Σύμφωνα με έρευνες, ένας πολιτισμός για να διατηρήσει τον εαυτό του για περισσότερα από 25 χρόνια απαιτεί ποσοστό γονιμότητας (αναπλήρωσης γενεών) 2,11 παιδιά ανά οικογένεια. Με οτιδήποτε λιγότερο ο πολιτισμός θα καταρρεύσει. Ιστορικά κανένας πολιτισμός δεν επανάκαμψε έχοντας ποσοστό γονιμότητας 1.9 , ενώ με ποσοστό 1.3 είναι πλέον αδύνατο να ανακάμψει διότι θα χρειαστεί 80 με 100 χρόνια για να «διορθώσει» τον εαυτό του και δεν υπάρχει κανένα οικονομικό μοντέλο που να μπορεί να στηρίξει έναν πολιτισμό για τόσο μεγάλη χρονική περίοδο.
Με άλλα λόγια αν υπάρχουν δύο (2) ζευγάρια γονέων που το καθένα έχει ένα (1) παιδί , τότε υπάρχουν τα μισά παιδία από όσο οι γονείς. Και αν αυτά τα παιδιά κάνουν ένα παιδί ,τότε υπάρχει το ¼ των παιδίων από τους παππούδες τους.
Όσο ο πληθυσμός μικραίνει ,το ίδιο κάνει και ο πολιτισμός.
Το 2007 ο δείκτης γονιμότητας ήταν:
Γαλλία : 1.8
Αγγλία : 1.6
Ελλάδα: 1.3
Ιταλία : 1.2
Ισπανία : 1.1
Οι χώρες δηλαδή που επλήγησαν από την οικονομική κρίση περισσότερο έχουν και τους μικρότερους δείκτες.
Όλο και λιγότεροι Έλληνες επιλέγουν να κάνουν παιδιά λόγω της οικονομικής κρίσης. Καμία υποστήριξη από το κράτος στα νέα ζευγάρια ενώ αυξάνονται οι αμβλώσεις όπου σύμφωνα με το Ινστιτούτο Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, η Ελλάδα σε εκτρώσεις είναι 1η στην Ευρώπη και 3η στον κόσμο καθώς συντελούνται ετησίως περίπου 250.000 εκτρώσεις, αριθμός υπερδιπλάσιος των γεννήσεων.
Οι ειδικοί μάλιστα υποπτεύονται ότι τα περιστατικά ξεπερνούν τα 500.000.
Μία ολόκληρη γενιά Ελλήνων ηλικίας 30 με 40 ετών αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα όσον αφορά στον οικογενειακό προγραμματισμό. Δημοσιονομική κρίση, ανεργία και φόβος για το μέλλον αποτελούν λόγους που δυσχεραίνουν την απόκτηση απογόνων.
Ταυτόχρονα τίθεται επί τάπητος και η ανυπαρξία βοήθειας εκ μέρους του κράτους, καθώς δεν υπάρχει στήριξη από την πλευρά του όπου λόγω των περικοπών μειώνονται συνεχώς οι θέσεις σε βρεφονηπιακούς, παιδικούς σταθμούς και νηπιαγωγεία.
Δεν είναι όμως μόνο τα χρήματα που μπλοκάρουν τους νέους από το να δημιουργήσουν οικογένεια.
Ένα σημαντικό ποσοστό των Ελλήνων νεαρής ηλικίας, αν και διαθέτει πανεπιστημιακή μόρφωση, δεν έχει προοπτικές για το μέλλον. Αναγκαστικά καταλήγει σε δουλειές μερικής απασχόλησης και μένει στο πατρικό του σπίτι και μετά το 30ο έτος της ηλικίας του, προκειμένου να τα βγάλει πέρα.
Ωστόσο, είναι εύκολο ο καθένας μας χωρίς να δει τα στατιστικά στοιχεία, να αντιληφθεί στην καθημερινή του ζωή το συγκεκριμένο πρόβλημα που βιώνουμε.
Σε πολλά χωριά της Ελλάδας τα σχολεία κλείνουν λόγω έλλειψης μαθητών. Πολλοί από τους ικανούς και γεμάτους εφόδια νέους μας που αποτελούν την μόνη ελπίδα του τόπου αυτού στρέφονται, εξαιτίας της ανεργίας ή της καταλυτικής μείωσης των εισοδημάτων τους, σε χώρες του εξωτερικού ευελπιστώντας σε ένα λαμπρότερο μέλλον.
Συνεπώς, η ανεργία, τα χαμηλά εισοδήματα, η περικοπή των επιδομάτων και των κοινωνικών υπηρεσιών (έλλειψη βρεφονηπιακών σταθμών παιδιατρικών κλινικών σε δημόσια νοσομεία κ.λπ.) αποτρέπουν όλο και περισσότερα ζευγάρια να κάνουν παιδί.
Όλα τα παραπάνω καταγράφουν με χαρακτηριστικό τρόπο, ότι η συνέχεια του Ελληνικού Έθνους βρίσκεται σε τεντωμένο σχοινί.
Πρέπει να αποτελέσει πλέον εθνική στρατηγική με σοβαρή αντιμετώπιση σε δομές και δημιουργικές μεταρρυθμίσεις που θα οδηγήσουν σε αύξηση του πληθυσμού της Ελλάδας.
