Του Μιχάλη Πιτένη
Όταν συνδικαλιστές προπηλακίζουν πολιτικούς (βλέπε επίθεση στο Δήμαρχο Αθηναίων) είναι μια απολύτως απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη. Είναι όμως και μια υπόθεση που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως «ενδοοικογενειακή», καθώς πολιτικοί και συνδικαλιστές είναι μέλη της ίδιας οικογένειας. Αυτό δικαιολογεί την ένταση και τη βιαιότητα που χαρακτηρίζει πολλές φορές αυτού του είδους τα περιστατικά, καθώς τα μέλη μιας οικογένειας εκτός από το να αγαπιούνται πολύ μπορεί και να μισιούνται περισσότερο.
Αν προσπαθήσουμε να αποσαφηνίσουμε το ρόλο του καθενός σ΄ αυτή τη μεγάλη οικογένεια, θα δίναμε αυτόν του πατέρα, ή του κηδεμόνα, στους πολιτικούς. Στους συνδικαλιστές ανήκει δικαιωματικά ο ρόλος του παιδιού. Του κακομαθημένου παιδιού, που ποτέ δεν είναι ευχαριστημένο με τίποτα και πάντοτε ζητάει περισσότερα. Όσο τα έπαιρνε, όλα ήταν καλά. Τώρα που δεν τα παίρνει, επειδή πολύ απλά άδειασαν οι τσέπες που διαχειρίζεται ο πατέρας ή κηδεμόνας, αντιδρά και αντιδρά άσχημα σηκώνοντας μέχρι και χέρι!
Το ότι το παιδί έγινε κακομαθημένο δεν είναι αποκλειστικά δική του ευθύνη, ούτε πρέπει να το αποδώσουμε στα κακά γονίδια της… μητέρας. Ευθύνη έχει και ο πατέρας- κηδεμόνας που το ανέθρεψε με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε να γίνει καθ΄ εικόνα και ομοίωση του. Και αυτό δεν συνέβη τυχαία αλλά με βάση συγκεκριμένο σχέδιο και λογική. Όσα απ΄ αυτά τα παιδιά ξεχώριζαν κάποια μέρα θα έπαιρναν τη θέση των πατεράδων- κηδεμόνων.
Αυτά τα παιδιά μπορεί να ήταν κακομαθημένα αλλά δεν ήταν και οκνηρά. Δούλευαν και μάλιστα πολύ εκπροσωπώντας τους εργαζομένους, διεκδικώντας πάντοτε γι΄ αυτούς το καλύτερο. Βέβαια το καλύτερο, κατά την άποψη τους, ήταν, συνήθως, η οποιαδήποτε αύξηση, ή η παραχώρηση προνομίου. Δεν ήταν, όμως, ποτέ, για τους περισσότερους, και η διεκδίκηση της διατήρησης του φορέα, ή οργανισμού απ΄ τον οποίο αμείβονταν όλοι οι εργαζόμενοι που εκπροσωπούσαν. Δεν είχαν αντιληφθεί πως διατηρώντας τον, ουσιαστικά το δικαίωμα των εργαζομένων στην εργασία θα υπερασπίζονταν και θα κατοχύρωναν, ή πίστευαν πως δεν υπήρχε λόγος να το κάνουν καθώς θα παρέμενε αιώνιο και αλώβητο; Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα τι απ΄ τα δύο ίσχυε. Ίσως βέβαια να ίσχυε ένα τρίτο. Με τον τρόπο που γαλουχήθηκαν και ανατράφηκαν ήταν αδύνατον να δουν κάτι τέτοιο και να το εκτιμήσουν αναλόγως. Και η… ανατροφή μας καθορίζει πολλές απ΄ τις πράξεις της ζωής μας. Για άλλες περιπτώσεις ευτυχώς και για άλλες δυστυχώς.
Στην προκειμένη περίπτωση θα πρέπει να πούμε «δυστυχώς» καθώς αυτές τις κρίσιμες και δύσκολες ώρες που το σύνολο σχεδόν των εργαζομένων δοκιμάζεται σκληρά, χρειάζεται περισσότερο από ποτέ άλλοτε μια συνδικαλιστική ηγεσία που να είναι σε θέση να διαβάσει σωστά τα σημεία των καιρών, να σχεδιάσει και να προτείνει. Με τόλμη, θάρρος και γενναιότητα. Κυρίως, όμως, με τη λογική πως τίποτα, είτε μας αρέσει, είτε όχι, δεν είναι πλέον δεδομένο και για όλα οφείλουμε να αγωνιστούμε. Ό,τι δηλαδή δεν έκανε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Θα μπορέσει να το κάνει άραγε τώρα;
Οι προπηλακισμοί πολιτικών, εκτός από κατακριτέοι, είναι και η… εύκολη λύση. Το ότι οι συνδικαλιστικές ηγεσίες τις επιλέγουν, όποιες τέλος πάντων το κάνουν, δείχνουν πως δυστυχώς δεν μπορούν να υπερβούν τον εαυτό τους. Δεν μπορούν, δηλαδή, να πάψουν να είναι τα κακομαθημένα παιδιά…
