Η παγκοσμιότητα του ποντιακού χορού στο χώρο και το χρόνο, του Μωυσιάδη Παναγιώτη

Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα του χορού

 

Αποτελεί ιστορικό γεγονός, ότι οι  ποντιακοί χοροί  χορεύονταν για  περισσότερο από δύο χιλιάδες χρόνια στην ενδοχώρα του Εύξεινου Πόντου και καθιερώθηκαν στα παράλια του Εύξεινου Πόντου με το δεύτερο αποικισμό των Ελλήνων από τη Μίλητο  στην αρχαία Παφλαγονία και την Τραπεζούντα.

Όλοι οι ποντιακοί χοροί είναι πανομοιότυποι με τα χοροδράματα και τους διθυράμβους των αρχαίων θεατρικών παραστάσεων και εμπεριέχουν τα κινησιακά  χαρακτηριστικά και τα μέτρα των  αρχαίων ελληνικών  χορών.

Είναι τρισυπόστατοι, έχουν δηλαδή ρυθμό ,κίνηση και τραγούδι.

Οι περισσότεροι είναι κυκλικοί και συνοδεύονται από αυλό ή λύρα.

Οι χορευτές χειροκρατιούνται από τις παλάμες και συνοδεύονται, όπως και στην αρχαιότητα, από τραγούδι, διθύραμβο ή παιάνα.

 

Είναι χρέος και ευθύνη του ποντιακού ελληνισμού σήμερα παράλληλα με τη διεκδίκηση της ποντιακής γενοκτονίας, να υπερασπίσει τη χορευτική του παραδοσιακότητα, απαιτώντας την αυτοκάθαρση των χορών μας από τα αλλοεθνή χορευτικά μοτίβα και πρότυπα, που τον υποβάθμισαν και τον αλλοίωσαν.

Σήμερα όλοι οι Πόντιοι της δεύτερης και τρίτης γενιάς γνωρίζουν πολύ καλά τούς χορούς, που χόρευαν οι παππούδες τους και εκπλήσσονται βλέποντας αυτήν τη  μυθική χοροπλασία.

Αν ζούσαν οι παλιοί δεν θα  αναγνώριζαν τους περισσότερους χορούς, που χορεύουν σήμερα τα ποντιακά συγκροτήματα.

Μόνον έτσι εξηγείται η αμηχανία του πρώτου χοροδιδάσκαλου ποντιακών χορών στην Ελλάδα, του καθηγητή Νίκου Σωματαρίδη , ο οποίος, αφού παρακολούθησε το πρώτο ποντιακό φεστιβάλ χορών για μία ώρα, είπε την ρήση: ΄΄ ή εγώ δεν είμαι Πόντιος ή αυτοί δε χορεύουν ποντιακά,΄΄  και αποχώρησε.

 

Η  αυθαιρεσία, η μυθοπλασία, η έλλειψη γνώσης και τεκμηρίωσης,  η χρησιμοθηρία της χορευτικής διδασκαλίας από κάποιους επαγγελματίες του χορού,  παράλληλα με την παντελή απουσία φορέων και επιστημόνων,  είχε σαν αποτέλεσμα την επικράτηση  μιας και μόνο άποψης, που οδήγησε την χορευτική μας κουλτούρα σε χορευτική υπερβολή, κάτι που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα των υπανάπτυκτων λαών.

Ένας μυθικός αριθμός χορών, με ξενικά ηθογραφικά χαρακτηριστικά, καθιστά και μετατρέπει τον περήφανο και ανυπότακτο  ελληνισμό του Πόντου σε μια λάγνα και ερμαφρόδιτη χορευτική ατραξιόν.

Ο αριθμός αυτός από  μόνος του  υποκρύπτει υποβολιμαίες προθέσεις και σκοπιμότητες, που διαφεύγουν από την κοινή αισθητική αντίληψη και γνώση για τους λαϊκούς χορούς μέχρι σήμερα.

Οι εκατόν ογδόντα έξι ( 186) ποντιακοί χοροί, που κάποιοι ερευνητές ανακάλυψαν ξαφνικά και κάποιοι ποντιοπατέρες τους νομιμοποίησαν εισάγοντάς τους στους συλλόγους,  είναι τα στοιχεία, που θα οδηγήσουν τον ποντιακό ελληνισμό σε μια νέα αυτή τη φορά πολιτιστική Γενοκτονία.

Φίλες και φίλοι, η σημερινή μας παρέμβαση στο μέγιστο θέμα, που αφορά στους ποντιακούς χορούς, είναι απαραίτητη και αναγκαία, προκειμένου όλοι μαζί να υπερασπίσουμε  την πραγματική ταυτότητα των χορών μας και να παραδώσουμε στις νέες γενιές γνήσιο και ατόφιο το χορευτικό μας πολιτισμό.

Ο ποντιακός πολιτισμός δεν μπορεί να είναι αντικείμενο μάρκετινγκ  ή προβολής κανενός ιδιώτη, φίλου, χωριανού ή συνεργάτη. Ο ποντιακός πολιτισμός είναι η κιβωτός και η παρακαταθήκη μιας διαχρονικής πορείας των Ελλήνων του Πόντου από  την ομηρική και κλασική αρχαιότητα μέχρι τις μέρες μας.

Οι πόντιοι ιστορικοί και λαογράφοι δεν μπορεί να είναι σήμερα λαλίστατοι αναλυτές όλων των θεμάτων και να σιωπούν μπροστά στη μεγάλη αυθαιρεσία,  που υφίσταται ο ποντιακός χορευτικός πολιτισμός.

Πώς μπορούν  να μιλούν για την ποντιακή  γενοκτονία !  και να σιωπούν βλέποντας

τα ποντιόπουλα να φορούν τούρκικες  φορεσιές  και  να χορεύουν τους χορούς των γενοκτόνων τους;

Στην πατρίδα  οι πόντιοι διανοητές και λόγιοι  για τις αρχές και τις ιδέες τους έφθασαν μέχρι τα κεμαλικά ικριώματα.

Σήμερα ΄΄οι πόντιοι ιστορικοί ΄΄ παραμένουν σιωπηλοί συνένοχοι της πολιτιστικής μας αλλοίωσης.

Οι ποντιακοί σύλλογοι και οι  ομοσπονδίες δεν μπορεί να κωφεύουν και να αδιαφορούν μπροστά στο μεγάλο κακοφορμισμό, που υφίσταται ο ποντιακός πολιτισμός.

Επιβάλεται να κινητοποιηθούν άμεσα και να αποτρέψουν την παγιοποίηση της αισθητικής ασχημοσύνης και παραχάραξης, αν θέλουν να επιτελέσουν  στο ελάχιστο το ιερό χρέος ,που δεν είναι άλλο από τη διαφύλαξη και διάσωση των παραδοσιακών αξιών.

Η αλησμόνητη πατρίδα του Πόντου μετουσιώνεται και ανασταίνεται  σήμερα μέσα από το χορό, τη γλώσσα και το τραγούδι.

Ο Πόντος θα ζει,  όσο θα τον φιλοξενούμε στη μνήμη και τη ζωή μας.

Η λήθη ακολουθεί πάντα την παραχάραξη και την ασχήμια…