V for Vendetta (2005) – κινηματογραφικές προτάσεις

“Remember, remember the Fifth of November, the Gunpowder, Treason, and Plot. I know of no reason why the Gunpowder Treason should ever be forgot.”

Η Evey, μια νεαρή γυναίκα, μπλέκεται άθελα της στην προσωπική βεντέτα ενός επαναστάτη ενάντια σε μια άκρως τυραννική κυβέρνηση, στην Βρετανία του κοντινού μέλλοντος. Σταδιακά όμως εξελίσσεται σε έναν υπέρμαχο πρωτοστάτη μιας συλλογικής εξέγερσης με σκοπό την πάταξη του φασιστικού καθεστώτος..

Η 5^η Νοεμβρίου, η οποία αναφέρεται ως μια ημερομηνία-σύμβολο στην ταινία V for Vendetta και σηματοδοτεί το πιο σημαντικό ιστορικό γεγονός μιας χώρας, έχει εντυπωθεί στις συνειδήσεις ως μια φράση που αντιπροσωπεύει ένα αίσθημα απελευθέρωσης πεποιθήσεων -κάτι το οποίο δεν ισχύει πια μόνο στον κινηματογραφικό κόσμο. Παρόλο που προβλήθηκε το 2005 δε χωρά καμία αμφιβολία ότι είναι πέρα για πέρα διαχρονική. Το κόμικ του συγγραφέα Alan Moore και του εικονογράφου DavidLloyd στο οποίο έχει βασιστεί (εκδόθηκε το 1982 από την DC Comics), με σενάριο και παραγωγή των αδερφών Wachowski και τον James McTeigue στο τιμόνι της σκηνοθεσίας, αποτελεί πια σταθμό και η χαρακτηριστική μάσκα του V, σύμβολο κάθε επανάστασης. Πώς να μην είναι άλλωστε αφού η ταινία μας παρουσιάζει μια χώρα υποδουλωμένη σε μια φασιστική κυβέρνηση, η οποία έχει εκλεγεί από τους ίδιους τους πολίτες της. Φυσικά οι “δικτάτορες”  χρησιμοποίησαν μια προπαγάνδα, όπως η διάσωση των πολιτών από έναν φονικό ιό, τον οποίο οι ίδιοι διέσπειραν (όπως και το εμβόλιο βέβαια). Θα μπορούσε πολύ εύκολα να παρομοιαστεί με μια άλλη περίπτωση στην οποία η εν λόγω κυβέρνηση αναλαμβάνει το ρόλο της οικονομικής διάσωσης των πολιτών (αφού έχει ήδη προβεί σε κατάχρηση των χρημάτων τους). Όταν κυριαρχεί ο φόβος είναι πολύ εύκολο να χαθεί η λογική. Έτσι, με την απειλή της πτώχευσης, της πείνας, της υποτίμησης, της εξαθλίωσης και της υπέρμετρης υπερβολής όλων αυτών, μπορεί να πετύχει κάθε σχέδιο, όσο αδύνατο και αν φαίνεται. Αυτό όμως δεν είναι το ζητούμενο.

Η ταινία δεν μας παρουσιάζει μόνο γεγονότα, αλλά και πιθανές λύσεις. Εννοώντας, όχι την άνθιση της τρομοκρατίας βέβαια, αλλά την άνθιση του συλλογικού πνεύματος. Η δημοκρατία κερδίζει στο τέλος, όχι μόνο επειδή ανατινάσσονται κτίρια-σύμβολα ή δολοφονούνται οι υπαίτιοι, αλλά επειδή όλοι οι πολίτες συντάσσονται ίσοι και όμοιοι κάτω από την ίδια μάσκα και βγαίνουν στους δρόμους, νικώντας το φόβο και δίνοντας ένα μήνυμα. Η αφύπνιση τους δίνει το κίνητρο και με αυτό βρίσκουν το θάρρος να βάλουν ένα τέλος στην υποδούλωση. Τους δίνει την ελπίδα να κάνουν μια νέα αρχή..