Οι ιστορικές μνήμες είναι οδοδείκτες της ζωής. Είναι φωτεινοί σηματοδότες, προέλαση, προσπέλαση και κατάκτηση. Είναι φάροι που προφυλάσσουν απο καινούργια ναυάγια και εθνικές συμφορές. Είναι φωτιές που αναθερμαίνουν αξίες, αρχές, ιδανικά. Είναι μαθήματα και συνθήματα εθνικής αυτοσυνείδησης και ευθύνης. Είναι παροξυσμοί ελληνικής αξιοπρέπειας και πατριωτικής έξαρσης. Είναι συνάντηση παρελθόντος και παρόντος με σκοπό την κατάκτηση του μέλλοντος.
Οι ιστορικές μνήμες μοιάζουν με ένα πολύτιμο κλειστό βιβλίο, που οι σελίδες του είναι στη διάθεση του κάθε ομιλιτή. «Όλβιος όστις ιστορίας έσχε μάθησιν» έλεγε ο Ευρυπίδης. Μακάριος και προοδευτικός όποιος απο την ιστορία παίρνει μαθήματα. Άλλωστε όλη η ιστορία της ανθρώπινης φυλής μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν πορεία προς την ελευθερία, όπως έλεγε ο Κλείτος Ιωαννίδης.
Ιστορία είναι η ζωή του ανθρώπου στο παρελθόν και κάθε τι που την επηρεάζει. Είναι η διαδικασία έρευνας που οδηγεί στη γνώση αυτού του παρελθόντος. Είναι η συστηματική ταξινόμηση, αξιολόγηση και αφήγηση γεγονότων αφορώντων πράξεις ανθρώπων σχετικές προς το σχηματισμό εθνών και κοινοτήτων των εσωτερικών και εξωτερικών αγώνων. Η λέξη παράγεται απο το ουσιαστικό ίστωρ που σημαίνει αυτόν που γνωρίζει καλά. Το ίστωρ προέρχεται απο το απαραίμφατο ειδέναι του ρήματος οίδα.
Η ιστορία όμως ουσιαστικά γεννιέται, δημιουργείται στην Ελλάδα του 5ου αιώνα π.Χ. όπως γράφει ο Η. Ι. Ματτού. Η δημιουργία της ιστορίας που αποτελεί μια απο τις χαρακτηριστικές όψεις του περίφημου ελληνικού θαύματος. Σ’ αυτή τη δημιουργική περίοδο της ιστορίας ξεχωρίζουν τα ονόματα του Ηρόδοτου και κυρίως του Θουκιδίδη.
Η χρησιμότητα της ιστορίας είναι αρκετά μεγάλη διότι όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο B. CROCE «κάθε ιστορία είναι σύγχρονη». Αυτό σημαίνει οτι τα ιστορικά γεγονότα δε βρίσκονται εκεί, δηλαδή στο παρελθόν αφημένα αλλά να μπορούν να ερμηνεύσουν και ένα κομμάτι του παρόντος, να μπορούν να οδηγήσουν στη διευκόλυνση της πνευματικής πολιτικής και κοινωνικής κατάστασης του καιρού μας. Έτσι η ιστορία είναι η πνευματική μας τροφή που οδηγεί στην καλλιέργεια της πολιτικής συνείδησης.
Γιατί η ζωή ενός λαού δεν είναι δυνατή χωρίς τις αντιλήψεις, τα ιδανικά, την πολιτισμική του κληρονομιά, την παράδοση, την ίδια την ιστορία του.
Η ιστορία ως ανθρωπολογική επιστήμη, ανήκει και στα φρονηματιστικά μαθήματα του σχολείου. Είναι επομένως πολύ χρήσιμη και στην επιστήμη της αγωγής γενικά και ειδικότερα στον τομέα της εθνικής αγωγής. Η γνώση ιδιαίτερα της εθνικής ιστορίας, όπου προβάλλονται και οι αρετές αλλά και οι δυνάμεις του Γένους. Αυτό οδηγεί στην πραγματική αυτογνωσία και σε ανάλογα θετικά ή και αρνητικά συμπεράσματα για την περαιτέρω σωστότερη πορεία του στο παρόν και το μέλλον.
Το ελληνικό έθνος δεν είναι ως γνωστόν μόνο ο δημιουργός της σημαντικότερης ιστορίας με τον τελειότερο πολιτισμό, πρότυπο για τους άλλους λαούς, αλλά και της ιστορίας ως επιστήμης. Αυτό μαρτυρούν οι παρακάτω σκέψεις των αρχαίων προγόνων, καθώς και ομολογίες νεότερων Ευρωπαίων και άλλων μεγάλων πνευμάτων.
