Αυτός που δεν έχει μάθει να λέει «αυτή και καμιά άλλη», δεν ξέρει τι είναι αγάπη. Vincent Van Gogh, 1853-1890, Ολλανδός ζωγράφος
Αν είσ’ ,αρνί μ’, καλόγνωμον κι αν είσ’ ευλοϊμένον, απέσ’ ‘ς σο κάρδοπο μ’ θ’ευρήκς, φωλίδ’ τονατεμένον.
Αν έξέρνετεν η σεβτά, ντ’ άσκεμον πράμαν έν ι , απ’ άρχης μασχαρέματα, κι υστέρ τα πόνια φέρ’ι.
Αν θέλτς κόρη να έχω ‘σεν βασίλισσαν, θεάν, παρ’ έξ’ μ’ εβγαίντς ας σην οδό μ’ κι ας σα βουλάς τ’ εμά.
Αναθεμά σε ,νε μεντή, το ταπιάτ σ’ εξέρω, ‘κ’ εφέκες μεν έναν νεφέσ’ και άνασμα να παίρω.
Αναθεμά τ’ ομμάτόπα σ’, την σεβτάν ντο ‘κ’ ελέπνε, κι ας ση καρδίας ι μ’ το τέρτ’ έναν χαπάρ’ πως ‘κ’ έχνε.
Αναθεμά τη μανά σου ‘ποίκε ‘σεν χουϊλήσα, με τ’ εμέν θα απομαθάντς κι ίνεσαι χαϊρλήσα.
Αναθεμά το πεκιαρλούκ’ και την πεκιαροσύνεν, ‘ς σο κρεβατόπον το γεργάν κι άλλο πολλά βαρύν εν.
Αναθεμά το σεβταλούκ’ και το αγαπεσίαν, με τ’ εσέναν ‘κι ίνεται χωρίον και ζεξία.
Ανεύλαβον κι ανεύγαλτον, ποίσον την αμαρτία σ’, ποίσον την κάρδια μ’ να γελά ατού ‘ς σ’ άσπρα τα ψήα σ’.
Ανηφοριάτκον κόρτσοπον, έλα ‘ς σην ποταμέαν, αν θέλτ’ς εγκάλιαν χτίζομε, κι αν θέλτς, ζεστόν φωλέαν.
