Η σιωπή που κραυγάζει.
Σιωπηρές, καθιστικές, συγκεντρώσεις σε όλη, σχεδόν, τη χώρα για την τραγωδία των Τεμπών.
***
Μπορεί κόμματα, σύλλογοι, σωματεία και φορείς να εξέδωσαν ανακοινώσεις δηλώνοντας πως θα είναι παρόντες και καλώντας τον κόσμο να συμμετάσχει, αλλά η παρουσία στις συγκεντρώσεις, σχεδόν όλων, είναι αυθόρμητη και αυτόβουλη. Θα πήγαιναν και από μόνοι τους χωρίς κανείς να τους το ζητήσει, να το οργανώσει, να το κατευθύνει. Και δεν χρειάζεται. Τις ώρες αυτές ο πόνος, η θλίψη, ο θυμός, η αγανάκτηση δεν έχουν χρώματα και καταγωγή. Απέναντι στην απώλεια είμαστε όλοι ίδιοι και ίσοι. Απέναντι στο παράλογο και το ανήκουστο δεν ξεχωρίζουμε.
***
Κι αυτή η σιωπή στις πλατείες, στα πάρκα, στους χώρους όπου συγκεντρώθηκαν και θα ξανασυγκεντρωθούν τόσοι άνθρωποι, είναι πραγματικά εκκωφαντική. Κραυγάζει πολύ περισσότερο κι απ’ τις πιο δυνατές φωνές. Θ’ ακουστεί άραγε;
Η Οδύσσεια της Ακρινής.
Με Νόμο του ελληνικού κράτους του 2011 είχε αποφασιστεί πως θα γίνει η μετεγκατάσταση του οικισμού της Ακρινής καθώς θίγεται από τις εξορυκτικές δραστηριότητες της ΔΕΗ, όπως δηλαδή συνέβη με άλλους οικισμούς στην περιοχή μας τα προηγούμενα χρόνια.
***
Αξίζει, βέβαια, να θυμίσουμε πως πριν λίγο καιρό το Συμβούλιο της Επικρατείας στο οποίο προσέφυγαν οι κάτοικοι έβγαλε απόφαση με την οποία εντέλει την Κυβέρνηση να προχωρήσει στην υλοποίηση όλων εκείνων που προβλέπει ο Νόμος του 2011. Μια δικαστική απόφαση που δημιούργησε τις εύλογες ελπίδες πως το θέμα θα ξεκολλήσει, επιτέλους. Ελπίδες που εκ των πραγμάτων αποδείχτηκαν μάταιες.
***
Φανταζόμαστε πως η εξέλιξη αυτή, εκτός από τη δικαιολογημένη αγανάκτηση των άμεσα ενδιαφερομένων, των κατοίκων του οικισμού οι οποίοι σε πρόσφατο δημοψήφισμα τους είχαν ταχθεί με μεγάλη πλειοψηφία υπέρ της μετεγκατάστασης απορρίπτοντας το εναλλακτικό σχέδιο που τους είχε προτείνει η Κυβέρνηση, σε όλους τους υπόλοιπους δεν μας προξενεί καμιά έκπληξη. Απλά επιβεβαιώνει αυτό που είναι γνωστό πως στην Ελλάδα οι Νόμοι θεσπίζονται και ψηφίζονται, αλλά ποτέ δεν είναι σίγουρο πως θα εφαρμοστούν κιόλας. Πάντα υπάρχει ένας τρόπος, εύκολος ή δύσκολος δεν έχει σημασία, και μια καλή δικαιολογία για να αναβάλλεται η εφαρμογή τους και πάντα θα βρίσκεται η ευκαιρία για να μπουν στον πάγο ή να καταργηθούν.
***
Βέβαια, μπορεί να πει κάποιος ότι σε σχέση με το 2011 άλλαξαν δραματικά τα δεδομένα στην περιοχή και έχοντας την απολιγνιτοποίηση μπροστά μας οι μετεγκαταστάσεις οικισμών δεν είναι πια βασική προτεραιότητα. Ναι, αλλά αυτό είναι ένα θέμα που παραμένει ανοικτό πολλά περισσότερα χρόνια από τα δώδεκα που πέρασαν από την ημέρα που συντάχθηκε και ψηφίστηκε ο Νόμος, ο οποίος υποτίθεται πως κατοχύρωνε το αίτημα των κατοίκων για μετεγκατάσταση. Γιατί και μέχρι να φτάσουμε ως εκεί, είχε περάσει ένα σημαντικό χρονικό διάστημα με τους κατοίκους της Ακρινής να θέτουν επιτακτικά το ζήτημα διεκδικώντας τη μετεγκατάσταση του οικισμού της, πριν το δουν να ικανοποιείται μόνο στα χαρτιά με το Νόμο του 2011.
***
Αλλά είπαμε. Άλλο τα χαρτιά και άλλο η πράξη. Άλλο η υπόσχεση και άλλο η εφαρμογή και η εκπλήρωση της.
***
Δεν ξέρουμε αν το παράδειγμα της Ακρινής είναι και το μοναδικό στην ελληνική επικράτεια. Σίγουρα όμως, είναι χαρακτηριστικό του πώς αντιμετωπίζονται πολλά θέματα από ένα κράτος που θέλει να λέγεται και να είναι σύγχρονο.
Από ένα κράτος που λέει ναι, γιατί φοβάται να πει όχι, παρόλο που ξέρει πως τελικά το όχι θα εφαρμοσθεί.
Που λέει ναι και ταλαιπωρεί τους πολίτες του για χρόνια ολόκληρα, ελπίζοντας, υποθέτουμε, πως θα κουραστούν, θα απογοητευτούν και θα εγκαταλείψουν τον αγώνα τους, αποδεχόμενοι τελικά το όχι που κανείς δεν τους είπε καθαρά και ξάστερα από την αρχή.
***
Οι κάτοικοι της Ακρινής όμως δηλώνουν, δια των εκπροσώπων τους, πως γι’ αυτούς «ο αγώνας δεν τελείωσε». Μακάρι να δικαιωθεί και να μπει κάποια στιγμή ένα τέλος σ’ αυτή την Οδύσσεια τους.