Οι αρχαίοι Έλληνες έχοντας επίγνωση του σημαντικού έργου τους, το οποίο θεωρούν ότι ως «κτήμα ες αεί» είναι και για ανάλογη διδασκαλία και αγωγή. Ίδρυσαν έτσι την ιστορία ως επιστήμη. Στην ιστορία, ειδικά εμβάθυναν περισσότερο το νόημα και τη σημασία της. Ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος κληροδότησε τον παρακάτω ορισμό της, αφετηρία της προόδου της ιστορικής επιστήμης, «Ιστορικής απόδειξης ήδε ως μήτε τα γενόμενα εξ ανθρώπων του χρόνου εξίτηλα γένηται, μήτε έργα μεγάλα τε και θαυμαστά τα μεν Έλλησι, τα δε βαρβάρουσι αποδεχθέντα ακλέα γένηται, τα τε άλλα και δι ην αιτίην επολέμησαν αλλήλοισιν».
Την προσφορά των αρχαίων Ελλήνων στην ανθρωπότητα και τον πολιτισμό της, που διασώθηκε και δια της ιστοριογραφίας αναγνώριζαν και τα πιο εκλεκτά πνεύματά της. Ο ιδρυτής του ανθρωπισμού W. Jaeger αποκαλύπτει για πρώτη φορά την αιώνια πάλη μεταξύ δικαίου και δύναμης λέγοντας: «Όλοι οι λαοί έχουν βέβαια αγωγή, αλλά οι Έλληνες έχουν μόρφωση».
Έτσι ο Ελληνισμός σε συνδυασμό με το χριστιανισμό δεν άφησε και στον τομέα αυτό της ιστορίας, για τους μεταγενέστερους, παρά ελάχιστα να πρωτοτυπήσουν, ιδίως στη φιλοσοφία της ιστορίας ως προς την ορθή αντιμετώπιση της έρευνας και της αξιοποίησης του ιστορικού γίγνεσθαι.
Τα τελευταία χρόνια η πατρίδα μας ακόμα και στην εκπαίδευση όπου ο Μαρξισμός μπήκε προ πάντων και στα βασικά μαθήματα αγωγής, όπως των κατ’ εξοχήν φρονηματιστικών μαθημάτων όπως είναι η ιστορία. Ιδιαίτερος στόχος έγινε η ελληνική ιστορία η οποία με τον ανεκτίμητο πλούτο της εθνικής κληρονομιάς, με οικουμενικό χαρακτήρα αναδείχθηκε πρότυπο και για άλλους λαούς όπου διδάσκεται.
Για τους Έλληνες όμως εφόσον διδάσκεται σωστά και επαρκώς, πέρα του γνωσιολογικού και φρονηματιστικού σκοπού που επιτελεί, αποτελεί και ερέθισμα επί πλέον για μια πραγματική αυτογνωσία, όπως τονίσθηκε, προϋπόθεση για έναν σωστό εθνικό προσανατολισμό, για τόνωση του υγιούς πατριωτισμού και ομαλή ένταξη των νέων μας στην εθνική αλλά και την ευρύτερη Ευρωπαϊκή ακόμη και οικουμενική κοινότητα, σύμφωνα πάντως με τα δοκιμασμένα για το έθνος μας και διαχρονικά ελληνοχριστιανικά και μάλιστα ελληνορθόδοξα ιδεώδη.
Στα σημερινά επίσημα σχολικά βιβλία δε διατηρήθηκαν σεβαστές οι τόσο απλές και θεμελιώδεις αυτές αλήθειες. Διότι εκτός από τις άλλες αισθητές παραλείψεις, ανακρίβειες κτ.λ ίσως από άγνοια αυτές μπήκαν επί πλέον σ’ αυτά, στοιχεία αντίθετα προς το ανωτέρω ελληνοχριστιανικό πνεύμα και φθοροποιά στα θεμέλια της εθνικής παιδείας.
Τι πρέπει να γίνει με το μάθημα της ιστορίας; εύκολα διαπιστώνουμε και βγάζουμε τα ανάλογα συμπεράσματα ότι γρήγορα πρέπει να γίνει και προς αποκατάσταση της ιστορίας στα σχολεία και ως βιωματικού και φρονηματιστικού μαθήματος και μάλιστα της εθνικής αγωγής μέσα από τα προβαλλόμενα προτερήματα αλλά και από τα μειονεκτήματα που ως μεγάλη και ένδοξη φυλή παρουσιάσαμε, διότι αναμφίβολα αυτά οδηγούν στην αυτογνωσία.
