Του Β. Π. Καραγιάννη
Μην Απρίλιος έχων ημέρας λ’. Η ημέρα έχει ώρας ιγ’
και η νυξ ώρας ια’.
Ετυμολογείτο το όνομα από το λατινικό απερίρε ή το ιταλικό απρίρε, το οποίον δηλοί ανοίγω. Καθότι εν τω Απριλλίω μηνί ανοίγουν όλα τα δένδρα, και κάμνουν άνθη, και εις αυτόν γίνεται η γλυκυτάτη άνοιξις.
Εις την Α’ μνήμη της Οσίας Μητρός ημών Μαρίας της Αιγυπτίας.
Απήρε πνεύμα σαρξ απερρύη πάλαι,
Τον όστινον γη κρύπτε νεκρόν Μαρίας.
Πρώτη Απριλλίου Μαρίη θάνεν εύχος ερήμου.
*
Αυτά τα συναξαριολογικά του Νικόδημου Αγιορείτη κι είμαστε λίγο μετά τη μέση της Σαρακοστής που πήρε να κατηφορίζει. Δ’ των Χαιρετισμών άρα στη λήξη τους, (4 οι βδομάδες Χ 6 τα γράμματα εκάστης και σαν τα θηριώδη οχήματα φαντάζουν) μένει η σύνοψή τους με τον «Ακάθιστο».
Θεσσαλονίκη. Από το λιμάνι προς τη μονή Βλατάδων τεθλασμένη διαδρομή, ανηφορική.
Καθ’ οδόν προς την Ανω Πόλη και χάνω την Αποστόλου Παύλου· αφήνομαι σε δρομάκια με σπίτια στο λουλακί, το βυζαντινό κόκκινο, τ’ ανοιχτό γκρίζο. Αρχίζω και ξεχνώ τους δρόμους της μνήμης. Λόφοι τ’ αμάζευτα σκουπίδια. Ο δήμαρχος Γ. Μπτρς απειλεί: -Πϊσω στις θέσεις τους όλοι οι σκουπιδιάρηδες, όσοι την έκαναν από τη δημοτική καθαριότητα. Αλλιώς άρνηση, εργασίας, άρα…
Στην αίθουσα του χριστιανικού κέντρου Παναγία Λαοδηγήτρια ένα βράδυ ήμουνα σε παρουσίαση βιβλίου του μοναχού Μωυσή αγιορείτη. Ο δρόμος μπροστά στον ευκτήριο οίκο τώρα γεμάτος σκουπίδια. Ο μοναχός σήμερα είναι στην Κοζάνη και κηρύττει (πάντα θελκτικά και μπροστά σε μεγάλο ακροατήριο) σε δύο παραστάσεις, λαϊκή απογευματινή (6-8) στον άγιο Νικόλαο, καθεδρικό του λαού, και βραδινή μετά τις 8 στον άγιο Κωνσταντίνο καθεδρικό του δεσπότη.
Αγιος Νικόλαος ο Ορφανός. Δεν τον ελπίζω ανοιχτό, εδώ η ακολουθία ξεκινά στις 7.30.
Προς όσιον Δαβίδ, Μονής Λατόμου. Στα στενά τους ανεβοκατεβαίνω. Δείχνει να φωλιάζει μέσα σε βράχους. Αλλοτε λατομεία εκεί. Δεν ξεκίνησε και οι μεγάλες κυρίες περιμένουν να σημάνουν 6. Τα κεριά άναφτα.
Προς Βλατάδων που σκέπει την πόλη, γείσος καπέλου. Κλειστή η εκκλησία. Ζευγάρι ξένων χαζεύει τα παγόνια. Ενα καλογερίδιον καθαρίζει με τρυφερότητα τους τάφους των ηγουμένων. Πάτοι κομμένων πεύκων με τους κύκλους του χρόνου, το σύμπλεγμα με τις καμπάνες ακουμπά σ’ ένα δέντρο με σπηλαιώδη κουφάλα να δημιουργεί αντίλαλο κι αντηχήσεις. Κάποτε ανοίγει το καθολικόν. Η εσωτερική μας ισορροπία αποκαθίσταται με τα κεριά. Η πόλη κάτω ακινητεί σχεδόν, μόνο προς τη δύση κάποια κινητικότητα παρατηρείται.
