Τι κοινά έχουν μία μητέρα 16 παιδιών, ένας υπάλληλος λογιστηρίου και μία νεαρή μητέρα 3 παιδιών;
Τι κοινό -ή μάλλον κοινά- έχουν μία εργαζόμενη μητέρα 16 (!) παιδιών, ένας υπάλληλος λογιστηρίου σε αλυσίδα σούπερ μάρκετ και μία νεαρή μητέρα τριών παιδιών, που ήθελε να δει το παιδικό της όνειρο να γίνει πραγματικότητα; Η Μερόπη Πούπα, ο Δημήτρης Κόττας και η Παρασκευή Τσιτσιλίκου κατόρθωσαν με πείσμα, επιμονή και πολλή βοήθεια από τους καθηγητές τους, όπως λένε, να είναι τρεις από τους συνολικά εννέα μαθητές (σε σύνολο 11) του συγκεκριμένου σχολείου, που διάβηκαν φέτος το κατώφλι της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Στα 49 της χρόνια, σήμερα, η Μερόπη Πούπα αποφάσισε πριν από μία τριετία να επιστρέψει στα θρανία ύστερα από …16 παιδιά και με μια δουλειά –ως φροντίστρια θαλάμου στη ΜΕΘ νεογνών του Ιπποκρατείου- που απαιτεί περίσσιο σωματικό και ψυχικό απόθεμα.
«Πριν από τρία χρόνια αποφάσισα να ξεκινήσω το σχολείο, με άγχος και αγωνία αν θα μπορέσω να αντεπεξέλθω», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ. Πούπα, με έκδηλη την ικανοποίηση για το γεγονός ότι κατάφερε να πετύχει τον στόχο της και να περάσει στο Οικονομικό του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θέλοντας να διεκδικήσει ένα καλύτερο (επαγγελματικό) μέλλον για την ίδια και τα παιδιά της.
Στα παιδιά της οφείλει, άλλωστε, την επιτυχία της σε μια χρονιά δύσκολη, όπως η περσινή. «Η επιτυχία μου ανήκει στα παιδιά μου. Μού παρείχαν τον χρόνο για να μπορέσω να έρθω στο σχολείο και καλύπταν τη δική μου θέση στο σπίτι, επάξια, αλλά και ψυχολογικά με εμψύχωσαν σε στιγμές που αναρωτιόμουν γιατί ανέλαβα να κάνω κάτι τέτοιο από τη στιγμή που δεν προλαβαίνω», εξηγεί η φοιτήτρια πλέον του ΑΠΘ.
Μάλιστα, όπως λέει, σε μια στιγμή αδυναμίας που σκέφτηκε να τα παρατήσει, μία από τις κόρες της την παρότρυνε να συνεχίσει και επαναλαμβάνοντας μια συμβουλή που η μητέρα της τής είχε δώσει λίγα χρόνια πριν, όταν εκείνη διεκδικούσε μια θέση στο πανεπιστήμιο, τής είπε: «Γράψε 5 αλλά προσπάθησε!».
Η κ. Πούπα προσπάθησε και μάλιστα σκληρά έχοντας στο πλάι της τα παιδιά της -10 από τα 16 εξακολουθούν να μένουν μαζί της- και, σήμερα, λέει πως «το σχολείο είναι τελικά εύκολο», προτρέπει όποιους το σκέφτονται με δισταγμό να το τολμήσουν και δηλώνει ευγνώμων για τον θεσμό του εσπερινού σχολείου καθώς «δίνει τη δυνατότητα σ’ εμάς τους εργαζόμενους να κάνουμε έστω και αργά αυτό που επιθυμούσαμε».
«Τα εσπερινά σχολεία», συνεχίζει, «παρέχουν για κάποιον που θέλει και προσπαθεί πολύ καλό επίπεδο σπουδών. Οι, δε, καθηγητές είναι εξαιρετικοί και βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν».
Στο σχολείο είχε επιλέξει την κατεύθυνση οικονομίας και διοίκησης και αποφάσισε να συνεχίσει στον ίδιο κλάδο σπουδών και στο πανεπιστήμιο. «Στόχος μου είναι, αν τα καταφέρω, να τελειώσω το πανεπιστήμιο, γιατί πραγματικά είναι πολύ δύσκολο να το ‘χωρέσω’ στο 24ωρο μου· θα το προσπαθήσω όμως, για να βελτιωθώ εργασιακά. Θα δώσω το 100%, αλλά δεν ξέρω αν θα πετύχω. Δεν το ξέρω γιατί είναι κάτι καινούριο για μένα», λέει η κ. Πούπα, η οποία γιόρτασε την επιτυχία της εισόδου της στο πανεπιστήμιο μαζί με μια από τις κόρες της, που έδινε πανελλαδικές, και πέρασε στο τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών της Κοζάνης.
