Μαύρη ζωή, που κάνουμε
εμείς οι μαύροι φταίχτες,
αφού ΄΄ μαζί τα φάγαμε ΄΄
μαζί με τους αφέντες..
Όλη μερούλα πόλεμο
να βρούμε μια δουλίτσα,
να στήσουμ’ ένα σπιτικό
για σένα, Ελλαδίτσα.
Με φόβο τρώμε το ψωμί,
με φόβο σας κοιτάμε,
δεν ξέρουμε μεθαύριο
αν θα ‘χουμε να φάμε.
Ποτέ μας δεν αλλάζουμε
και δεν ασπροφορούμε,
γιατί με τα μνημόνια
καθημερινά πενθούμε.
Προσκέφαλο τα δάνεια,
λογαριασμοί μας στρώμα,
στα όνειρά μας, τα μουντά,
πάντα το ίδιο χρώμα.
Κοντά στα ξημερώματα
γυρίζω να πλαγιάσω,
απ’ τα πολλά προβλήματα
κοντεύω να πλαντάξω.
Θέλω να ζήσω ελεύθερος,
δε θέλω χρεωμένος.
Θε να πεθάνω, να χρωστώ
και να ‘μαι υποταγμένος..
