Καλώς ή κακώς, επικράτησε η κοινή λογική – Γράφει ο Αντώνης Κ. Πουγαρίδης

Έχεις μια βλάβη στο δίκτυο της τηλεθέρμανσης. Σκάβεις την άλλη μέρα, τη διορθώνεις, και μπαλώνεις την τομή. Την τρίτη μέρα, βγαίνει μια βλάβη στο δίκτυο της ύδρευσης, στο ίδιο σημείο. Ξανασκάβεις, τη διορθώνεις, έλα όμως που στην Ύδρευση έχει τελειώσει η άσφαλτος, και δεν έχουν φροντίσει έγκαιρα να την προμηθευτούν. Οπότε η λακκούβα μένει εκεί επ’ αόριστον με τις δύο υπηρεσίες να έχουν μηδενικό συντονισμό μεταξύ τους. Στο κακό σενάριο, η μία υπηρεσία μπορεί να έχει προκαλέσει ακούσια τη ζημιά στο δίκτυο της άλλης.

Η παραπάνω είναι μια από τις πολλές ιστορίες καθημερινής τρέλας, από αυτές που ακούμε εδώ και χρόνια στα πλαίσια της μηδενικής συνεννόησης των δημοτικών (ή και κρατικών) επιχειρήσεων. Ενδεχομένως το πρόβλημα που αναδεικνύει να μην είναι το μείζον, δείχνει όμως την κατεύθυνση για το συμμάζεμα που πρέπει να γίνει στους χιλιάδες δημόσιους και δημοτικούς φορείς. Όχι γιατί το επιτάσσει κάποιος Νόμος, αλλά γιατί η κοινωνία δεν μπορεί να τους συντηρεί.

Πολύς ο λόγος που έγινε τις προηγούμενες εβδομάδες για την εισήγηση Ζαμανίδη για τη συγχώνευση. Εισήγηση η οποία έγινε απόφαση από το Δημοτικό Συμβούλιο Εορδαίας με τον πιο επίσημο τρόπο. Απόφαση η οποία απολαμβάνει την εμπιστοσύνη των Διοικήσεων των δύο Επιχειρήσεων. Μια απόφαση της οποίας η ορθότητα θα κριθεί στο μέλλον.

Κατά τη γνώμη μεγάλης μερίδας των πολιτών (και του γράφοντος) η απόφαση της συγχώνευσης μπάζει σε πολλά από τα επιμέρους ζητήματα (στη διαχείριση των οικονομικών και διοικητικών δεδομένων, στον τρόπο και χρόνο της λήψης της απόφασης, στην ελλιπή διαλεκτικότητα του Δ.Σ. και σε άλλα). Πολλά από αυτά έρχονται και ως επιχειρήματα για να αναβληθεί η συγχώνευση. Πριν πάμε όμως στα επιμέρους, η κοινωνία πρέπει να εξετάσει το θέμα επί της αρχής. Πρέπει ή δεν πρέπει να γίνει η συγχώνευση;

Η κοινή λογική στις μέρες μας επιτάσσει λίγες και ευέλικτες δομές με υπηρεσίες που συνεργάζονται βέλτιστα μεταξύ τους. Απαιτεί μία τεχνική υπηρεσία αντί για δύο, ένα κοινό σχέδιο δικτύων αντί για δύο, μία γενική διευθύντρια αντί για δύο, ένα ταμείο αντί για δύο, ένα γραφείο προμηθειών αντί για δύο, ένα διοικητικό συμβούλιο αντί για δύο. Ένα και λειτουργικό.

Η κοινωνία απαιτεί από τους διοικούντες να προσεγγίσουν την κοινή λογική. Όλα τα άλλα δεν την ενδιαφέρουν. Ούτε το πως θα ξεπληρώσουν οι Διοικούντες τα δάνεια που οι ίδιοι πήραν, ούτε αν θα αλλάξει η εργασιακή σχέση των εργαζόμενων, ούτε αν η μελέτη συγχώνευσης είναι καλή ή όχι, ούτε αν φωνάζουν οι συνδικαλιστές. Πολύ απλά, επειδή αυτά σε έναν κανονικό Δήμο ενός κανονικού Κράτους έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Η Πτολεμαΐδα έχει την τύχη να φιλοξενεί μια ιδιαίτερα καινοτόμα δραστηριότητα όπως η παροχή θερμικής ενέργειας μέσω δικτύου τηλεθέρμανσης. Μια τεχνολογία την οποία ο Δήμος Πτολεμαΐδας εισήγαγε στην Ελλάδα πριν από τριάντα χρόνια. Όπως τότε έδειξε το δρόμο, και ακολούθησαν άλλοι καταϊδρωμένοι, έτσι και σήμερα πρέπει να δείχνει το δρόμο της εξέλιξης, της αλλαγής νοοτροπίας και της ορθολογικής προσαρμογής στα νέα οικονομικοκοινωνικά δεδομένα. Ειδικά τώρα, που η αγορά της ενέργειας εξελίσσεται με φρενήρεις ρυθμούς οφείλουμε να επιδιώξουμε μια βιώσιμη, συμμαζεμένη,  λειτουργική και αποδοτική δομή, που θα προσφέρει το βέλτιστο όφελος στον καταναλωτή.