Κοιτάζοντας στον παγκόσμιο χάρτη, βλέπουμε μια σειρά κρατών που μοιάζουν με ηφαίστειο που σιγοβράζει. Ιράν, Ιράκ, Συρία, Τουρκία, Αίγυπτος, Λιβύη, Παλαιστίνη και ανάμεσά τους μια μεγάλη θάλασσα αλμυρού νερού.
Το Αιγαίο Πέλαγος πηγή ζωής για αιώνες, τώρα έγινε πηγή κινδύνου λόγω του πλούτου που κρύβει στα σωθικά του. Στο κάτω μέρος του η Κρήτη με τις Νατοϊκές βάσεις, στην άλλη πλευρά η πολύπαθη Κύπρος, κάπου εκεί γύρω ο ευνουχισμένος Λίβανος, παρούσα η ξεδοντιασμένη λόγω μνημονίων Ελλάδα και φυσικά το πανταχού παρόν πανίσχυρο Ισραήλ!
Ένα εκρηκτικό μείγμα φορέας γεωπολιτικών εξελίξεων και αν συνυπολογίσουμε την ουκρανική κρίση, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν πολύ!
«Credo quia absurdum est» (“το πιστεύω γιατί είναι παράλογο”) έλεγε ο Τερτυλλιανός και κάτι ανάλογο προφήτευσε άρθρο της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ τον Αύγουστο του 2013: «Η Μεσοποταμία φλέγεται για το χρίσμα του προφήτη». Αφού αποσταθεροποίησαν το Ιράκ με την εισβολή και την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν, ενεργοποιώντας έτσι τις δυνάμεις αποσταθεροποίησης της Αλ-Κάϊντα στη Μεσοποταμία, η “Δύση” συνεχίζει την απελπισμένη παλινδρόμηση στο κενό!
Άναψαν το φυτίλι στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στη Συρία για να ανατρέψουν τον Άσσαντ, άναψαν το φυτίλι της ανωμαλίας στην Ουκρανία και συνεχίζουν με τη γενοκτονία των Παλαιστινίων. Η Μέση Ανατολή αποσταθεροποιείται, ρεαλιστική πολιτική δεν φαίνεται να υπάρχει και τα γεγονότα μοιραία ανοίγουν τους ασκούς του Αιόλου. Απελευθερώνονται ακραίες περιφερειακές δυνάμεις της περιοχής (Σημιτικές ή Σουνιτικές) και δεν γνωρίζουμε ποια θα είναι η κατάληξη!
Εάν βέβαια ο κύκλος της βίας επεκταθεί, ίσως και να δικαιωθεί το ρηθέν υπό των Λατίνων…BELLUM OMNIUM CONTRA OMNES (πόλεμος των πάντων κατά πάντων).
Όπως πάντα συμβαίνει, το παιχνίδι των Μεγάλων Δυνάμεων ξετυλίγει εις βάθος των μικρών λαών, με τους μικρούς να βρίσκονται στην συνήθη θέση μεταξύ σφύρας και άκμονος!
Σε αλλοτινούς καιρούς ο Μέττερνιχ ρύθμιζε τις τύχες του τότε γνωστού κόσμου, για να τον αντικαταστήσει στον κυνικό αυτόν ρόλο ο Κίσινγκερ, στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα. Έτσι, ο γνωστός αυτός μάγος της γεωπολιτικής, μετά την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, επέλεξε να εξισορροπήσει αυτή τη “ζημιά” με θήραμα τη Μέση Ανατολή. Εμπροσθοφυλακή τους σε αυτό το παίγνιο, ήταν ο πεφωτισμένος λαός του Θεού, το Ισραήλ.
Γνωρίζουμε καλά, πως η Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου είναι ένας πολύ ευαίσθητος χώρος. Γεωπολιτική, γεωστρατηγική και γεωοικονομία βρίσκονται όλα εδώ μαζεμένα. Οι κοσμοκράτορες δεν ανέχονται στραβοπατήματα των μικρών και αυτό το είδαμε παλαιότερα με τον κυνικό τρόπο που “σκότωσαν” τον Λίβανο. Αυτό από μόνο του φυσικά δεν έφτανε για τον πλήρη έλεγχο της περιοχής και σειρά τώρα είχε μία ακόμη “επικίνδυνη” χώρα, η Κύπρος.
Η Κύπρος ήταν και είναι ένα φυσικό στρατηγικό αεροπλανοφόρο στη Μεσόγειο και με την τουρκική εισβολή-κατοχή, ο πρώτος σκοπός επετεύχθη. Τα τουρκικά στρατεύματα έκτοτε κατέχουν παράνομα το 40% του νησιού, η Τουρκία έχει γράψει στα παλιά της τα παπούτσια τις αποφάσεις του ΟΗΕ, οι αγνοούμενοι ξεχάστηκαν, η αδιαφορία της πολιτείας συνεχίζεται και στην Κύπρο αρχίζει η υλοποίηση του… ”Σχεδίου Ανάν”.