«Θα διαβάζουμε παρέα. Όλοι στο σπίτι διαβάζουν», αναφέρει χαμογελώντας και αφηγείται τη χαρά φίλων και γνωστών, όταν πληροφορήθηκαν την επιτυχία της. «Ζω αυτές τις μέρες κάτι μοναδικό», σημειώνει, ενώ στην ερώτηση αν μετάνιωσε που σταμάτησε το σχολείο για να αφιερωθεί στη μητρότητα, απαντά αρνητικά δίχως ψήγμα δισταγμού στη φωνή της κι εξηγεί πως αυτό ήταν το “ωραιότερο κομμάτι” της ζωής της…
Με δύο λεωφορεία στο ΕΠΑΛ για να προλάβει το …”τρένο” της γνώσης
Η Παρασκευή Τσιτσιλίκου σταμάτησε το σχολείο για να παντρευτεί. Έκανε μια προσπάθεια να το συνεχίσει το 2004, αλλά έμεινε έγκυος σ’ ένα από τα τρία παιδιά της (16,15 και 14 ετών σήμερα) και αποφάσισε να βάλει μια …άνω τελεία και να επανέλθει για την τρίτη και τελευταία προσπάθεια, που την οδήγησε στην εκπλήρωση του ονείρου της. Από τα θρανία του 5ου ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης φέτος θα καθίσει στα έδρανα του ΤΕΙ Νοσηλευτικής Λάρισας για να σπουδάσει αυτό που, όπως λέει, αγαπά πολύ.
«Ηταν μια συνειδητή απόφαση η επιστροφή στο σχολείο. Δεν είναι όπως τα παιδιά που απλώς πρέπει να τελειώσουν το σχολείο. Η δική μας απόφαση, όσων επιλέγουμε να επιστρέψουμε ύστερα από κάποια χρόνια στα θρανία, ήταν συνειδητή. Το κάνουμε γιατί πραγματικά το θέλουμε. Μου είχε λείψει πολύ. Αγαπώ πολύ το διάβασμα και αγαπώ πολύ και τη Νοσηλευτική. Ήθελα να κάνω μόνο αυτό, τίποτα άλλο», λέει η νεαρή μητέρα τριών έφηβων αγοριών στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Δηλώνει αποφασισμένη να ολοκληρώσει τις σπουδές της και ευχαριστεί τους γονείς της αλλά και τα παιδιά της, που στάθηκαν πλάι της σε αυτό τον μακρύ (όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά) δρόμο. Μένοντας στον Άγιο Αθανάσιο και μην κατέχοντας άδεια οδήγησης, έπρεπε να αλλάζει δύο αστικά λεωφορεία τη μέρα προκειμένου να φτάσει στο σχολείο ή να επιστρέψει σπίτι, αργά το βράδυ. Μεταμεσονύχτιο ήταν και το διάβασμά της αφού δεν ήθελε να στερήσει χρόνο από τα παιδιά της, πολύτιμοι συμπαραστάτες και αυτά στην πορεία της.
“Το 5ο ΕΠΑΛ δεν είναι απλώς σχολείο, είναι οικογένεια”
Η διαδρομή του 45χρονου Δημήτρη Κόττα ως τα σκαλιά του ΤΕΙ Λογιστικής Θεσσαλονίκης είναι λίγο διαφορετική. Απόφοιτος ήδη γενικού λυκείου, αποφάσισε ύστερα από χρόνια μακριά από τη σχολική αίθουσα να επιστρέψει στα θρανία. «Στην αρχή ξεκίνησα για να πάρω μόνο αυτό το πτυχίο από το ΕΠΑΛ. Ήταν οι καθηγητές μου αυτοί που με παρότρυναν να συμμετάσχω στις πανελλήνιες εξετάσεις», λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο κ. Κόττας, ο οποίος ως εργαζόμενος στο λογιστήριο μεγάλης αλυσίδας σούπερ μάρκετ είχε την πλήρη στήριξη από τους προϊσταμένους και συναδέλφους του, όπως λέει.