Επιβάλλεται λοιπόν τα ιστορικά γεγονότα να αναφέρονται στην ιστορία όπως πραγματικά συνέβησαν, διότι τα τελευταία χρόνια πολλές φορές παραποιήθηκαν ή διαστρεβλώθηκαν μεγάλα ιστορικά γεγονότα τα οποία παρουσιάσθηκαν διαφορετικά απ’ ότι έγιναν ή και περιληπτικά. Χάριν των ασπόνδων φίλων μας και γειτόνων, αποσιωπούνται πολλές φορές ιστορικά γεγονότα που προκάλεσαν κατά καιρούς στο λαό μας, ενώ αυτοί δηλητηριάζουν με αλυτρωτικά μηνύματα και φανατίζουν τους νέους εναντίον της πατρίδας μας. Θα πρέπει ο βασικός περί παιδείας νόμος, πρέπει να αναφέρει ότι το ελληνορθόδοξο πνεύμα θα διαπνέει τα σχολικά εγχειρίδια ή σύνταξη και η κυκλοφορία πρέπει να ανατίθεται σε εγνωσμένης αξίας προσωπικότητες.
Για να μπορούν οι νεότερες γενιές, εξοπλισμένες ηθικά και πνευματικά να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις των καιρών, οφείλουν να γνωρίζουν καλά τα φλέγοντα εθνικά θέματα τα οποία ανάγονται στα μαθήματα της ιστορίας. Ειδικά το Κυπριακό και τον Ισλαμικό κίνδυνο που απειλεί όχι μόνο την πατρίδα μας αλλά και την Ευρώπη.
Επίσης το εκ βορρά σχηματισθέν κρατίδιο των Σκοπίων που σφετερίζεται σύμβολα του Μακεδονικού Ελληνισμού και το Βορειοηπειρωτικό που πολλά υπέφεραν οι αδελφοί μας βορειοηπειρώτες στο παρελθόν.
Η παρορμητική και ενθουσιώδης νεολαία μας αλλά και όλοι μας οφείλουμε να διακηρύξουμε την πίστη μας στις αιώνιες αξίες, οι οποίες αποτελούν τα θεμέλια του πολιτισμού μας και οι οποίες τόσο απάνθρωπα σήμερα καταπατούνται. Γιατί διαφορετικά δε θα μπορέσουμε να ζήσουμε ως υπολογίσιμη εθνική μονάδα στο γεωγραφικό χώρο που η Θεία Πρόνοια τοποθετείται η φυλή μας.
Ενωμένοι σε μια ιερή φάλαγγα, ας εισέλθουμε με το μάθημα της ιστορίας στο Ναό του Πατριωτισμού που έστησαν οι αιώνες για τη δόξα της Ελλάδας, και μπροστά στο βωμό των αγώνων και των θυσιών, να ορκιστούμε στη μνήμη εκείνων που έπεσαν γι αυτήν. Ας χαλυβδώσουμε τις ψυχές μας και ας προχωρήσουμε ενωμένοι και αποφασιστικά με το μοναδικό σύμμαχο που έχουμε, τον Ελληνισμό. Πρέπει να νιώσουμε καλά οι Νεοέλληνες ότι «Η Ελλάδα ανήκει στο λαό της» όπως φωνάζει ο Ζαν Ζόρες. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ποτέ πως μόνο η Ελλάδα έχει τον Προμηθέα που χάρισε στον άνθρωπο το Θείο πυρ, που άναψε τη λαμπάδα του πολιτισμού.
Η επίγνωση της εθνικής μας ιστορίας με ολόκληρη την κληρονομιά, άτρωτη κατά το δυνατό από ξένες προς την Ελληνική πραγματικότητα ιδεολογίες και σκοπιμότητες, θα μας κρατήσει ως φυλή αλώβητη αλλά και ως φάρο στην Ευρωπαϊκή καθώς και στην ευρύτερη οικουμενική κοινότητα.
Η ευθύνη όλων μας είναι μεγάλη. Ας αναλογισθούμε και ανάλογα ας προχωρήσουμε και μάλιστα έγκαιρα κατά τους οριακούς αυτούς καιρούς.
ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ
