Της Μαριάννας
Παυλίδου*
Έχετε σκεφθεί ποτέ την σημασία που έχουν τα παπούτσια στη ζωή μας;
Κουβαλούν τα πόδια μας, το σώμα και μαζί μ΄ εμάς όλες τις έγνοιες, τους σκοπούς, το τρέξιμο της κάθε μιας ημέρας.
Αλήθεια, πόσο δίνουμε σημασία σε απλά, καθημερινά πράγματα; Το άγχος και το στρες της καθημερινότητας μας κάνει να μην προσέχουμε τέτοιες λεπτομέρειες…
Κι όμως, προσέξτε τα παπούτσια σας, πόσο έχουν πάρει από εσάς, τον χαρακτήρα σας, τις λεπτομέρειες από τον τρόπο που περπατάτε, που στέκεστε…Ειδικά αν είναι παλιά, κουβαλούσατε μ΄ αυτά ό,τι ελπίζατε, κάθε τι που προσδοκάτε, τις αγωνίες, τους στόχους της κάθε μιας ημέρας…
Καθώς κοιτώ τον πίνακα: ¨Τα πρώτα μου μποτάκια στο Μόναχο¨, με πιάνει συγκίνηση. Μου θυμίζουν ατελείωτες ώρες περπατήματος…μέρα με την μέρα…Κάθε μέρα…
Ένα απλό, ταπεινό θέμα, καθημερινής σπουδαιότητας και σημασίας…Χωρίς αυτά δεν μπορείς να βγεις έξω στο δρόμο, να περπατήσεις ανάμεσα σε άλλους ανθρώπους. Όσο πιο άνετα είναι, τόσο καλύτερα σε βοηθούν να στέκεσαι, να περπατάς, να τρέχεις…
Τα μποτάκια αυτά με συνόδεψαν την πρώτη εποχή της ενσωμάτωσης σε μια ξένη κοινωνία, σ΄ ένα ξένο περιβάλλον, στην Ευρώπη. Κουβαλούσαν τα όνειρά μου, τις ελπίδες μου…
Τι έχουν να μαρτυρήσουν σχετικά με του δρόμους; Στην πόλη του Μονάχου δεν υπάρχει λάσπη, οι δρόμοι είναι καθαροί. Μπορείς να βάλεις πολύ όμορφα παπούτσια, δεν κινδυνεύουν να χαλάσουν από βρωμιές. Συνήθως κινείσαι με ασφάλεια πάνω ή κάτω από το έδαφος με το μετρό, που σε πάει γρήγορα και σίγουρα εκεί που θέλεις…Ίσως να λερωθείς λίγο απ΄ την σκόνη, αν υπάρχει στο δρόμο. Και απ΄ τη βροχή, το χιόνι.
Αυτό που συνειδητοποίησα περισσότερο στη Γερμανία είναι ότι στην Ελλάδα δεν μου έμαθαν να περπατώ. Οι Γερμανοί περπατούν πολύ, στη φύση περισσότερο. Εμείς δεν συνηθίζουμε να περπατούμε στη φύση.
Εκεί έχουν πολλά δάση και ειδικά μονοπάτια για να μπορούν να περπατούν σ΄ αυτά. Μετά το μεσημεριανό φαγητό, τους αρέσει να περπατούν, ακόμα και στο χιόνι, ιδίως σ΄ αυτό.
Θα μου πείτε, πού βρίσκουν τη φύση μέσα στην πόλη; Κι όμως όποιος έχει ταξιδέψει σε μεγάλες πόλεις, θα θυμάται τα μεγάλα πάρκα που υπάρχουν παντού, σε κάθε κατεύθυνση…Ειδικά στο Μόναχο, ο τεράστιος Αγγλικός κήπος σε ωθεί να περπατάς χιλιόμετρα αν θες…Πού να βρεις τέτοια στην Αθήνα…
Τα Σαββατοκύριακα οι Βαυαροί παίρνουν τα βουνά και οδοιπορούν, κάνουν σκι, οργώνουν την εξοχή, χαίρονται το φυσικό περιβάλλον. Έχουν ειδικό εξοπλισμό για κάθε περίσταση…Η ξεκούραση του Σαββατοκύριακου συνοδεύεται με πολλή σωματική δράση στη φύση, πάντα με δραστηριότητες. Σ΄ εμάς το ¨κουράζομαι¨ σημαίνει συνήθως πολύ φαγητό και ¨ξεκούραση¨ με ακινησία στην τηλεόραση. Μήπως είναι δείγμα του πολιτισμού μας αυτό;
Τι άλλο αξίζει να μοιραστώ μαζί σας από αυτή την περίοδο; Έλεγα στον εαυτό μου:
¨Ζήσε την κάθε μια ημέρα σαν να είναι η τελευταία¨…¨Άδραξε τη μέρα¨…
Κάθε ημέρα γινόντουσαν μικρά θαύματα…Δεν είχα χρήματα, αλλά τόση πίστη και ενθουσιασμό, που αυτή ήταν η καλύτερη περίοδος εκεί. Κάθε ημέρα ανακάλυπτα καινούρια πράγματα, ανθρώπους, συνήθειες…
Πριν πετάξω τους αγαπημένους συντρόφους αυτής της περιόδου, σκέφθηκα να κρατήσω την εικόνα τους. Έτσι, την μοιράζομαι σήμερα μαζί σας…
Να είστε καλά και να προσέχετε τα πόδια σας. Κουβαλούν τα όνειρά μας…
*Η Μαριάννα Παυλίδου ειναι ζωγράφος και
διδάσκει Αισθητική Αγωγή στο Δημοκρίτειο
Πανεπιστήμιο Θράκης
