-Με αφορμή την παρουσίαση της συλλογής «Τα σκαρπίνια» στη Μελίτη Φλώρινας, 24/3/2018
Αποτελεί ισχυρή μου πεποίθηση, το ότι η δημιουργία και το γράψιμο, όπως και πάμπολλες καθημερινές δραστηριότητες (τέχνη, αναψυχή, έρωτας, παιδεία ή κοινωνική-πολιτική δραστηριότητα) αποτελούν μισοσυνειδητές, ελλιπείς, ανολοκλήρωτες απόπειρες άρσης της αλλοτρίωσης. Επομένως, θα μπορούσαμε να πούμε πως έστω διαισθητικά, κινητοποιείται και γράφει κάποιος, εφόσον υποφέρει από την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει, δυσανασχετεί, ασφυκτιά και αντιδρά γράφοντας.
Η γραφή, όπως λέει κι ένας παιδικός φίλος, είναι ένα συνεχές, εν εξελίξει, ταξίδι αυτοβιογράφησης. Το προσωπικό βίωμα είναι απαραίτητη προϋπόθεση κι αφετηρία για την κατάθεση της λογοτεχνικής ματιάς, το οποίο προφανώς όμως δεν αρκεί. Το έντονο βίωμα μπορεί να κινητοποιήσει τη γραφίδα, να συγκινήσει και να παρασύρει.
Ως προς το περιεχόμενο όμως; Γιατί δεν μπορεί πχ να γράψει ένας τυπικός μεσοαστός, ο οποίος, αποχαυνωμένος και βαθιά αλλοτριωμένος αντιλαμβάνεται τις κοινωνικές σχέσεις και τη συναναστροφή με όρους «διασκέδασης και δημοφιλίας»;
Παραγνωρίζουμε συχνά, πως αυτό που μεσολαβεί ανάμεσα στην εμπειρία και στην οποιαδήποτε ενέργεια, είναι αυτό που λέμε συνείδηση· κι εφόσον είμαστε κοινωνικά όντα κι όχι “θηρία ή θεοί”, είμαστε φορείς μιας κάποιας κοινωνικής συνείδησης.
Η ταυτότητα κάθε συγγραφέα, όπως και κάθε ταυτότητα, αναδύεται μέσα από την οριοθέτηση, τη σταδιακά αντιτιθέμενη συσχέτισή της με τους περιορισμούς του περιβάλλοντος, διαμορφώνεται και ωριμάζει μέσα από σχέσεις σύγκρουσης, ταύτισης, αντίθεσης και σύνθεσης. Επομένως, καθημερινοί χαρακτήρες ή αγωνιστές της ζωής δεν μπορούν να αποδοθούν από αντιλήψεις που παραβλέπουν-αγνοούν πχ το μόχθο της καθημερινής ζωής, τον άχθο της βιοπάλης, ή, στα κοινωνικά ζητήματα, αγνοούν την ταξική εκμετάλλευση, ή πάλι στα ιστορικά μυθιστορήματα, αγνοούν κορυφαία ιστορικά γεγονότα.
Διαβάστε περισσότερα εδώ…