Ακούγοντας τις μαρτυρίες των αυτοπτών συμπατριωτών μας αυτών που βίωσαν στο πετσί τους τα γεγονότα του έπους του ΄40, συνειδητοποιούμε ότι αποτελούν το σύμβολο του ηρωισμού και αρνούμεθα να υποκύψουμε στη λήθη της ιστορίας. Νοερά τους αντικρίζουμε παντού στις ράχες και τα κορφοβούνια να περπατούν μέσα στη δίνη του πολέμου, καθοδηγούμενοι από τη φλόγα της αγάπης για την πατρίδα, φυλάττοντας Θερμοπύλες.
Έναν από τους τελευταίους συμπατριώτες μας που αγωνίστηκαν υπέρ Πίστεως και Πατρίδος και βρίσκεται ακόμα κοντά μας, συνάντησε ο «Π» στην Τ.Κ. Προαστίου του Δήμου Εορδαίας. Πρόκειται για τον Λάζαρο Παπαδόπουλο που γεννήθηκε το 1919 στο Λικατερεντάρ της Ρωσίας όπου βρέθηκαν οι πρόσφυγες ποντιακής καταγωγής γονείς του, οι οποίοι το 1922 ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα.
Είναι προφανές ότι η εμπειρία του πολέμου είναι καταγεγραμμένη στα βάθη της ψυχής του 93χρονου σήμερα παλιού πολεμιστή των αγώνων του 1940 – 1941, που μας μετέδωσε μέσα από την αφήγησή του.
Ήταν 21 ετών στρατιώτης στα σύνορα της Φλώρινας όταν εκδηλώθηκε η ιταλική επίθεση τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου 1940. Τα ιταλικά πυροβολικά έπεσαν κοντά στο φυλάκιό τους όμως εκείνοι δεν πτοήθηκαν, ύψωσαν την γαλανόλευκη σημαία ψάλλοντας τον εθνικό μας ύμνο.
«Θυμάμαι ακόμα να ηχεί στα αυτιά μου η σάλπιγγα, που έδινε το σύνθημα της μάχης στον υπέρτατο αγώνα για την προάσπιση της ελευθερίας της πατρίδος μας και με τα λίγα μας εφόδια ξεκινήσαμε περπατώντας μέσα στη βροχή και το τσουχτερό κρύο, για το μέτωπο όπου ο λόχος διατάχθηκε να κάνει την επίθεση» επεσήμανε ο κ. Παπαδόπουλος.
Βρισκόταν στην πρώτη διμοιρία με το Πυροβολικό, οι επιθέσεις συνεχίζονταν η μία μετά την άλλη καταλαμβάνοντας τα αλβανικά χωριά, ενώ με μεγάλες απώλειες στρατιωτών, ιδιαίτερα στα υψώματα του “ΙΒΑΝ”, έφτασαν μέχρι την Κορυτσά. Ήταν 6 Δεκεμβρίου και το χιόνι πολύ.
«Ήμασταν αποφασισμένοι να πέσουμε υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, δεν υπολογίζαμε τον θάνατο, πολεμούσαμε με τόλμη και θάρρος, βλέποντας την ελληνική σημαία να κυματίζει, καθώς οι Ιταλοί οπισθοχωρούσαν» τόνισε ο ηρωικός αγωνιστής.
Από τους 160 στρατιώτες, που αποτελούσαν το λόχο του Λάζαρου Παπαδόπουλου απέμειναν 70, καθώς οι πιο πολλοί σκοτώθηκαν και κάποιοι τραυματίστηκαν.
Στην προσπάθειά του μαζί με άλλους συμπολεμιστές του να επιστρέψουν μέσα από τα βουνά στην Δυτική Μακεδονία, τους συνέλαβαν οι Ιταλοί για να ξεκινήσει στη συνέχεια η μεγάλη περιπέτεια 3 – 4 χρόνων στα διάφορα στρατόπεδα, όπου τους μετέφεραν ως αιχμαλώτους. Τα δεινοπαθήματα συνεχίστηκαν με φυλάκιση από την ιταλική αστυνομία, με περιπλάνηση στη Γερμανία επί δύο χρόνια, για να επιστρέψουν τελικά στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 1946.
Ένα χρόνο μετά, στις 25 Ιανουαρίου 1947, ξαναεπιστρατεύθηκε για τον Εμφύλιο Πόλεμο, για τον οποίο όπως τόνισε ο κ. Λάζαρος ήταν ένας μεγάλος “σπαραγμός”, όπου χάθηκαν πολλές ζωές με τους Έλληνες να πολεμούν μεταξύ τους.
«Η ψυχή μου πονούσε, σ’ όλους αυτούς τους αγώνες όπου έβλεπα να χάνονται δίπλα μου οι σύντροφοί μου, ενώ πολλές φορές νόμιζα ότι οι σφαίρες που έπεφταν βροχή, διασχίζουν την χλαίνη μου» τόνισε, ενώ ένα πικρό δάκρυ στα μάτια του διέκοψε την αφήγησή του…
Πηγή εμπειριών, γνώσεων και διδαγμάτων ο Λάζαρος Παπαδόπουλος νιώθοντας υπερηφάνεια για τα παράσημα και για το Αναμνηστικό Μετάλλιο Εκστρατειών 1940 – 1941, που του απένειμε η Πολιτεία, αναφερόμενος και στη σημερινή δύσκολη οικονομική και κοινωνική κρίση που διέρχεται η χώρα, επεσήμανε με όλη τη σοφία που διαθέτει ότι θα την ξεπεράσει, αρκεί να υπάρξει ενότητα και ομοψυχία…
Δανειζόμενη την φράση του Αρχιερατικού Επιτρόπου Εορδαίας Νικηφόρου Μανάδη «ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΑΚΟΜΗ ΖΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ» από ανάλογο άρθρο του , γράφω και τον επίλογο της συγκλονιστικής αφήγησης για το έπος του ΄40 του ηρωικού πολεμιστή Λάζαρου Παπαδόπουλου…
ΚΟΥΛΑ ΠΟΥΛΑΣΙΧΙΔΟΥ