Οι αυτοδιοικητικές εκλογές πλησιάζουν και βλέποντας την πλημμυρίδα υποψηφίων δημοτικών και περιφερειακών συμβούλων, σκέφτομαι πως θα έπρεπε να είναι νιώθω ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον αυτήν της πόλης. Πάνω από 420 συμπολίτες μας βάζουν υποψηφιότητα ως δημοτικοί σύμβουλοι μόνο στον Δήμο Εορδαίας, συμμετέχοντας με τους 5 συνδυασμούς των υποψηφίων δημάρχων.
Κάνοντας μια πρόχειρη διαίρεση με τον πληθυσμό του Δήμου Εορδαίας (περίπου 45 χιλιάδες κάτοικοι), τότε με εντυπωσιασμό διαπιστώνει κάποιος πως αντιστοιχεί περίπου ένας υποψήφιος πολιτικός ανά 100 κατοίκους. Αν δε υπολογιστούν και οι υποψήφιοι περιφερειακοί σύμβουλοι, τότε ο αριθμός των υποψηφίων αυξάνει ακόμα περισσότερο. Αυτά τα ποσοστά μετατρέπουν ίσως την περιοχή της Εορδαίας σε μια από τις πλέον «πολιτικοποιημένες».
Το γεγονός πως σε μια περίοδο ακραίας οικονομικής αλλά και κοινωνικής κρίσης, τόσοι πολλοί συμπολίτες μας το… «ρίχνουν στην πολιτική», δεν θα το σχολιάσω ιδιαίτερα. Οι αιτίες για αυτό, μπορεί να είναι πολλές. Μια πιθανή αιτία θα μπορούσε να είναι η ανάγκη που νιώθουν πλέον πολλοί συμπολίτες μας να εκφραστούν πολιτικά και να βοηθήσουν το κοινωνικό σύνολο, στον βαθμό που θεωρεί ο καθένας ότι μπορεί να το κάνει. Εξάλλου είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι η οικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι εδώ και 5 χρόνια, έχει αλλάξει ριζικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα . Κάποιοι πραγματικά νιώθουν την ανάγκη να εκφραστούν για την λαίλαπα που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Μια άλλη «αρνητική» (και απλουστευμένη κατά την γνώμη μου) αιτία για τις τόσες υποψηφιότητες είναι ότι… απλά δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν. Το γεγονός πως η πλειοψηφία των είναι υποψηφίων είναι άνεργοι, συνταξιούχοι ή υποαπασχολούμενοι, σίγουρα έχει τον συμβολισμό του.
Ωστόσο ο λόγος που κάποιος συμπολίτης μας επιλέγει να ασχοληθεί με τα κοινά, δεν έχει καμιά απολύτως σημασία και δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν. Γιατί ως φαινόμενο δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο, παρά θετικό. Η ενεργοποίηση των πολιτικών αντανακλαστικών του κάθε πολίτη είναι το πλέον σημαντικό ζητούμενο για να αρχίσει να «κρίνει και να κρίνεται» με ουσιαστικό τρόπο στην κοινωνία στην οποία ζει και πορεύεται. Και σίγουρα η θέση του δημοτικού συμβούλου (και όχι του δήμαρχου και των αντιδημάρχων) ούτε λεφτά έχει, ούτε μίζες, ούτε άλλα προφανή «πλεονεκτήματα» που θα μπορούσε κάποιος κακοπροαίρετα να ισχυριστεί.
Ακόμα και λόγω προσωπικής προβολής κάποιος να επιθυμεί ασχοληθεί (η οποία μπορεί να πηγάζει από επαγγελματικές ή προσωπικές σκοπιμότητες), πάλι θετικό είναι. Διότι όταν κάποιος συμμετέχει σε μια εξίσωση στην οποία δεν επιβαρύνει οικονομικά κανέναν αλλά μπορεί να προσφέρει, μόνο θετικό πρόσημο μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα.
Μια κοινωνία είναι προτιμότερο να αποτελείται από πολιτικοποιημένους πολίτες (ή πολιτικάντηδες – ανάλογα με την προαίρεση του καθενός). Διότι η «πολιτική» δεν είναι τίποτα περισσότερο από την επενέργεια ενός ατόμου προς άλλους συνανθρώπους του. Θα έλεγε κάποιος ότι αποτελεί τον μέγιστο βαθμό κοινωνικοποίησης. Σίγουρα λοιπόν αυτό το «μοντέλο» Έλληνα πολίτη είναι καλύτερο από τον Έλληνα πολίτη που μέχρι τώρα ζούσε αποκλειστικά για τον εαυτό του και τον μικρόκοσμό του. Προσπαθώντας να επιβιώσει αυτός και η οικογένειά του, αρκετά συχνά εις βάρος των άλλων συμπολιτών του και πολύ πιο συχνά εις βάρους του κράτους. Αδιαφορώντας παράλληλα, για το τι συμβαίνει γύρω του. Το συγκεκριμένο «μοντέλο Έλληνα» εξάλλου, είναι αυτό που επέτρεψε σε μια ομάδα διαφθαρμένων και αναξίων πολιτικών να φτάσει την Ελλάδα εκεί που την έφτασε. Εύχομαι ειλικρινώς καλή επιτυχία σε όλους.
Παύλος Κιλίντζης
pkilintzis@gmail.com
