Του Μιχάλη Πιτένη
Λέγεται ότι, η γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, λίγο πάνω, λίγο κάτω απ΄ τα πενήντα, είναι αυτή που πληρώνει ακριβότερα απ΄ όλους τους άλλους την κρίση, αφού έχει και τα περισσότερα προσωπικά της ζητήματα ανοικτά (βλέπε δάνεια, διαφόρων ειδών, παιδιά που σπουδάζουν, ανεργία, ή εργασιακή αβεβαιότητα κ.τ.λ.).
Αυτή ήταν μέχρι τώρα η δυσάρεστη εξέλιξη για αυτή τη γενιά. Επειδή όμως, ισχύει πάντοτε το ουδέν κακόν αμιγές καλού, ήρθε η ώρα να υπάρξει και ευχάριστη. Όπως εκτιμά το ΙΝΕ της ΓΣΕΕ στην ετήσια έκθεση του για την ελληνική οικονομία μέχρι το τέλος του έτους θα έχουμε ξαναγυρίσει στο 1961!
Το φαντάζεστε; Στο 1961, τη χρονιά που άλλοι σημερινοί πενηντάρηδες έπαιζαν ήδη στις αλάνες έξω απ΄ το σπίτι τους, έκαναν τα πρώτα τους βήματα ή μπουσουλούσαν, άλλοι γεννιόταν, ή περίμεναν στον προθάλαμο αναμονής να επιλεγούν ως σπερματοζωάρια!
Βέβαια, όταν το ΙΝΕ λέει πως θα ξαναγυρίσουμε στο 1961 δεν το εννοεί ακριβώς έτσι, καθώς αναφέρεται στο ποσοστό της ανεργίας που θα ξαναγυρίσει στα επίπεδα εκείνης της χρονιάς.
Εμείς, όμως, γιατί να μην το δούμε διαφορετικά και να μην θεωρήσουμε πως δεν θα εξομοιωθεί απλώς κάποιο ποσοστό αλλά ότι θα μηδενίσουμε! Σε όλα. Το κοντέρ θα ξαναγυρίσει πάλι στο μηδέν και θα μπορούμε να ξεκινήσουμε και πάλι…
Όνειρα θερινής νυκτός βεβαίως, αλλά προτιμότερα απ΄ τους πραγματικούς εφιάλτες που στοιχειώνουν τις μέρες μας.
Ουτοπία για μια γενιά που ευθύνεται μεν, πάρα πολύ, για τη σημερινή κατάσταση της χώρας, αλλά που πληρώνει και θα πληρώσει και στο μέλλον πολύ βαρύ τίμημα γι΄ αυτή της την ενοχή. Δυσανάλογο σε σχέση με το αμάρτημα της. Γιατί τελικά, όπως και αν το δει κανείς, αυτή η γενιά των σημερινών πενηντάρηδων, συν- πλην, ξεκίνησε τη ζωή της έχοντας ως παρακαταθήκη, έστω και μέσω των διηγήσεων που συντρόφεψαν τα παιδικά της χρόνια, μνήμες των προηγούμενων πολύ δύσκολων χρόνων (σ. σ. κατοχή, εμφύλιος…), ευτύχησε να δει την Ελλάδα να αλλάζει θεαματικά και έζησε το Greek dream, βλέπει, όμως, τα τελευταία χρόνια να εξανεμίζονται όλα όσα απέκτησε ως… διαολοσκορπίσματα, ενώ για πολλούς δεν ήταν… ανεμομαζώματα, αλλά οι κόποι ζωής.
Οπότε πώς να μην εύχονται όσοι ανήκουν στη γενιά αυτή να ξαναγυρίσουμε στο 1961, μπας και μηδενίσουμε;
