Λιγνίτης ώρα μηδέν – Γράφει ο Γεώργιος Χατζηπαυλίδης

Παρατηρώντας την πολιτική ζωή του τόπου τα τελευταία χρόνια ένα είναι το σίγουρο συμπέρασμα που έχω βγάλει: ότι δεν υπάρχει ήθος. Όταν μιλάμε για ήθος εννοούμε πολιτικό ήθος. Η σημερινή κυβέρνηση  ανήγγειλε το τέλος του λιγνίτη το 2028. Αυτή ήταν μία εξέλιξη την οποία δεν περίμενε ούτε ο πιο αισιόδοξος οικολόγος. Η ανήθικη αυτή πράξη είχε ως αποτέλεσμα την αντίδραση κάθε εργαζομένου της Δ.Ε.Η. και φυσικά όπως είναι και λογικό τους υποστηρικτές του κυβερνών κόμματος.

Φυσικά λέω όχι στην ρύπανση,  δεν είμαι λιγότερο οικολόγος από τους υπόλοιπους αλλά αυτό που πρέπει να πούμε όλοι είναι ένα τεράστιο και ισχυρό όχι στην καταστροφή της περιοχής μας. Το σχέδιο της βίαιης απολιγνιτοποίησης θα έχει τρομερά και καταστροφικά αποτελέσματα για την περιοχή. Αυτό γιατί ο λιγνίτης αποτελεί το 58% του Α.Ε.Π. της περιοχής μας δηλαδή εάν κλείσουν οι λιγνιτικές μονάδες Α.Ε.Π. της περιοχής πηγαίνει στο 0% ξαφνικά.

Χωρίς να υπάρχει κυβερνητικό σχέδιο για την επόμενη μέρα και να έχει δείξει το κυβερνών κόμμα κάποιες από τις προθέσεις του προεκλογικά. Εδώ τίθεται ένα τεράστιο ηθικό ζήτημα. Το βασικά και τραγικό της όλης υπόθεσης είναι ότι το Α.Ε.Π. της περιοχής μας δεν θα μειωθεί με σταθερό ρυθμό άλλα θα μηδενιστεί μέχρι το 2028.Το επαίσχυντο σύμφωνα με πολλούς σχέδιο της «μικρής ΔΕΗ» που ξεπουλούσε όπως έλεγαν τις μονάδες δυστυχώς φαντάζει πλέον άπιαστο όνειρο. Λύσεις για αυτήν την κατάσταση υπάρχουν. Όλα αυτά δεν είναι κινδυνολογίες αλλά η σκληρή πραγματικότητα.

Λύσεις για αυτήν την κατάσταση υπάρχουν. Αρχικά υπάρχει η πράσινη ανάπτυξη. Εάν δεν επενδύσουμε εκεί ή δεν αναπτύξουμε την κτηνοτροφία και την γεωργία θα έχουμε δύσκολο μέλλον. Ακόμη το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας στο οποίο φοιτώ θα πρέπει να γίνει ένα εκ των κορυφαίων της χώρας και να φτάσει τον αριθμό φοιτητών κοντά στις 10.000.Ουσιαστικά να διπλασιάσει τους φοιτητές και τα τμήματα του.

Επίσης τα υπάρχον εργοστάσια να χρησιμοποιηθούν ως κέντρο ηλεκτροκίνησης. Δηλαδή η έρευνα, παραγωγή και γνώση να είναι στην Δυτική Μακεδονία. Έχουμε και το Πολυτεχνείο και το ανθρώπινο δυναμικό για να το πετύχουμε. Επιπροσθέτως τα χιλιάδες στρέμματα γης απο τα εξαντλημένα ορυχεία επιβάλλεται να δωθούν για καλλιέργεια απο στους αγρότες. Η κατάσταση είναι ιδιαίτερα κρίσιμη. Προφανώς και πρέπει η ζωή του λιγνίτη να επιμηκυνθεί ως το 2050 δηλαδή τον αρχικό στόχο που τέθηκε στο Παρίσι. Για να τα πετύχουμε όλα αυτά είναι ανάγκη να συσπειρωθούμε έστω για μία φορά όλοι μας ανεξάρτητα από παράταξη, ιδεολογία και πιστεύω. Είναι χρέος όλων μας  να αντισταθούμε και να οργανωθούμε.

Αυτό προτάσσει το τοπικό συμφέρον. Δεν είναι ώρα ούτε για μικροπολιτικές ούτε για ηρωισμούς. Διακυβεύονται πολλά. Συνεπώς τώρα είναι η κρίσιμη στιγμή, ήρθε η ώρα να δράσουμε να προτείνουμε λύσεις και να αντισταθούμε όλοι μαζί ενωμένοι σε αυτήν την απόφαση.

 

Χατζηπαυλίδης Γεώργιος

Φοιτητής του τμήματος Διεθνών Ευρωπαϊκών και Οικονομικών Σπουδών