Κάτι τέτοιες στιγμές σε κάνουν να ξυπνάς.
Πρόκειται για τις στιγμές που απαθανάτισε ο φωτογράφος Angelo Merino τη σύζυγό του Jennifer κατά τη διάρκεια όλων των σταδίων του καρκίνου μέχρι το τέλος.
Κοιτάζοντάς τις αντιλαμβανόμαστε ότι σημαντικότερο αγαθό είναι η ίδια μας η ζωή. Το ότι ακόμη μπορούμε και ανοίγουμε τα μάτια κάθε πρωί, ότι μπορούμε να δούμε το φως της ημέρας, ότι μπορούμε να αγγίζουμε, να αισθανόμαστε, να αγαπούμε, να ονειρεύομαστε.
Ο σύζυγός της συνοδεύει τις φωτογραφίες του με το πιο κάτω κείμενο:
«Δυστυχώς η πλειοψηφία του κόσμου προτιμά να μη συζητά αυτές τις πραγματικότητες. Ο κόσμος νομίζει ότι πρόκειται γενικά κι αόριστα για μια εμπειρία που αν επιβιώσεις, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Όμως η κανονικότητα δεν υφίσταται στα χωρικά ύδατα του καρκίνου. Αυτοί που πάσχουν, πρέπει να καθορίζουν μια νέα πραγματικότητα κάθε μέρα. Πως μπορούν όμως να καταλάβουν αυτό που ζούσαμε κάθε μέρα; Οι φωτογραφίες μου δείχνουν αυτή την “συμβίωση”. Δείχνουν τις προκλήσεις, τις δυσκολίες, τον φόβο, την θλίψη και την ελπίδα που η Τζένιφερ είχε να αντιμετωπίσει ενώ πάλευε με την ασθένεια. Το σημαντικότερο όμως από όλα: αυτές οι φωτογραφίες δείχνουν την αγάπη μας».
Το κείμενο και στα ισπανικά:
«Desgraciadamente, la mayoría de la gente prefiere no escuchar estas realidades. La gente asume que el tratamiento te hace mejor persona, que la vida vuelve a la normalidad. Pero la normalidad no existe en el territorio del cáncer. Quienes sufren cáncer tienen que definir una nueva normalidad cada día. ¿Cómo podían entender los demás lo que teníamos que vivir cada día? Mis fotografías muestran esta cotidianidad. Muestran los desafíos, las dificultades, el miedo la tristeza y la soledad que Jennifer tuvo que afrontar mientras luchaba contra su enfermedad. Y lo más importante de todo: estas fotografías muestran nuestro amor.»
