Το εξαιρετικό μυθιστόρημα επιστημονικής φαντασίας (που γίνεται προσεχώς ταινία) του Andy Weir κάνει το να είσαι -εγκλωβισμένος στον Άρη- αστροναύτης πάλι κουλ.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Το να παρακολουθείς δηλαδή έναν αστροναύτη να προσπαθεί να επιβιώσει μόνος στον Άρη μέχρι να βρεθεί τρόπος ή να τον μαζέψουν πάλι ή να πεθάνει. Ειδικά από τη στιγμή που δεν υπάρχουν πουθενά εξωγήινοι ούτε για δείγμα. Αλλά ο nerd, όπως αποκαλεί τον εαυτό του, πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας του The Martian, τα καταφέρνει. Με λίγη, είναι αλήθεια, βοήθεια από τον ‘χαιτά’ Καναδό τηλεοπτικό ήρωα των 80s.
Όλα ξεκινούν όταν ο Αμερικάνος αστροναύτης Mark Watney, βοτανολόγος, μηχανολόγος, εξαιρετικά εύστροφος και βιτριολικά ετοιμόλογος, βρίσκεται εγκλωβισμένος στην επιφάνεια του Άρη όταν οι σύντροφοί του τον αφήνουν πίσω νομίζοντας ότι είναι νεκρός μετά από ένα ατύχημα που του συνέβη κατά τη διάρκεια μιας ‘μαζέψτε τα και γυρίστε στη Γη’ αμμοθύελλας.
Mόνο που εκείνος όχι μόνο είναι ζωντανός (έστω και με μια κεραία δορυφόρου να του έχει τρυπήσει τα πλευρά και το τζάμι του κράνους του σπασμένο), αλλά είναι και απολύτως αποφασισμένος να παραμείνει έτσι.
Ακόμη και αν οι μόνες προμήθειες που έχει είναι ο θόλος στον οποίο ήταν προγραμματισμένο να μείνει η αποστολή (κομπλέ με μηχανήματα που παράγουν οξυγόνο, νερό και ηλεκτρισμό-αλλά όχι για όσο χρόνο του χρειάζεται), μερικά ‘έτοιμα γεύματα’ (που και πάλι δεν είναι αρκετά), μια ντουζίνα κατεψυγμένες πατάτες (μεγάλο spoiler αυτό και ας μην του φαίνεται) και 1-2 ρόβερ εξερεύνησης με περιορισμένη ακτίνα δράσης.
Επίσης, επειδή ακριβώς η ‘κεραία’ του ‘ραδιοφώνου’ βρίσκεται στα πλευρά του, δεν έχει καν τρόπο να επικοινωνήσει πίσω με τη Γη για να τους ενημερώσει ότι είναι ζωντανός. Τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που φλασάρει και πάει και μαζεύει τα ερείπια του Pathfinder που είχε ξεμείνει από προηγούμενη αποστολή.
”Είχα στόχο από την αρχή να ‘βασανίσω’ τον Mark. Αλλά ήθελα κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει να έχει λογική εξήγηση για ποιο λόγο έχει προκύψει. Επίσης ήθελα, αν και τον έκανα έξυπνο, να μην είναι αλάνθαστος”
Eντάξει, τα πράγματα δεν είναι τόσο τραγικά όσο τα παρουσιάζω για να σας ‘ψήσω’. Αν o Mark καταφέρει να επιβιώσει για περίπου δυο χρόνια μόνος του και να διασχίσει τα 3.200 χιλιόμετρα απόσταση που τον χωρίζουν από εκεί που θα προσεδαφιστεί, δυο χρόνια μετά, η επόμενη προγραμματισμένη αποστολή, όλα θα πάνε μια χαρά. Με άλλα λόγια, άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.
