«Εμείς είμαστε βαρόμετρο της κατάστασης που επικρατεί σήμερα στη χώρα. Πάγωσε η κίνηση στις πιάτσες, πάγωσαν τα πάντα, όλα. Δεν είναι περίεργο γιατί η Πτολεμαΐδα είναι μια εύκολη πόλη, περπατιέται, πάει ο κόσμος με τα πόδια εκεί που θέλει. Ίσως κι εμείς στη θέση των πελατών να κάναμε το ίδιο.»
Με τις φράσεις αυτές περιγράφει στον «Π» ο Νίκος, ένας νεαρός οδηγός ταξί στην Πτολεμαΐδα, το απόλυτο πάγωμα της κίνησης στον κλάδο του, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, που ο κόσμος με κλειστές τις τράπεζες και τη ρευστή πολιτική κατάσταση έχει τρομοκρατηθεί και έχει περιοριστεί στα απολύτως απαραίτητα αγαθά και υπηρεσίες.
«Ο κόσμος κάνει έναν υπολογισμό και λέει ότι δεν θα δώσω εκεί λεφτά. Και το πρώτο πράγμα που κάνει είναι να κόψει το ταξί, το θεωρεί πλέον πολυτέλεια», συνεχίζει ο Δημήτρης και μάς δείχνει το ένα από τα 4 ταξί που υπάρχουν στην πιάτσα να έχει φορεμένο σκίαστρο στο παρμπρίζ μια και θα καθίσει αρκετή ώρα στην πιάτσα. Επισημαίνει ωστόσο ότι «η κατάσταση βέβαια είναι έτσι γενικότερα τα τελευταία χρόνια, αλλά το τελευταίο διάστημα έχει παγώσει κυριολεκτικά η κίνηση.» Ανέφερε χαρακτηριστικά ότι προχθές Δευτέρα «από τις 6.15΄ το πρωί μέχρι και τις 8 το βράδυ είχα τρία τοπικά δρομολόγια, 12 ευρώ μεικτά. Μόνο αυτό σας λέω. Όταν βγάζεις ένα τέτοιο μεροκάματο δεν μπορείς να πληρώσεις το πετρέλαιο, το ΤΕΒΕ, όλα χτυπάνε πίσω. Κι αυτό έχει επίπτωση και στα έσοδα του κράτους. Άμα δεν βγάλεις πως να πληρώσεις το κράτος;»
Στην μεγάλη κρίση που περνά ο κλάδος αναφέρθηκε και ένας άλλος νεαρός συνάδελφός του, ο Δημήτρης: «Από τότε που ξέσπασε η κρίση πριν 5 χρόνια η δουλειά έπεσε κατά 70%. Δουλεύουμε ίσα- ίσα για να βγάλουμε τα έξοδά μας ή δεν πληρώνουμε τα ταμεία για να ζήσουμε εμείς. Τώρα όμως, τις τελευταίες δύο εβδομάδες η ζήτηση ταξί έπεσε 90%, μη σας πως 99%.» Διότι, όπως σημείωσε, «το ταξί έχει καταντήσει είδος πολυτελείας. Μπορεί να καθόμαστε εδώ 7 ώρες για να πάρουμε ένα δρομολόγιο. Καθόμαστε 12 ώρες για να πάρουμε δύο δρομολόγια, για να βγάλουμε 7 ή 10 ευρώ. Η κατάσταση με τα ταξί δεν είναι σημερινή, είναι πεσμένη η κίνηση τα τελευταία χρόνια, αλλά αυτό το διάστημα έχει παραγίνει. Ο κόσμος έχει φοβηθεί και κρατάει τα λεφτά του.» Στην παρατήρηση ότι ο κόσμος δεν έχει λεφτά επειδή δεν μπορεί να βγάλει από τις τράπεζες λέει ότι «λεφτά έχουν αλλά φοβούνται να τα φάνε.»
