μας οδηγούν διαχρονικά σε εξευτελισμούς, ταπεινώσεις και συμφορές.
Βέβαια θα ήταν άκρως ενθαρρυντικό, αν η πλειονοψηφία των στρατιωτικών τόσο στην Κύπρο, όσο και στην Ελλάδα ενστερνίζονταν τα οράματα του πλοιάρχου Ιωαννίδη. Συμβαίνει όμως; Η γεμάτη πόνο έκκληση του γυιού του πλοιάρχου μάλλον θα πέσει στο κενό. Έχουμε όλοι συνηθίζει να αποζητούμε την ησυχία μας. Ουδείς θα τιμωρηθεί ως ένοχος για το συμβάν, όπως συνέβη και με πλείστα άλλα. Συνήθως παραμένουμε απαθείς, ώσπου να συντελεστεί η τραγωδία, ώστε να στραφούμε στη συνέχεια με αγανάκτηση στην αναζήτηση του “αποδιοπομπαίου τράγου”. Δυστυχώς όμως τότε είναι πολύ αργά. Ο τουφεκισμός των έξι στο Γουδί δεν διόρθωσε τη συμφορά μας στη Μικρασία ούτε στο ελάχιστο.
ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ
