Έχω γράψει πολλές φορές για το σύλλογο «Το πηγάδ» του Κεραμαριό» για τις πολλές δραστηριότητές του , τις εκδηλώσεις και για το πνεύμα συνεργασίας των μελών της γειτονιάς, που αριθμοί περίπου 200 μέλη και συνεχώς αυξάνει με νέους στην ηλικία ανθρώπους που είναι πολύ ελπιδοφόρο και που διατηρούν την πάλαι ποτέ παραδοσιακή γειτονιά. Με μια βαθιά πίστη ότι οι άνθρωποι όταν είναι ευαίσθητοι και καλλιεργημένοι, τιμούν την αξία της ανθρώπινης συμμετοχής στην ανάδειξη της παλιάς γειτονιάς που αναδίδει ομορφιά, χρώμα και ανθρώπινη συνύπαρξη.
Ο σύλλογος λοιπόν αυτός, έχει όλα τα χαρακτηριστικά της γειτονιάς που νοσταλγούμε και προσπαθεί να τα διατηρήσει και να τα μεταδώσει στους νέους της γειτονιάς με τη σκέψη ότι τίποτε δεν χάνεται, αρκεί οι άνθρωποι της γειτονιάς να έχουν θέληση και συνεργασία στην ανάδειξη της παλιάς γειτονιάς.
Είναι γνωστή η ποιοτική δράση της διοίκησης και των μελών του συλλόγου της γειτονιάς αυτής, πέρα από την πετυχημένη οργάνωση της αποκριάς, του φανού και των πολλών άλλων παραδοσιακών εκδηλώσεων, που αναγνωρίζεται από όλους, μπορώ να πω ότι είναι πρότυπο γειτονιάς και άξιοι συγχαρητηρίων.
Θέλω όμως να παρουσιάσω δύο εκδηλώσεις που είναι χαρακτηριστικές του κλίματος που επικρατεί στη γειτονιά και το ζούνε ευχάριστα.
Στην οδό 3ηςΣεπτεμβρίου, που έχουν το στέκι τους, όπου γίνεται και ο φανός, έχουν ένα δωματιάκι διαμορφωμένο σε Κοζανίτικο παραδοσιακό οντά, όπου μαζεύονται ταχτικά οι γυναίκες των μελών της γειτονιάς και περνούν όμορφες ώρες
πλέκοντας και κεντώντας με επιδεξιότητα αυτά τα ωραία κεντήματα που βλέπουμε και μας θυμίζουν τις παλιές εποχές που οι γιαγιάδες και οι μάνες μας ήσαν περίφημες στη βελόνα και στο τσιγκελάκι, και φυσικά με τα «μασλάτια τους», για να μην μένουν έξω από την κοινωνική ενημέρωση , ως άλλος παλιός «χωρατάς». Δοκιμάζουν και τα σπιτίσια γλυκά τους που έφκιασαν οι ίδιες, όπως «πιτλήδες», χαλβά σιμιγδαλίσου, μπουμπότα, στριφτό και το Μάη ρυζόγαλο «μι’ κλουνάρια» κ.α.
Αργότερα πηγαίνουν και οι άνδρες τους, να δοκιμάσουν τα καλούδια τους.
Όπου δημιουργείται μια γνήσια ατμόσφαιρα παραδοσιακής γειτονιάς. Βλέπεις μια εικόνα πολιτισμού με ανθρώπινο άρωμα, χάρη στις ανθρώπινες σχέσεις.
Να θυμίσω τον παλιό χωρατά που συγκεντρώνονταν έξω από τα σπίτια τους, κάτω από φωτιστικό στύλο και καθόταν επάνω σε σκαμνάκι ή σε πέτρα πελεκητή ρίχνοντας επάνω μια κουρελού και περίμεναν τους άνδρες τους να έρθουν από τις δουλειές τους και φυσικά τα «μασλάτια» ήταν ανεξάντλητα. Την εικόνα αυτή έχω από την παλιά μου γειτονιά, που ο χώρος αυτός λέγεται σήμερα οδός Ξενοφώντος και είναι μεταξύ Π. Χαρίση και Μητροπολίτη Φωτίου.
Η δεύτερη εκδήλωση έχει θρησκευτική κατάνυξη ,γιατί καθιερώθηκε εδώ και 16 χρόνια να τελούν κάθε Μάϊο ημέρα Κυριακή, Θεία λειτουργία με αρτοκλασία στο εξωκκλήσι της Παναγιάς, στον πανέμορφο χώρο με δέντρα, λουλούδια , πράσινη γη και το γέρο πλάτανο με τα φυλλώματά του να απλώνει τη σκιά του εδώ και τρεις αιώνες. Και έχει σημασία να τονίσω ότι την 13ην Μαϊου 1995 που έγινε ο σεισμός, ημέρα Σάββατο, την επομένη έκανε τη λειτουργία ο σύλλογος , που είχε καθιερωθεί από το 1994. Έκτοτε τελούν τη λειτουργία την πρώτη Κυριακή του Μαϊου μετά το σεισμό της 13η Μαϊου , αναπέμποντας και ευχαριστίες στον Κύριο για τη σωτηρία από το σεισμό.
Είναι μια ευσέβεια και βαθιά πίστη ευγνωμοσύνης προς τον Κύριο που προστάτεψε την Κοζάνη. Πως λοιπόν να μην υπογραμμίζεις την ενέργεια του συλλόγου που δείχνει για μία ακόμη φορά τη Θρησκευτικότητα των Κοζανιτών προερχόμενη μάλιστα από τον απλό λαό, που η προσήλωση τους στη θρησκευτική παράδοση κρατάει όρθια την Ορθοδοξία. Μετά τη θεία λειτουργία ακολουθεί προσφορά καφέ με διάφορα βουτήγματα, γλυκά και πίτες καθήμενοι κάτω από τον πλάτανο, συμμετέχουν όλοι, δημιουργώντας μια ατμόσφαιρα αγάπης και ευχαριστίας που είναι μια ξεχωριστή ώρα , έχοντας και την ευλογία της εκκλησίας προ προηγήθηκε η Θεία λειτουργία.
Αισθάνονται ελεύθερη άνθρωποι νιώθοντας και ψυχική αγαλλίαση που εκφράζουν τα γειτονικά τους αισθήματα ανθισμένα από τον ανοιξιάτικο Μάη .
Η περιγραφή αυτή της ανθρώπινης ανάτασης που τόσο λείπει σήμερα, είναι απότοκος μιας παράδοσης των προγόνων μας, που συνεχίζει σήμερα η γειτονιά του «Πηδ’ του Κεραμαριό».
Είχε και συνέχεια η παραμονή μας στον πανέμορφο χώρο της Παναγιάς. Οι γυναίκες νοικοκυρές τηρώντας την παράδοση έστρωσαν τους «Σουφράδες», άνοιξαν τους «Μπουχτσιάδες», που είχαν «χίλια καλούδια» και ο επιδέξιος Μένιος έψηνε στη σούβλα κεμπάπ ,καθώς και μπιφτέκια και λουκάνικα στη σχάρα, που είχε παρασκευάσει ο ίδιος που είχαν μια νοστιμιά που δεν σταματούσες συνεχώς να απολαμβάνεις τη γεύση τους και όπως λέμε δεν είχαμε «σταματ’μό». Προσφέρθηκαν στο τέλος και ωραία σπιτίσια γλυκά και παραμείναμε μέχρι την Πέμπτη (5) απογευματινή, δεν είχες διάθεση να φύγεις από μια τέτοια ατμόσφαιρα ανθρωπίνων σχέσεων που και η φύση ευωδιάζει και είναι καταπράσινη και η ευωχία του εξοχικού γεύματος μοιάζει με αισθησιακό ποίημα.
Να θυμίσω ότι τα παλιά χρόνια πηγαίνανε οι γειτονιές στα εξωκκλήσια με τα κάρα και τα γαϊδουράκια ,περνούσαν ευχάριστα τη μέρα τους , αφού προηγουμένως περιποιούνταν το εξωκκλήσι, συμπλήρωναν ότι έλειπε και διαμόρφωναν το χώρο, γι’ αυτό και βλέπουμε σήμερα να είναι τόσο όμορφα τα εξωκκλήσια και πολύ περιποιημένα και βέβαια έκαναν εξαιρετική επιλογή του μέρους όπου έχτιζαν το εξωκκλήσι, που όπως ξέρουμε όλοι, είναι από τις καλύτερες τοποθεσίες γύρω από την Κοζάνη. Αυτοί είναι οι Κοζανίτες αγάπη για το Θεό και τη φύση και τα πραγματοποιούσαν με την εργασία τους, την ανοικοδόμηση των ναών, και περνούσαν ευχάριστα και τη μέρα τους, αυτή ήταν η ψυχαγωγία τους. Ας το κατανοήσουν οι ταγοί της εκκλησίας μας.
Εύχομαι του χρόνου να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί και να αναπέμψουμε την ευχαριστήρια δέηση προς τον Κύριο, στην όμορφη εκκλησιά της Παναγιάς.
Γιάννης Κορκάς