Τα συμφέροντα των ΗΠΑ είναι αυτά που διαχρονικά κρατούσαν την εκκρεμότητα της “διαίρεσης” του νησιού και ανάλογα με τις εξελίξεις, αυτά θα προχωρήσουν σύμφωνα με τους πόθους του υπερατλαντικού φίλου και συμμάχου!
Δεν πάει καιρός που γίναμε μάρτυρες εξελίξεων της “Αραβικής Άνοιξης” και πάλι στο παιχνίδι αυτό, καταλυτικό ρόλο σε Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, παίζει ο γνωστός Ισραηλινός χωροφύλακας! Στη νευραλγική αυτή ζώνη έχουν μεριμνήσει να δημιουργήσουν το κράτος του Ισραήλ, το οποίο λειτουργεί ως φρούριο ελέγχου και οτιδήποτε θεωρηθεί και χαρακτηριστεί εμπόδιο στο δρόμο των κοσμοκρατόρων, “επισημαίνεται” και φεύγει δια πυρός από τη μέση!
Χαρακτηριζόμενα ως εμπόδια στο παρελθόν για το αμερικάνικο μαγαζί στην περιοχή και για τα οποία υπήρξε το ανάλογο φάρμακο, ήταν ο Λίβανος, η Κύπρος, η Αίγυπτος, η Λιβύη, η Συρία, το Ιράκ, το Ιράν κλπ. Η Ελλάδα και φυσικά είναι ένα ζητούμενο στο πρόβλημα, την οποία και έχουν καταστήσει υπάκουη με τα μνημόνια, αλλά από μόνη της είναι ένα ζητούμενο που χρήζει ιδιαίτερης ερμηνείας και μελέτης. Αυτό φυσικά, λόγω της γεωστρατηγικής θέσης που κατέχει στο χάρτη της γεωπολιτικής και γεωοικονομίας!
Να όμως που φτάνουμε για άλλη μία φορά στο κυρίως εμπόδιο της συγκεκριμένης περιοχής και αυτό είναι οι πολύπαθοι Παλαιστίνιοι. Στις “ΤΟΜΕΣ” του ο Χρήστος Φιλιππίδης έγραψε: «Οι Παλαιστίνιοι αποτελούν μία τραγική ιστορία, ένα όνειδος για τον πολιτισμό μας. Τους ξερίζωσαν από τις εστίες τους. Τους έκαναν πρόσφυγες, για να δημιουργηθεί το προγεφύρωμα του Ισραήλ. Και τώρα, τους μέμφονται, γιατί στην απελπισία τους, κάνουν αεροπειρατείες και σκοτώνουν.»
Όμως, ό,τι και να κάνουν οι Παλαιστίνιοι δεν πρόκειται να υποχωρήσουν. Διεκδικούν και δικαιούνται πατρίδας και αυτό το γνωρίζουν άπαντες. Αν δε λυθεί το παλαιστινιακό πρόβλημα, δεν θα γίνει ειρήνη στη Μέση Ανατολή!
Στην λωρίδα της Γάζας συντελείται γενοκτονία εναντίον των Παλαιστινίων και σε αυτό το έγκλημα συναινούν Ομπάμα και Μέρκελ. Σκοτώνονται εκατοντάδες άνθρωποι, ξεθεμελιώνονται πατρίδες, για να επιβληθεί “δημοκρατικά” η “ειρήνη” του σκότους. Όπως αυτή που επέβαλαν οι Ρωμαίοι πριν από 20 αιώνες με βία και αίμα!
Προωθείται ένα σχέδιο που θέλει εκτός παιγνίου κάθε χώρα που δεν είναι του χεριού τους. Κάθε λαός που αντιδρά έχει κατά τη δική τους λογική θέση μόνο επί του σταυρού του μαρτυρίου. Συμπερασματικά λοιπόν, η ουσιαστική άλωση της Κύπρου είναι η πρώτη φάση ενός καλά μελετημένου σχεδίου και βλέπουμε την συνέχειά του γραμμένη με αίμα. Τα τεκταινόμενα στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής είναι μέρος του σχεδίου αυτού, όπως και η φαλκίδευση της ακεραιότητας της Ελλάδος με τα μνημόνια!
Τα γεγονότα σε Ουκρανία, Ιράν, Συρία κλπ, είναι στο γενικότερο πλάνο της γεωστρατηγικής τους και το ζήτημα είναι αν θα συνεχίσουν για πολύ. Η ιστορία όμως διδάσκει, πως για να λειτουργήσει αποδοτικά ένα σύστημα που εγκαθιστούν οι “Δυνάμεις” με τη βία, αρκεί η προοπτική μιας γενιάς. Από εκεί και ύστερα, οι αλλαγές είναι φυσικό επόμενο!
Αν λοιπόν τώρα, για να γυρίσουμε στο ζητούμενο των ημερών, το Ισραήλ που λειτουργεί ως αγωγός συμφερόντων των ΗΠΑ, θα έχει και όφελος μακροπρόθεσμα για όσα γίνονται με δική του συμμετοχή, αυτό είναι προς διερεύνηση. Μήπως όμως τελικά στο μέλλον αποδειχτεί, πως όλα αυτά δεν συμφέρουν αληθινά το Ισραήλ;
Διαμαντής Θ. Βαχτσιαβάνος
