“Με την όψη που έχεις δεν θα κάνεις Χριστούγεννα και φέτος”…
Ο διαπεραστικός ήχος τρύπησε και διαπέρασε το μυαλό μου σαν εκτοξευόμενο βέλος.
“Το πνεύμα των Χριστουγέννων” μου φανερώθηκε φέτος το σωτήριο έτος 2015.
Αυτό αποτέλεσε την αρχή των παρακάτω γραφομένων.
Εν αρχή συμμερίζομαι την αγωνία του Δήμου μας να κάνει κάτι την περίοδο των εορτών, να δώσει στην πόλη την “ψευδαίσθηση μιας χαρούμενης ατμόσφαιρας” σε ένα γενικότερο κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον μελαγχολίας.
Ακόμη συμμερίζομαι την αγωνία του, αυτήν που λέει ότι χρήματα δεν υπάρχουν.
Όμως, η ακαλαισθησία είναι προκλητική και πάλι.
Πολιτισμός είναι τα πάντα , ο τρόπος που πίνουμε καφέ, ο τρόπος που ερωτευόμαστε, ο τρόπος λεκτικά που εκφραζόμαστε (πένητας σε μια χώρα με τεράστια γραμματεία), ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις αντιθέσεις της ζωής, ακόμη ο σεβασμός στην διαφορετικότητα, στο περιβάλλον, σε ευπαθείς μορφές ζωής, είναι μακρύς και ατέλειωτος αυτός ο κατάλογος .
Ο πολιτισμός είναι απότοκος της “Κουλτούρας”, του τρόπου που αποκτάμε συναίσθηση και συνείδηση της ύπαρξής μας μέσα σε ένα αντικειμενικό περιβάλλον.
Το πομπώδες, το γιγαντιαίο και η οικονομίστικη αντιμετώπιση στο τι “πρέπει να γίνει” για να γεμίσουν τα πολιτισμικά δρώμενα πάντα οδηγούσαν σε αδιέξοδο, σε μια συνεχή παρακμή.
Η αισθητική της πόλης , ο πολιτισμός και η διάπλαση αυτής , όταν αντιμετωπίζονται με τον φοβισμό μιας οικονομίστηκης προσέγγισης ή ακόμη με την ψύχωση ότι το ξεδίπλωμα κάθε ενέργειας είναι προτιμότερο από την αδράνεια, έχει οδηγήσει σε δραματικές καταστάσεις.
Δεν μπορώ να αντιληφθώ την εορτή των Χριστουγέννων σαν ένα λουνα πάρκ, τον Άγιο Βασίλη επιβαινόμενο σε συγκρουόμενο αυτοκινητάκι και την φάτνη των Χριστουγέννων παλινδρομιζόμενη σε κάποια μετέωρη μηχανική κατασκευή.
Είναι εμποροπανήγυρη αυτή η ιδιαίτερη εορτή;
Υπάρχει βέβαια και η οικονομική διάσταση, σε μια βεβαρυμμένη περίοδο που τα παιδιά (παιδιά είναι άλλωστε, όπως και αυτοί που δημιουργούν τέτοιες καταστάσεις) θα εκλιπαρούν τους γονείς με εκβιαστικά διλλήματα να γίνουν τα ίδια μέτοχοι αυτής της καταναλωτικής διασκέδασης .
Ένα μεγάλο ποσό χρημάτων και πάλι θα διαρρεύσει από το πορτοφόλι της πόλης και το σημαντικότερο, τα παιδιά ενός κατώτερου θεού θα κοιτούν απομονωμένα όλη αυτήν την φιέστα.
Την κριτική στον αγαπητό Δήμαρχο δεν την ασκώ ούτε εκ του ασφαλούς ούτε με οιαδήποτε ιδιοτέλεια.
Θεωρώ ότι την διαλεκτική σχέση θέσης-αντίθεσης όταν μπορούμε να την ερμηνεύσουμε πάντα γεννά ένα καλύτερο κόσμο.
Δεν απαιτούνται χρήματα για να αλλαχτεί μια πόλη.
Καινοτόμο πνεύμα και έξυπνες ιδέες χρειάζεται , εθελοντισμός, ενεργοποίηση των ζωτικών και δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας.
Αλήθεια, πόσοι αγνοούν ότι υπάρχει έντονη εικαστική δραστηριότητα από ένα αξιόλογο σύλλογο στην πόλη, που βέβαια στις κοπές πίτας νυν και αεί βλέπουμε τους γραβατωμένους κύριους που άρχουν την πόλη να παρελαύνουν.
Ρωτήστε , πάρτε τις ρανίδες του αίματός τους, την καλλιτεχνική τους δημιουργία,. κάτι σίγουρα θα προσθέσουν σε αυτήν την ευπαθή ταλαίπωρη πόλη, ένα απλό παράδειγμα αναφέρω.
Έχει σίγουρα κοινωνιολογικό ενδιαφέρον, πως θα αφομοιωθεί όλη αυτή η κακογουστιά από την κοινωνία της πόλης, καθώς και η καταγραφή του ψυχογραφήματός της , οψόμεθα…..,
ΕΛΠΙΖΩ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ
ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΓΟΝΙΜΟ ΕΔΑΦΟΣ ΓΙΑ ΚΑΤΙ
ΕΠΕΡΧΟΜΕΝΟ, Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΟΥΤΩΣ
Η ΑΛΛΩΣ, ΟΙ ΧΡΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ
ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗΣ ΕΙΝΑΙ
ΑΔΙΑΦΟΡΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ , ΝΑ ΘΥΜΗΘΟΥΜΕ
ΤΟΝ ΜΑΡΚΟ ΑΥΡΗΛΙΟ “ ΤΑ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ”
55-120 Μ. Χ.
“τοῦ ἀνθρωπίνου βίου ὁ μὲν χρόνος στιγμή, ἡ δὲ οὐσία ῥέουσα, ἡ δὲ αἴσθησις ἀμυδρά, ἡ δὲ ὅλου τοῦ σώματος σύγκρισις εὔσηπτος, ἡ δὲ ψυχὴ ῥεμβός, ἡ δὲ τύχη δυστέκμαρτον, ἡ δὲ φήμη ἄκριτον. συνελόντι δὲ εἰπεῖν, πάντα τὰ μὲν τοῦ σώματος ποταμός, τὰ δὲ τῆς ψυχῆς ὄνειρος καὶ τῦφος, ὁ δὲ βίος πόλεμος καὶ ξένου ἐπιδημία, ἡ δὲ ὑστεροφημία λήθη”
