Καθώς οι περισσότεροι από εμάς μπερδεύουν τις έννοιες της στρατηγικής απόφασης και της απόφασης της στρατηγικής, έχουν την εντύπωση ότι οι αποφάσεις στην τακτική είναι απαραίτητα τακτικές. Κατά συνέπεια, δεν προσπαθούν καν να αναρωτηθούν αν μια στρατηγική απόφαση μπορεί να παρθεί σε τακτικό πλαίσιο.
Με αυτήν την προσέγγιση μπαίνουν αναγκαστικά σε ένα παραδοσιακό πεδίο που τους εγκλωβίζει και δεν τους επιτρέπει να βρουν μια καινοτομία. Ενώ η επίλυση του προβλήματος μπορεί να το απαιτεί. Αλλιώς απλώς υπάρχει διατήρηση του προβλήματος και αυτή η διατήρηση προκαλεί τη διαχείριση.
Στην πραγματικότητα αν εξετάσουμε τους ελιγμούς και τους συνδυασμούς που υπάρχουν στο σκάκι θα αντιληφθούμε ότι μια στρατηγική κίνηση μπορεί εκ φύσης να έχει πολλαπλές επιπτώσεις πάνω στο τακτικό επίπεδο. Έτσι πρέπει να αναρωτηθούμε, κατά πόσο είναι εφικτό να πάρουμε μια στρατηγική απόφαση στο επίπεδο της τακτικής.
Αν το αναρωτηθούμε τότε θα βρούμε ένα παράδειγμα ή ακόμα κι ένα νοητικό σχήμα το οποίο είναι καθοριστικό. Πιο συγκεκριμένα, αν επιτρέπεται αυτή η έκφραση σε αυτό το πλαίσιο, αυτή η ιδιότητα προέρχεται από ένα άλλο νοητικό σχήμα που είναι σημαντικότατο στη στρατηγική, είναι ότι το μέλλον είναι και το εγκλωβισμένο μέλλον μέσα στο παρελθόν. Κι έτσι δίνει τη δυνατότητα να λειτουργήσει ως χώρος αντίστασης μέσω του χρόνου. Σπάνιοι είναι οι άνθρωποι που μπορούν να πάρουν μια στρατηγική απόφαση σε αυτό το πλαίσιο.
Συνεπώς, δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει. Σημασία έχει ότι η εκδοχή μπορεί να επηρεαστεί από το μέλλον διότι προέρχεται από το πολλαπλό παρελθόν όταν είναι παρόν. Η αντίληψή μας για ένα σχέδιο είναι σπάνια σε επίπεδο της τακτικής, αλλά όταν γίνεται θεωρούμε ότι είναι φυσιολογικό.
Αν όμως αντιληφθούμε ότι όλα τα παραδείγματα που έχουμε στην Ιστορία είναι τέτοιου τύπου τότε αντιλαμβανόμαστε την αξία του χώρου.