«Έλεγα ότι το ταξίδι μου θα τελείωνε με το χαρτί που θα έπαιρνα, το πτυχίο, από το 5ο εσπερινό. Έμελλε να συνεχιστεί», σημειώνει και τονίζει πως χρειάστηκε πολύ διάβασμα αλλά και στήριξη από τον 20χρονο γιο του προκειμένου να πετύχει τον στόχο του.
Στο 5ο ΕΠΑΛ, ο κ. Κόττας δεν βρήκε, όμως, απλώς ένα σχολείο, αλλά μια οικογένεια. «Πέρασα τρία υπέροχα χρόνια σ’ αυτό το σχολείο, που μου δόθηκαν πολλές δυνατότητες -πήγα σε τρία προγράμματα Erasmus, συμμετείχα σε θεατρικές παραστάσεις… Δεν είναι απλά σχολείο. Το 5ο για μένα είναι οικογένεια», τονίζει.
«Μέσα σ’ αυτόν τον αγώνα πιαστήκαμε χέρι χέρι με τους συμμαθητές μου και τραβούσαμε μπροστά ο ένας τον άλλο. Όταν έμενα πίσω ήξερα πως θα ήταν κάποιος εκεί για να με σπρώξει και να με βοηθήσει να δω το όνειρό μου να γίνεται πραγματικότητα», λέει και δεν κρύβει την επιθυμία του να επισκέπτεται και ως σπουδαστής πλέον το σχολείο του και να βλέπει παλιούς συμμαθητές αλλά και τους καθηγητές του, στους οποίους άλλωστε οφείλει πολλά.
«Υπήρχαν καθηγητές που στη δυσκολία ήταν δίπλα σου, ήταν πάντα εκεί να σε συμβουλεύσουν, να σε ενθαρρύνουν, να σε βγάλουν από τον φαύλο κύκλο της απογοήτευσης κάποιες φορές. Στα 45 μου να διαβάζω με πανελλήνιες, έχοντας μια δουλειά, δραστηριότητες με ορχήστρες, δραστηριότητες με θέατρο ήταν δύσκολο, αλλά τα διατήρησα όλα μέχρι τέλος», επισημαίνει ο κ. Κόττας.
Μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή …μέσω ΕΠΑΛ
Ο Γιάννη Αγγελιδάκης, μαθηματικός στο 5ο Εσπερινό ΕΠΑΛ Θεσσαλονίκης, δεν κρύβει την ικανοποίησή του για το γεγονός πως σχεδόν όλοι οι μαθητές του σχολείου πέτυχαν στις πανελλήνιες εξετάσεις. «Τρεις, μάλιστα, από τις μαθήτριές μας πέρασαν σε ΑΕΙ κι ελπίζουμε πως τις επόμενες χρονιές θα έχουμε ακόμα περισσότερες επιτυχίες στον συγκεκριμένο τομέα», εξηγεί, υπογραμμίζοντας την ευεργετική διάταξη που δίνει τη δυνατότητα σε μαθητές των ΕΠΑΛ να διεκδικούν μια θέση στην ανώτατη βαθμίδα εκπαίδευσης.
«Το ΕΠΑΛ μπορεί να το επιλέξει κάποιος γιατί του δίνει πλέον δυνατότητα πρόσβασης και στα ΑΕΙ, όχι μόνο στα ΤΕΙ, όπως παλαιότερα», επισημαίνει και δηλώνει βέβαιος πως «όταν θα φανεί στην κοινωνία το πόσο σημαντικό είναι αυτό θα υπάρχει ακόμα μεγαλύτερη στροφή προς τα ΕΠΑΛ γιατί είναι ένα πολύ μεγάλο μπόνους αυτό που δίνει το υπουργείο Παιδείας στην τεχνική εκπαίδευση».
Επισημαίνει, δε, το γεγονός ότι «στο ΕΠΑΛ έχεις επίσης τη δυνατότητα να πάρεις, προτού καν μπεις στο πανεπιστήμιο, μια πιστοποίηση (π.χ. βοηθός νοσηλευτή, βοηθός θερμοϋδραυλικού κ.ά.). Τελειώνοντας το λύκειο 18 χρόνων έχεις και μια επίσημη αναγνωρισμένη ειδικότητα και μετά μπορείς να συνεχίσεις και στο πανεπιστήμιο».
Αυτό, όμως, που κάνει πρωτίστως χαρούμενο τον ίδιο και τους συναδέλφους του είναι «που μπορούμε να δώσουμε σε πολλούς μαθητές το δικαίωμα σε μια δεύτερη ευκαιρία»!