Η μόνη διαφορά με τον κοινό άνθρωπο (που θα έψαχνε μάλλον μια τρύπα να κρυφτεί ή ένα πιστόλι για να τινάξει τα μυαλά του στον αέρα) είναι ότι ο Mark διαθέτει ηθικό ακμαιότατο (ναι, είναι από αυτούς τους ανθρώπους) και τόσο ‘λεπίδα’ μυαλό που αρχίζει -μεθοδικά και με εντελώς ρεαλιστικό τρόπο- να λύνει ένα ένα τα προβλήματα που έχει μπροστά του. Καθώς και όλα εκείνα που στη πορεία θα παρουσιαστούν.
Όλα αυτά ενώ ταυτόχρονα γίνεται, όπως είναι λογικό, ο πιο διάσημος άνθρωπος στη Γη, όπως λέει και το cover του βιβλίου. Κρίμα όμως που εκείνος βρίσκεται στον Άρη.
Από όλα τα παραπάνω κρατήστε την λέξη ‘ρεαλισμός’. Αυτός δηλαδή που ήταν ο στόχος του συγγραφέα. Γιατί ότι λύση περιγράφει, υπό προϋποθέσεις και με τις κατάλληλες γνώσεις, θα μπορούσαμε να την εφαρμόσουμε και εμείς.
Από το να (SPOILER ALERT) αφαιρέσουμε οξυγόνο από τα καύσιμα και να καλλιεργήσουμε πατάτες στον Άρη μέχρι να καταφέρουμε να κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο χρησιμοποιώντας ένα ραδιενεργό κουτάκι. Αν και δυστυχώς ο ηρωάς μας δεν βάζει στόχο να φτιάξει τη δική του μπύρα. Αλλιώς είμαι βέβαιος πως θα τα κατάφερνε.
Όπως ακριβώς ο εμπνευστής του κατάφερε να μας χαρίσει ένα μυθιστόρημα τύπου Gravity όπου η έμφαση όμως πέφτει στη δύναμη του ανθρώπινου μυαλού και όχι σε ‘περιττούς’ μελοδραματισμούς , τύπου σκέφτομαι το σκυλί/γονείς/γκόμενα που άφησα πίσω.
Εδώ οι χαρακτήρες (βλέπε υπόλοιποι αστροναύτες και λοιποί υπεύθυνοι της NASA που βλέπουν ξαφνικά να έχουν απεριόριστο budget προκειμένου να τον σώσουν) δεν κλαίνε, ούτε μοιρολογάνε. Το μόνο που κάνουν είναι να σκέφτονται.
Κάτι που κάνει φως φανάρι ότι αυτός που το έγραψε έχει φάει τα νιάτα του μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή και όχι παίζοντας έξω στην παιδική χαρά, όπως τα υπόλοιπα παιδάκια.
‘Δουλεύω ως προγραμματιστής από τα 15 μου, έχω δει κάθε επεισόδιο του Doctor Who και έχω διαβάσει κάθε βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που έχει ποτέ γραφτεί’
Αυτή τη στιγμή το βιβλίο, που ο Weir το δημοσίευσε μόνος του το 2012 και μετά υπέγραψε συμφωνία με εκδοτικό οίκο (έναντι εξαψήφιου αριθμού μηδενικών) για να το κυκλοφορήσει πάλι στις αρχές Φεβρουαρίου, είναι στην ταχεία λωρίδα κυκλοφορίας του Χόλιγουντ για να γίνει ταινία.
Το πιο σημαντικό όμως για εκείνον είναι ότι το inbox του είναι γεμάτο από αποθεωτικά e-mails από επιστήμονες, αστροναύτες και γενικότερα ανθρώπους που δουλεύουν στην NASA. Τους ίδιους που ανέκαθαν αποτελούσαν τους ήρωες του και τον πραγματικό λόγο που κάθισε να γράψει αυτό το βιβλίο.
”Το concept μου είναι απλό και βαρετό. Δηλαδή ο Ροβινσώνας Κρούσος στον Άρη. Η διαφορά είναι ότι χρησιμοποίησα την επιστήμη, την αληθινή επιστήμη, για να μου υπαγορεύσει την πλοκή”
ΠΗΓΗ: oneman.gr