Οδός Επταπυργίου έρημη. Μόνο το Αστικό περνά. Ερείπια κάστρων. Πλατεία Τσιτσάνη. Κατηφορίζω· παντού ΚΚΕ κι ανυπακοή.
Επιστροφή στη Λατόμου. Μόλις αρχίζουν. Στην κόχη των ανδρών λουφάζω. Το ψαλτικό τρίο βρίσκεται στη αρχή του κανόνα των Χαιρετισμών. Τρεις ήσυχες, ηλικιωμένες, ήρεμες, ζεστές φωνές χωρίς ίχνος επιτήδευσης που συνηθίζεται στους μεγάλους ναούς όπου το ακροατήριο δημιουργεί στους ψάλτες την ανάγκη (ανθρώπινη) επίδειξης! «Αγνείας θησαύρισμα». Γεμίζει σύντομα το περίεργο ναϋδριο, το οποίο νομίζεις πως έχει μόνον κεφάλι (το ιερό) ένα κλείτος και κάτι λίγο από λαιμό και πλάτη για κυρίως μέρος. Το πρώτο τη Υπερμάχω διαρκεί κοντά στα πέντε λεπτά.
Δι ευχών…
Γρήγορο πέρασμα από την Αχειροποίητο με το αχανές κι αντιλαλούντα, άδειο καθολικό.
Στη μονή αγίας Θεοδώρας, Ερμού, αρχίζουν στις 8 .
Από το «Βιβλιορυθμό» το μόνο βιβλιοπωλείο που μας δίνει λογαριασμό για την «Π», το νέο περιοδικό φυλλάδιο «Τα ποιητικά», το οποίο μόλις κυκλοφόρησε.
Λιμάνι, δηλαδή στο σταθμό αυτοκινήτων από την οδό Αιγύπτου, όπως πάντοτε. Το οινομαγειρείον «Νεγκρεπόντε» ανοιχτό με κόσμο, ευτυχώς, ότι με θλίβει φορές η α-πελατεία του. Στα Λαδάδικα απλωμένοι στην νυχτερινή, ηδυπαθή καθημερινότητα Θεσσαλονικείς (χαλαροί) και λοιποί βόρειοι συνέλληνες άνευ ίχνος διακρίσεως εν καιρώ κρίσεως.
Επιστροφή. Το βράδυ στην τηλεόραση ο κ. Ντίνος Χριστιανόπουλος διηγείται απολαυστικά για το κοινό αλλά να το απολαμβάνει κι ο ίδιος. Μιλά και για τον Κ.Π. Καβάφη.
Την προηγούμενη μου έστειλε ένα μικρό βιβλίο («δόσις ολίγη τε φίλη τε») καμιά 20ριά σελίδων με τον τίτλο «Παράξενο, που βρίσκει το κουράγιο κι ανθίζει», ποιήματα 2005-2010, εκδ. Αιγαίον, Λευκωσία 2010.
ΟΡΜΙΣΔΑΣ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 390 μ.Χ.
«Με τείχη απόρθητα οχύρωσε αυτή την πόλη
ο Ορμίσδας, έχοντας τα χέρια καθαρά».
Με συγκινεί αυτό το επιτείχιο επίγραμμα.
Ολοι, αρχίζοντας απ’ τον Φειδία, έτρωγαν λεφτά
και μόνο αυτός ο αλλόφυλος Όρμίσδας βρέθηκε
να ‘χει τα χέρια καθαρά.
Ας τον πιστέψουμε.
Αλλιώς θα τρελαθούμε βλέποντας τόση ρεμούλα,
τόση ρεμούλα μέσα σε χιλιάδες χρόνια.
Παράξενο που βρίσκει, ευτυχώς δηλαδή, τον καιρό κι ανθίζει ο κάτι μεταξύ οσίου από τις Σαράντα Εκκλησιές και μάρτυρας στη χώρα της ποίησης γενικώς.
