Ο Σάββας Κόμμαν έχτιζεν, ο Σάββας ασκερλούκι.
‘Πέρεν πορτάρους, γίγαντες, συντρόφς ‘πιδεξαμένους
Έπέρεν και τοι Βάραγγους κ’ εξέβεν ‘ς σην στρατείαν.
Κι η Βίκη, η ‘κοδέσπονα, Βίκη, παρχαρομάνα,
το ένοικόν ατς έχτιζεν ‘ς σ’ έναν πιδέξιον τόπον.
Έχτ’σεν περβόλια διάπλετα, πόρτας τσαλικωμένα,
εποίκεν κάστρον άπαρτον, κάστον θεμελιωμένον..
Εδέβαν χρόνια και καιροί, εσούμωσεν ο Σάββας.
Βίκη, τσαϊζ’ απ’ οξουκά, κι αν είσαι παινεμέντσα,
αν έεις καρδίαν σίδερον κι ομμάτια θερεμένα,
έβγα οξουκά ας παλεύουμε ‘ς σο χάλκενον τ’ αλώνι.
Κι η Βίκη ανωρίαχτος κι αγουροφορεμέντσα
τον Άσπρον ατς καβάλκεψεν κ’ έρθεν ‘ς σην απαντήν ατ’.
Έρθαν κ’ ετονατεύτανε ‘ς σο χάλκενον τ’ αλώνι.
Ο Σάββας κρατεί κερεντήν κι η Βίκη το καγάν’ ι.
Την Βίκην συντροφεύν’ ατεν ένδοξοι βουλευτάδες,
ας σην Αθήναν ,ντ’ έρθανε, γιατί είν’ αβαράδες.
Κι ο Σάββας, ο χιλιάκλερον, με την ευχήν τη μάνας
έσυρεν το σπαθίτσιν ατ’ και χοβλαεύ απάν ατς.
Ο Μαύρος ατ’ χλιμίτριξεν, η Βίκη εχπαράεν,
ερρούξεν ας σον Άσπρον ατς κι άμαν εσυνταράεν.
Οι βουλευτάδες έφυγαν κι επέμ’νεν μαναχέσα.
Όντες θα ανταμούντανε θ’ εφτάει ατσεν ΄΄ντο ‘κ’ έσαν..,΄΄
Υ.Γ
Τρία χρόνια οπίσ’, όντες εξέβεν η Βίκη απάν ‘ς σ’ άλογον,
είπα ‘τεν: ΄΄Βίκη, ας ελέπω ‘σε…΄΄
Ατώρα ξαν λέγ’ ατεν: Βίκη, ρίζα μ’…
-Ήντσαν θέλ’ την αρχοντίαν, συνεργά την εφτωχίαν.
-Με τα χέρια σ’ θα τσαφίεσαι.
-Εύκαιρα τσουβάλια, ολόρθα ‘κι στέκ’νε.
-Ας ση λύκονος το στόμαν τιδέν ‘κι αρτουρεύ’.