Παρεμβαίνοντας ο Νίκος πρόσθεσε πως «εδώ και πολλά χρόνια υπάρχουν 48 ταξί στην Πτολεμαΐδα και με τα σημερινά δεδομένα δεν μπορούν να επιβιώσουν. Ενώ παλιά όταν υπήρχε το στρατόπεδο ή δεν υπήρχε η μονάδα Τεχνητού Νεφρού στο Μποδοσάκειο νοσοκομείο υπήρχαν και κάποια δρομολόγια εκτός Πτολεμαΐδας, πηγαίναμε κόσμο στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη και το στρατόπεδο του Αμυνταίου έδινε δουλειά, γιατί οι φαντάροι έβγαιναν και ερχόντουσαν στην Πτολεμαΐδα που είχε μεγαλύτερη κίνηση στα μπαράκια και έπαιρναν στις 9-9.30΄ το βράδυ ταξί για να γυρίσουν στο στρατόπεδο. Αυτά έχουν κοπεί όλα και η δουλειά μας έπεσε κάθετα. Σύμφωνα όμως με τα σημερινά δεδομένα και 5 ταξί να είχε η Πτολεμαΐδα πάλι θα κάθονταν, όχι 48.»
Για «απόλυτη νέκρα» στις πιάτσες ταξί έκανε λόγο και ο ιδιοκτήτης ταξί Κωνσταντίνος Κυράκης, σημειώνοντας ωστόσο ότι «δεν μπορούμε να λέμε ότι έχει καταποντιστεί ο κλάδος, αφού έχει καταποντιστεί η Ελλάδα.» Αξιοσημείωτο είναι ότι χθες στις 5.30΄το απόγευμα αν και ήταν πρώτος στη σειρά των μόλις τεσσάρων ταξί που υπήρχαν στην πιο κεντρική πιάτσα ταξί της Πτολεμαΐδας (στην οδό Παυλίδη- Αδαμοπούλου) τον βρήκαμε στο απέναντι καφενείο να ενημερώνεται από τον φορητό υπολογιστή του μέσα από διεθνή ενημερωτικά sites για τις πολιτικές εξελίξεις που αφορούν τη χώρα μας. «Το θέμα είναι ότι ο δικός μας κλάδος εξαρτάται πάρα πολύ από την ευημερία της κοινωνίας, διότι είμαστε ένας κλάδος πολυτελείας. Αν και το κόστος του ελληνικού ταξί είναι το φθηνότερο σε όλη την Ευρώπη. Όπου κι αν έχω πάει στην Ευρώπη το ταξί ήταν δύο και τρεις φορές ακριβότερο απ’ ό,τι στην Ελλάδα. Σε Βουδαπέστη, σε Βιέννη για μια διαδρομή 3 χιλιομέτρων έπρεπε να πληρώσεις 13-14 ευρώ, ενώ εμείς παίρνουμε μόνο 4 €. Θεωρώ ότι το ταξί ως μεταφορικό μέσο στην Ελλάδα είναι για την φτωχολογιά, οι τιμές είναι πάρα πολύ χαμηλές.»
Ο κ. Κυράκης επισήμανε ακόμη ότι «το ταξί δεν έγινε είδος πολυτελείας μόνο το τελευταίο διάστημα για τον Έλληνα, ούτε καν την τελευταία πενταετία, αλλά την τελευταία δεκαετία. Αλλά την τελευταία πενταετία άρχισε το παράδοξο φαινόμενο να δηλώνουμε ζημίες και να πληρώνουμε φόρους. Το να δηλώσω 50.000 ευρώ κέρδη και να με φορολογήσει τις 10.000 ή τις 20.000 ευρώ σημαίνει ότι με αφήνει να ζήσω με 30.000 € το χρόνο. Το να δηλώνω ζημίες και να με φορολογεί πάνω στις ζημίες σημαίνει ότι μου παίρνει το ψωμί. Και άντε, οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις ήταν κεντροδεξιές. Πρέπει σήμερα η αριστερή αυτή κυβέρνηση να δει τα προβλήματα των μικρών και των μεσαίων, δεν μιλάω για το θέμα της καλοπέρασης, μιλάω για θέμα επιβίωσης. Να μπορεί ο άλλος να πάρει τα προς το ζην κι αλίμονο κι αν έχει και παιδιά που σπουδάζουν. Δουλεύουμε αυτή τη στιγμή 16 ώρες για 15-30 ευρώ είσπραξη. Άντε μετά να ζήσεις ή να πληρωθεί το ΤΕΒΕ.» Δεν παρέλειψε πάντως να τονίσει ότι παρ’ όλα αυτά «ο Έλληνας έχει μεγάλες αντοχές και μεγάλη προσαρμοστικότητα.»
