Βγάλε την αγάπη, και η γη μας είναι ένας τάφος. Robert Browning, 1812-1889, Βρετανός ποιητής
Άνοιξης ανθομύριχτα , παρχαροτσιμεμένα, τα χείλοπα σ’ εχώρωσαν, τα τρανταφιλεμένα.
Άνοιξον τ’ ομματόπα σου ,όντες θα πας ‘ς σ’ ορμάν’ ι, τα τσαναβάρια είν’ πολλά , γιάμ’ ίνεσαι γουρπάν’ι.
ούτ’ ο κόσμον ο κακόν ‘κ’ ξέρ’ ας ση χαράν’ι, ερρούξεν από πάν’ εμουν, τη σεβτάν να χαλάνει.
Αούτα τα πονέματα, τ’ εγάπς τα τραγωδίας, για τ’ εσέν εγιουτούρεψα, να χαίρουνταν τα ψήα σ’.
Απ’ ατώρα αέτς θα ζω μ’ έναν φωτογραφία σ’, εικόνισμαν εποίκα το, και προσκυνώ τα ψήα σ’.
Απ’ έξ’ομοιάεις τ’ εξίαστρον το ηλιοφωταγμένον, κι όντες ελέπω ‘σε βρουλίζ’ η κάρδια μ’ το καμμένον..
Απάν ‘ς σο φεγγογέννεμαν, απάν ‘ς σα γλυκοχάντσια, φίλεμαν εψαλάφεσα, ας σα χείλια σ’ τα μάντζια.
Απάν’ ‘ς σα ξημερώματα, ‘ς ση χαραής τ’ ασπρότας, η άνοιξη εσκέμινεν, ας σ’ εσά τ’ εμορφότας.
Απέσ’ ΄ς σην κάρδια σ’μάλαμαν, ‘ς σην ψη σ’ μαργαριτάρια, κι ατού ‘ς σ’ ομμάτια σ’ τ’ άψιμον, ζαντύν’ τα παλικάρια.
Αποδεθέν χαράν ‘κ’ είδα και ν απ’ εσέναν γέλος, θ’ απιδιαβαινω ‘ς σα μακρά, σ’ έναν έρημον μέρος.
