Παρά λίγο…διπλωματικό επεισόδιο, στο χώρο, που ο δήμος διοργάνωσε το ενδιαφέρον συμπόσιο για την βιομηχανική μας κληρονομιά.
Ένας από τους παρισταμένους, εμφανώς συγκινημένος με την συνοδεία μάλιστα μουσικού οργάνου, τραγούδησε για τα προσωπικά του βιώματα από τα ορυχεία.
Σε μερικούς δόθηκε η εντύπωση, ότι έλεγε πως μόνο οι πρόσφυγες πόντιοι αγωνίσθηκαν και πρόσφεραν στην ανάπτυξη των ορυχείων της περιοχής μας.
Σαφώς και δεν είναι έτσι, και εφ’ όσον βγήκαν παρόμοια συμπεράσματα οπωσδήποτε είναι λανθασμένα.
Τα ορυχεία ανήκουν σε όλους τους κατοίκους, γιατί όλοι κάτι προσέφεραν. Άλλοι την γη τους, άλλοι την εργασία τους και οι περισσότεροι το πολύτιμο περιβάλλον τους.
Οπωσδήποτε, μεγάλη είναι και η προσφορά των γηγενών κατοίκων, που ήδη από τις δεκαετίες του 10 του 20 και του 30, άρχισαν δειλά – δειλά την εκμετάλλευση και την ανάδειξη του λιγνίτη για οικιακή χρήση.
Και φυσικά δεν ξεχνάμε την προσφορά αυτών που σηκώθηκαν με τα χωριά τους, για μετεγκατάσταση προκειμένου η πολιτεία να εκμεταλλευτεί το υπέδαφος, για την ανάπτυξη της χώρας.
