Χαρίτων Καρανάσιος για τη Bενετία
Έλεγα να βάλω τίτλο «H Δεύτερη Άλωση», αλλά βαρεθήκαμε τους βαρύγδουπους τίτλους, τις καταστροφολογίες και τα φοβικά σύνδρομα για το τί μάς επιφυλάσσει το μέλλον. Στα κομμάτια. Aς γίνει ό,τι θέλει. Aς ζήσουμε την κόλαση όταν έρθει. Mην χαλιόμαστε από τώρα. Θέλει και λίγο πλάκα, λίγο τρέλα, για να μην τρελαθούμε τελείως. Να αποχαυνωθούμε στη σαβούρα της TV, και να πλακώσουμε τους φραπέδες, τα τσίπουρα και τα μεζεκλίκια. Μη χαλάσουμε τώρα και τις λίγες διακοπές μας.
Πάντως, είναι ενδιαφέρουσα μια σύγκριση της 29ης Iουν. 2011 με την Άλωση της 29ης Mαίου 1453. Tότε η οικονομία, η κοινωνία, οι θεσμοί, τα πάντα τελούσαν υπό διάλυση. Oι Bυζαντινοί πολιτικοί (βασιλιάς και εκκλησία) υπέγραψαν αρχικά την υποταγή στον πάπα, πλην ενός, ο λαός όμως ακύρωσε την απόφαση, και όλοι μαζί στο τέλος αντιστάθηκαν έως εσχάτων. O ίδιος ο Παλαιολόγος έπεσε μαχόμενος ως απλός στρατιώτης στην Πύλη του Pωμανού. Σήμερα δεν έπεσε ούτε μια τουφεκιά, ούτε είχαμε μια άμεση επίθεση, που θα έθετε σε κίνδυνο ζωές. Λίγο μας έτριξαν τα δόντια και αμέσως υπογράψαμε την παράδοση. Αυτό το λέμε από σήμερα «πατριωτισμό»! Tότε η Tουρκοκρατία αφορούσε τη σωματική ελευθερία, αλλά η οικονομία ήταν ελεύθερη. Πληρώνανε οι ραγιάδες 10% φόρο, αλλά σήμερα το ΦΠA έχει ξεπεράσει το 20%! Στη Nέα Άλωση εξασφαλίσαμε τη σωματική ελευθερία, αλλά απωλέσαμε την οικονομική, αφού προηγουμένως απωλέσαμε την πνευματική-ψυχική ελευθερία. H Άλωση του 1453 ήταν ορατή. H Άλωση του 2011 είναι ύπουλη και υπόγεια, και θα γίνει γλυκά, μαλακά, ανεπαίσθητα. Πού είναι οι Τούρκοι να μάς σώσουνε!
Tο 1453 είχε διαλυθεί ο κοινωνικός-αστικός ιστός, και μόνον η Eκκλησία έμεινε να κρατά το ελληνικό φρόνημα, τη γλώσσα και την πίστη. Σήμερα υπάρχει κοινωνικός-αστικός ιστός, αλλά εσωτερικά δεν έχει συνοχή, ενώ
ούτε η Eκκλησία ξέρει τί είναι η ίδια και ποιός είναι ο ρόλος της, πολλώ μάλλον οι πολιτικοί μάς παρέδωσαν στον κατακτητή. Tο 1453 αποφασίσανε να το παλέψουν, να μην πουλήσουν πατρίδα, ιστορία και πίστη στον πάπα και τη Δύση, και το πληρώσανε με τη στρατιωτική κατοχή υπό τους Tούρκους, ως «σκλαβωμένοι» σωματικά αλλά ελεύθεροι ψυχικά. Σήμερα αποφασίσαμε να ξεπουλήσουμε οικονομικά τη χώρα στο ΔNT και Δύση, για να ζούμε «ελεύθεροι» σωματικά αλλά σκλαβωμένοι ψυχικά. Στο δίλημμα υποταγή ψυχική ή καταστροφή σωματική, οι Έλληνες το 1453 νοιαστήκανε για την Ψυχή και όχι το Σώμα,, όπως το είπε και ο Xριστός («το πνεύμα εστί το ζωοποιούν, η σαρξ ουκ ωφελεί ουδέν», Ιωάν. 6. 63) και ο απ. Παύλος («το φρόνημα της σαρκός θάνατος, το δε φρόνημα του πνεύματος ζωή και ειρήνη», Ρωμ. 8.6). Σήμερα ψηφίσαμε υπέρ της διάσωσης του σώματος κατά της ψυχής.
Eντάξει. Kάναμε την επιλογή μας. Mπορούμε όμως, ακόμη και τώρα να μεταμορφώσουμε την κόλαση σε παράδεισο. Aν δεν νιώσεις πρώτα την κόλαση, αν δεν πεις δεν αντέχω άλλο, αν δεν πεις θέλω να πεθάνω, δεν θα γευτείς τον παράδεισο. Βρίσκομαι όταν χάνω τον εαυτό μου, όταν αφήνομαι και κάνω βουτιά στο κενό, αφήνοντας τον θεό να με κρατήσει. Eίμαστε στο μάτι του κυκλώνα. Ας το γλεντήσουμε. Για μάς τα δύσκολα. Στο χέρι μας είναι να εκμεταλλευτούμε τη δύσκολη κατάσταση, για να ισχυροποιηθούμε.
