Ο σπάταλος ο άνθρωπος – Χρονογράφημα του Μάξιμου Κωνσταντινίδη

-Τι χαμπάρια, Γιάννε;

-Όλα καλά! Σήμερα έχω καλή διάθεση. Εσείς;

-Εμείς, τα λέγαμε εδώ με τον Κάκκο. Τίποτα το σπουδαίο.

-Καφέ θα πιούμε;

-Να πιούμε, Χάμπο, γιατί όχι Στον καφέ θα κάνουμε τσιγκουνιά; Πετράκη, τρεις καφέδες.

-Έεε να, αυτό λέγαμε πάνω κατω, Γιάννε.

-Τι Κάκκο; Τι λέγατε;

-Λέγαμε για τους σπάταλους  τους ανθρώπους, λέγαμε, Γιάννε.

-Άαα, μάλιστα. Και βγάλατε συμπέρασμα;

-Έεε όχι ακόμα…μόλις ξεκίνησε η κουβέντα.

-Και που μείνατε, Χάμπο;

-Μείναμε, Γιάννε, ότι μπορεί η τσιγκουνιά να είν” ανυπόφορο ελάττωμα, αλλά και η σπατάλη δεν πάει πίσω! Είναι και η σπατάλη ελάττωμα, όπως και να το κάνεις. Εσύ, Γιάννε, τι λες;

-Κοίτα, όπως τα λέτε, συμφωνώ. Η σπατάλη είν” ελάττωμα.

-Έεεμ, είναι κάποιοι που έχουν και δεν το πολυλογαριάζουν το χρήμα. Ξοδεύουν αλόγιστα.

-Καλά, Κάκκο. Δεν το λογαριάζουν – δεν το λογαριάζουν, μέχρι να τους τελειώσει. Τότε, να δεις πως τα γυρνάνε και πως το λογαριάζουν.

-Σωστά, Χάμπο. Εκτός, πια κι αν έχουν πολύ…χρήμα ατελείωτο, που όσο και να το ξοδεύουν δεν τελειώνει. Αλλά και πάλι κι αυτό δεν είν” σωστό. Το να σπαταλάς όσο κι αν έχεις. Τουλάχιστον, άμα έχεις και σε περισσεύει, ξόδεψέ το έτσι που να πιάσει τόπο.

-Ωραία κουβέντα είπες, Γιάννε. Ξόδεψέ το. Μη το σπαταλάς.

-Ναι Κάκκο. Άλλο ξοδεύω, άλλο σπαταλώ.

-Και δηλαδή, Γιάννε, εσύ πως ακριβώς τα ξεχωρίζεις αυτά τα δύο. Μπορείς να μας τα πεις με απλά λόγια, σαν δάσκαλος που είσαι;

-Συνταξιούχος πια, Κάκκο.

-Εγώ ξέρω, ο δάσκαλος είναι πάντα δάσκαλος. Βλέπεις, εναν δάσκαλο και το πρώτο που σ” έρχεται για να τον φωνάξεις δεν είναι να πεις το όνομα του. «Δάσκαλε», τον φωνάζεις…

-Έστω. Σαν δάσκαλος, λοιπόν, θα δανειστώ τις κουβέντες που είπε ο Ρότζερς, ένας Αμερικάνος παλιός ηθοποιός.

-Και τι είπε αυτός;

-Ο Ρότζερς είπε, Κάκκο, για τους σπάταλους ανθρώπους: «Πάρα πολλοί άνθρωποι ξοδεύουν λεφτά που δεν έχουν, για να αγοράσουν πράγματα που δε θέλουν, για να εντυπωσιάσουν ανθρώπους που δεν χωνεύουν».

-Πολύ ωραία καί με λίγα λόγια τα είπε, Γιάννε. Ξοδεύουν, λέει, λεφτά που δεν έχουν για φιγούρα σε ανθρώπους που δεν συμπαθούν καν! Τραγικό!

-Τραγικό, Χάμπο.

-Δηλαδή, να κάνει μια δωρεά, ένας που το φυσάει, να κάνει, παράδειγμα, ένα νοσοκομείο, η ένα μηχάνημα, ή κάτι…Αυτό δεν είν” σπατάλη!

-Σωστά, Κάκκο, αυτό είν” πως τα ξοδεύει για ένα καλό σκοπό.

-Τώρα καταλάβαμε, Γιάννε. Τι σου “λεγα; Δάσκαλος!

-Εντάξει, Χάμπο. Βέβαια, πάντα υπάρχει και ο αντίλογος…

-Ωχ. Μη μας τα γυρίσεις τώρα, Γιάννε;

-Όχι, βρε Κάκκο. Αλλά να πούμε και την άλλη γνώμη…Είναι πολλοί, που θα πουν τον πλούσιο που χαρίζει το χρήμα του σε φτωχούς, «ανόητο».

-Έεε, όχι. Σ” αυτό δε συμφωνώ καθόλου, Γιάννε.

-Είδες; Άρα δε στα γύρισα…κι από την άλλη, εγώ, τους σπάταλους…κάπως τους στεναχωριέμαι, γιατί, πως να κουμαντάρουν οι άνθρωποι με το μικρό τους εισόδημα τις ακριβές τους συνήθειες;