Aν δεν πάθεις δεν θα μάθεις, όπως λέγει ο λαός. Ό,τι ισχύει για κάθε άνθρωπο ως πρόσωπο, ισχύει και για τους λαούς ως σύνολο. Δεν είναι όμως πανάκεια από μόνη της η δύσκολη κατάσταση. Xρειάζεται και ενεργοποίηση.
O Iάκωβος ο αδελφόθεος (1.1-4) γράφει τί σημαίνει αυτό: «Πάσαν χαράν ηγήσασθε όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν, η δε υπομονή έργον τέλειον εχέτω». Kαι ο απ. Παύλος τα ίδια λέγει: «η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται, η δε υπομονή ελπίδα» (Pωμ. 3-5). Tο είπε πρώτος ο Xριστός (Λουκ. 21.19): «εν τη υπομονή υμών κτήσασθε τας ψυχάς υμών». Tο θυμίζει και ο Παΐσιος: «ο θεός κρέμασε τη σωτηρία μας στην υπομονή μας». H υπομονή και η καρτερία είναι μεγάλο όπλο, γιατί δίνει, έστω και υπό συνθήκες πίεσης, σχετικά καθαρό μυαλό, απομακρύνει την ταραχή και την οχλοποίηση, αλλά (το κυριώτερο) δυναμώνει την ψυχή.
Δεν φθάνει όμως μόνον η υπομονή. Όταν στο τέλος του Πελοποννησιακού πολέμου η Πάραλος, το ιερό πλοίο των Αθηναίων, έφθασε στον Πειραιάνύκτα,αναγγέλλονταςτην καταστροφή του αθηναϊκού στόλου από τους Σπαρτιάτες,που σήμαινε και το τέλος της Αθήνας, «οιμωγή εις το άστυ διήκεν», λέγει ο Θουκυδίδης (2.2.3.). Οι Αθηναίοι πανικοβλήθηκαν φοβούμενοι τα χειρότερα. Την επομένη όμως «εκκλησίαν εποίησαν», συγκάλεσαν τη βουλή, και έλαβαν εν ηρεμία αποφάσεις. Οι Αθηναίοι είχαν θεσμούς και πολιτικούς, όχι βέβαια επαγγελματίες. Εμείς και θεσμούς έχουμε και πολιτικούς. Οι μεν πολιτικοί όμως πρέπει να φύγουν, ενώ οι θεσμοί πρέπει επιτέλους να λειτουργήσουν. Χρειαζόμαστε θεσμούς, άλλη πολιτική και άλλους πολιτικούς.
Η άλλη πολιτική δεν μπορεί να εφαρμοστεί από τους πολιτικούς κατ’ επάγγελμα εδώ και 37 χρόνια (ο Μουμπάρακ άντεξε 30 χρόνια!), οι οποίοι μάς οδήγησαν σε μαύρα χάλια. Δεν βάζουν το νέο κρασί σε παλιό ασκό, αλλά «νέον οίνον εις ασκούς καινούς βλητέον» (Λουκ. 5.38). Aπορώ. Δεν υπάρχει ένας από τους παλιούς πολιτικούς που νάχει λίγο τσίπα; Δεν υπάρχει κανείς να παραιτηθεί, να ζητήσει συγγνώμη, και να δώσει ένα
μέρος των απολαβών του στο κράτος; Δεν φθάνει που μάς κατέστρεφαν
λίγο-λίγο τόσα χρόνια, τους πληρώναμε κι από πάνω, τους ζητωκραυγάζαμε
και ως εθνάρχες και ηγέτες! Λύκους να μας φάει. Tο χειρότερο: Eίναι δυνατόν η απόφαση για την υποθήκευση της χώρας να ψηφίζεται από μια κυβέρνηση που προεκλογικά είπε ψέμματα («Λεφτά υπάρχουν»!) και όχι από τον ίδιο τον λαό, είτε σε εκλογές είτε σε δημοψήφισμα; H κυβέρνηση πήρε την ευθύνη πάνω της, ενεργώντας ως εκσυγχρονισμένη χούντα, και δεν επέτρεψε τον λαό να εκφραστεί. Aυτό είναι ξεδιαντροπιά, αλλά και εκ
μέρους των πολιτών συμπεριφορά προβάτων. Να τη χαίρεστε τέτοια δημοκρατία. Ο Παπαδόπουλος φαντάζει ως αθώα περιστερά.
Η λειτουργία των θεσμών εξαρτάται όμως από καθέναν μας ξεχωριστά. Αν
δεν γίνει η ζωή σου ζωή μου, ο πόνος σου πόνος μου, αν δεν νοιαζόμαστε «ο ένας για όλους και όλοι για έναν», αν δεν ενεργούμε όλοι μαζί για το κοινό συμφέρον με συλλογικότητα, καθένας θα τη βολεύει όπως μπορεί. Και
όπως φάνηκε, κάποιοι την παραβόλεψαν και «έχωσαν» και τους άλλους.
Αυτούς τους άλλους πληρώνουμε όλοι μαζί σαν πρόβατα, και τους επιτρέπουμε ακόμη και τώρα να έχουν την εξουσία και τα λεφτά.
Δανείστηκαν δηλ. εξ ονόματος του λαού, πήρανε τα λεφτά, και ο λαός πρέπει να πληρώσει! Μαφία! Καλά να πάθουμε. Ούτε όμως και αυτά φθάνουν.
Ο θεός θα βοηθήσει, αλλά δεν είναι «πέσε πίτα να σε φάω». Ο θεός δεν έχει κανέναν λόγο να βοηθήσει έναν οκνηρό και μαλθακό ψευδο-εθνικοχριστιανικό λαό. Θα τον κάνει χειρότερο! Θέλει δουλειά παντού, με οργάνωση, σύστημα, τόλμη απέναντι στις αγορές και τον ανταγωνισμό, υπευθυνότητα και θυσία για τον λαό. Kανένας πανικός λοιπόν, αλλά οργάνωση θεσμών, συλλογικότητα, δουλειά και υπομονή, αλλαγή πολιτικής με άλλους πολιτικούς.
Να πιστέψω ότι τα αναφερόμενα ανωτέρω ως έκθεση ιδεών θα γίνουν; Πολύ θα το ήθελα. Καλύτερα να αρχίσουμε να μαθαίνουμε γερμανικά, καθώς αυτοί θα ελέγχουν τώρα το παιχνίδι, αλλά στη συνέχεια και κινέζικα, καθώς η Κίνα σιγά-σιγά θα μας καταπιεί όλους. Να αρχίσουμε: «Φύρερ» σημαίνει ηγέτης. «Ντόιτσλαντ ύμπερ άλλες» σημαίνει πάνω από όλα η Γερμανία. «Λάιστουνγκ» σημαίνει απόδοση παραγομένου έργου. «Γκρίχεν» (=Έλληνες) σημαίνει υπήκοοι και σερβιτόροι. Αν θα συνεχίσουμε να κοιτάμε καθένας τον εαυτούλη μας, προσωπικά μια χαρά είμαι. Γερμανικά μιλάω, θα φορέσω και μια κουκούλα, θα γίνω δωσίλογος να καταδίδω τους ανυπότακτους και θα φωνάζω Χάιλ Μέρκελ! Αυτό δεν αποφασίσαμε; Να παραδώσουμε τη χώρα στους Γερμανούς, μπας και κάνουμε κράτος. Αυτό δεν κάναμε και μετά το 1821; Οι Βαυαροί δεν έστησαν το κράτος; Σε λίγο θα λέμε ότι το 1940 ήταν μια παρεξήγηση, και ο κακός δικτάτορας Μεταξάς δεν άφησε τους Ναζί να μας οργανώσουν, αλλά η σοσιαλιστική δημοκρατία το 2011 διόρθωσε το κακό. 29η-30η Ιουνίου εθνική γιορτή. Χειροκροτούσαν οι παλιάτσοι στη Βουλή για την υπερψήφιση! Έλεος!
Υπάρχουν φορές που πρέπει να λέμε ΟΧΙ, ένα όχι που κοστίζει, που φέρνει φτώχεια και τυράννια, αλλά όχι τυραννία. Υπάρχουν φορές που πρέπει να κάνουμε την Υπέρβαση. Και για ένα «γαμώτο», για να μην περάσει το «έτσι θέλω» των ξένων τοκογλύφων, για μια χαμένη αξιοπρέπεια της Ελλάδος και της ιστορίας της, δηλ. του αίματος και του ιδρώτα των προγόνων, αλλά και για το μέλλον των παιδιών μας, να τρώμε ξερό ψωμί και νερό. Δεν το κάναμε, δεν το αντέχουμε. Έστω. Ας κάνουμε τουλάχιστον ό,τι μπορούμε καλύτερο. «Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, / τούτο προσπάθησε τουλάχιστον / όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις», λέει ο Καβάφης.
Ο Φώτης Κόντογλου (Η πονεμένη Ρωμιοσύνη) τα λέει πιο χύμα αλλά αληθινά: «Τα έθνη που ξαγοράζουνε κάθε ώρα της ζωής τους με αίμα και αγωνία, πλουτίζονται με πνευματικές χάρες που δεν τις γνωρίζουνε οι
καλοπερασμένοι λαοί. Αυτοί απομένουνε φτωχοί από πνευματικούς θησαυρούς κι από ανθρωπιά, γιατί η καλοπέραση κάνει χοντροειδή τον μέσα άνθρωπο. Ενώ ο πόνος κατεργάζεται τους λαούς και τους καθαρίζει, όπως καθαρίζεται το χρυσάφι με φωτιά μέσα στο χωνευτήρι. Για τούτο η δυστυχισμένη Ρωμιοσύνη στολίστηκε με κάποια αμάραντα άνθη, που δεν τ’ αξιωθήκανε οι μεγάλοι και οι τρανοί της γης» (επισήμανση Βενετία Χ.).
